Δισκοκριτικές

Μέσα σε ένα καλοκαίρι που βράζει –όπως κάθε άλλο σε γενικές γραμμές-, η φετινή όαση για τους μουσικόφιλους (και όχι μόνο) θα βρεθεί στην τρίτη σόλο κυκλοφορία του αρχιερέα του μελαγχολικού alternative, Thom Yorke. Μια κυκλοφορία με συγκρατημένη προώθηση αλλά αυξημένη ανυπομονησία στους κύκλους των φανατικών του, μια κυκλοφορία από έναν καλλιτέχνη που έχει θέσει τον πήχη ψηλά (ας το πούμε έτσι, και πάλι understatement θα είναι), ποτίζοντας παράλληλα το κοινό του με μια βεβαιότητα πως δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να διαψέυσει τις προσδοκίες.

Μερικοί καλλιτέχνες (κατόπιν και δίσκοι) σε προϊδεάζουν σχετικά ξεκάθαρα για το τι πρόκειται να βιώσεις αισθητικά εάν αποφασίσεις να τους αφιερώσεις κάμποσο από το χρόνο σου. Κοιτάζοντας το εξώφυλλο του πρώτου δίσκου από το project Dance With Invisible Partners (κάνοντας παράλληλους συνειρμούς με το τι μπορεί να αντιπροσωπεύει το όνομα του καλλιτέχνη), μπορείς κάλλιστα να ψυχανεμιστείς έναν σκοτεινό ρομαντισμό που θα διέπει το εν λόγω άκουσμα, με τις όποιες μη προφανείς εκπλήξεις να καραδοκούν στη γωνία μόνο αφότου πατήσεις το play.

Πιστός στα συχνά δισκογραφικά ραντεβού του, μας δίνει το ''Oh My God'', δύο χρόνια μετά το πολύ καλό ''City Music''. Αυτός είναι ο πέμπτος δίσκος του πλέον έχει καθιερωθεί ως ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της εναλλακτικής americana. Ένας τραγουδοποιούς που πατά πάνω στην παράδοση του Dylan και του Young, αλλά προσθέτει το δικό του προσωπικό ύφος και λειτουργεί με ένα πρίσμα σύγχρονο και φρέσκο.

Οι Dury Dava ''έσκασαν'' από το πουθενά στην εγχώρια σκηνή και κατάφεραν να δημιουργήσουν θόρυβο γύρω από το όνομά τους. Σύντομα έγιναν talk of the town, εξαιτίας των χαοτικών ζωντανών εμφανίσεων τους, που δεν πραγματοποιούνταν πάντοτε σε συμβατικούς συναυλιακούς χώρους. Η μουσική τους δύσκολα μπαίνει σε καλούπια. Ένα περίεργο κράμα από ψυχεδελικό rock, kraut rock, παραδοσιακούς ήχους, ακόμα και punk, αποτελεί το ηχητικό οπλοστάσιο της πραγματικά ταλαντούχας πεντάδας των Dury Dava.