Morrissey - California Son

“The Morrissey, the less you understand.”

Συγχωρέστε μου το (κάκιστο) λογοπαίγνιο αλλά το άνωθι τσιτάτο θα μπορούσε κάλλιστα να έχει ειπωθεί. Όχι ότι η περηφάνεια του άλλοτε αγαπημένου, άλλοτε όχι, Αγγλοϊρλανδού αοιδού θα τον άφηνε να πει κάτι τέτοιο. Ανέκαθεν άλλωστε προτιμούσε να εκφράζεται μέσω του έργου του, χωρίς ωστόσο να είναι και το πιο φειδωλό άτομο σε κάθε λογής δηλώσεις.

Σε ένα μπορούν να συμφωνήσουν πολλοί, αν όχι οι περισσότεροι: η τρέχουσα δεκαετία δεν του πολυπάει. Περισσότερο από «κακός» φαντάζει πλέον ως «αδιάφορος», με εμφανή σημάδια κόπωσης να επενδύονται σε συνεντευξιακές (και όχι μόνο) αμετροέπειες που τον βάζουν ανά τακτά διαστήματα στο στόχαστρο της κοινής γνώμης. Κέντρο των οποίων πολλές φορές αποτελούν οι πολιτικές του απόψεις: εσχάτως εμφανίστηκε στο βραδινό show του Jimmy Fallon φορώντας κονκάρδα (ακρο)δεξιού Βρετανικού κόμματος. Ακόμη μια φορά που πλήγωσε ακόμα και τους πιο σκληροπυρηνικούς φανς του, φέρνοντας το όνομά του στην επικαιρότητα με τον χειρότερο δυνατό τρόπο.

Εντούτοις, αισθάνεται ότι κάτι έχει ακόμα να προσφέρει. Παράλληλα αισθάνεται ότι ήρθε η ώρα να «περιοριστεί» αποκλειστικά στο ρόλο του ερμηνευτή, κάνοντας δώρο τη χρονιά που κλείνει τα 60, τόσο στον εαυτό του, όσο και σε εμάς, μια συλλογή από διασκευές προσεκτικά επιλεγμένων κομματιών. Ανατρέχοντας στο εναρκτήριο λογοπαίγνιο, ίσως ενδόμυχα να συνειδητοποίησε ότι το να αφήσει για λίγο τη δική του στιχουργία και να επικεντρωθεί στη μουσική θα μπορούσε να τον βοηθήσει να επανακτήσει την υγι(έστερ)η αντίληψή του περί των τεκταινόμενων.

Ο άνθρωπος που μάλλον αποτελεί το καλύτερο παράδειγμα “anti-crooner” στην ιστορία της ποπ (μουσικής) κουλτούρας (κάνοντας αρχικά καριέρα εσωστρέφειας σε μια δεκαετία που βασίλευε το γκλίτερ και το νέον), μας δείχνει σε ορισμένα κομμάτια πόσο καλός crooner σκέτο μπορεί να γίνει – ειδικά σε δύο εκ των κορυφαίων (και πλέον επιφανών) στιγμών του δίσκου, τα “Wedding Bell Blues” και “Lady Willpower”. Μια καλογυαλισμένη, απαστράπτουσα παραγωγή ενισχύει τις big band ανησυχίες του Moz, οι οποίες μου έφεραν συνειρμικά στο μυαλό δύο back to back compilations του Elvis Presley, reworks παλιών κομματιών του με τη συνδρομή της Royal Philharmonic Orchestra (“If I Can Dream” και “The Wonder of You”, 2015 και 2016). Προφανώς ο δίσκος (και λόγω τίτλου) αποτελεί φόρο τιμής σε κλασικά κομμάτια των ΗΠΑ (και του Καναδά εν μέρει), αυτό που κάνει εντύπωση είναι το πόσο καλά τα έχει απορροφήσει ο καλλιτέχνης. Άλλοτε σε μεγαλύτερο, άλλοτε σε μικρότερο βαθμό προφανώς. Κερασάκι στην τούρτα οι μικρές, διακριτικές συνεργασίες με τον Billie Joe Armstrong των Green Day και την LP, καθώς και με μέλη των Broken Social Scene και Grizzly Bear. Προσωπικά αγαπημένα εκ του παρόντος πονήματος για τον γράφοντα τα (μέχρι ώρας ολίγον τι παραγκωνισμένα) “Suffer the Little Children” (τρελά όσο και vintage R&B κέφια που εκπλήσσουν ευχάριστα) και “Lenny’s Tune” (ένα από τα καλύτερα piano ballads που θα ακούσεις φέτος).

Δεν χρειάζεται προφανώς να μπούμε στη διαδικασία να αναλύσουμε το κατά πόσο αυτή η δισκογραφική προσθήκη μπαίνει (άμεσα ή μακροπρόθεσμα) σε λίστα με τα καλύτερα cover albums όλων των εποχών. Ούτε ο ίδιος ο Morrissey θα ήθελε κάτι τέτοιο, ενδεχομένως να μην το πιστεύει καν. Παρόλαυτα είναι ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον, upbeat (ως επί το πλείστον) άκουσμα που ρίχνει φως σε μια άλλη πτυχή της ψυχοσύνθεσης του τραγουδιστή: σε αυτή των (μη προφανών) επιρροών του, ή απλά σε κομμάτια που του αρέσει να ακούει σπίτι του. Ας το απολαύσουμε κι εμείς κάπως έτσι λοιπόν.