Thom Yorke - Anima

Μέσα σε ένα καλοκαίρι που βράζει –όπως κάθε άλλο σε γενικές γραμμές-, η φετινή όαση για τους μουσικόφιλους (και όχι μόνο) θα βρεθεί στην τρίτη σόλο κυκλοφορία του αρχιερέα του μελαγχολικού alternative, Thom Yorke. Μια κυκλοφορία με συγκρατημένη προώθηση αλλά αυξημένη ανυπομονησία στους κύκλους των φανατικών του, μια κυκλοφορία από έναν καλλιτέχνη που έχει θέσει τον πήχη ψηλά (ας το πούμε έτσι, και πάλι understatement θα είναι), ποτίζοντας παράλληλα το κοινό του με μια βεβαιότητα πως δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να διαψέυσει τις προσδοκίες. Κατά κάποιον τρόπο, σε πείθει πριν πατήσεις το play.

Ο πενηντάρης πλέον Yorke διανύει μια περίεργη φάση στη ζωή του. Η επί 23 χρόνια σύντροφός του απεβίωσε προ τριετίας ενώ ο ίδιος διένυσε μια φάση επαυξημένου άγχους και writer’s block – το τελευταίο βέβαια μόνο απορία μπορεί να προξενήσει μιας και μόλις έκλεισαν τρία χρόνια από το (εξαιρετικό) “A Moon Shaped Pool” των Radiohead ενώ πέρυσι ολοκλήρωσε την πρώτη του απόπειρα για σύνθεση πρωτότυπης κινηματογραφικής μουσικής – βλέπε “Suspiria”. Έχοντας βρει –εδώ και χρόνια- τον φύλακα-άγγελό του στο πρόσωπο του πολυεργαλείου Nigel Godrich, αρχίζουν να δουλεύουν πάνω σε ένα δίσκο τιτλοφορημένο με ένα από τα αντικείμενα μελέτης του φημισμένου ψυχίατρου Carl Jung – γενηθήτω “Anima”.

Επιμένοντας στη μίνιμαλ πειραματική electronica (την οποία εισήγαγε στο “Eraser” αλλά καθιέρωσε ρητά στο “Tomorrow’s Modern Boxes”), εμπνέεται κατά κύριο λόγο από τον κορυφαίο αλχημιστή της κονσόλας που ακούει στο όνομα Flying Lotus –έχουν συνεργαστεί στο παρελθόν-, συγκεκριμένα από το πως αυτοσχεδιάζει ζωντανά αξιοποιώντας διάφορα loops. Παραμένοντας στον μέσο όρο των πέντε λεπτών ανά κομμάτι, τα εκάστοτε σύνθια αγκαλιάζουν την φειδωλή ερμηνεία του Yorke – ηχητικά σε αρκετά σημεία ακούγεται αποδομημένη από τα διάφορα εφέ ενώ στιχουργικά υπάρχει ένα είδος πρωτοκόλλου που επιτάσσει το «λίγα λόγια και καλά». Επανερχόμενος στον χαρακτηρισμό «μίνιμαλ», ο Yorke δεν κρύβει ότι έχει ιδέες (αν και ορισμένες ίσως να είναι αρκετά ασαφείς για να πετύχουν την οποιαδήποτε σύνδεση με το κοινό), δεν διαθέτει (ούτε και θέλει ιδιαίτερα) τα ενορχηστρωτικά τερτίπια ενός Jonny Greenwood – για την ιστορία θα πούμε ότι το μέλος των Radiohead που συμμετέχει εδώ είναι ο ντράμερ Phil Selway (στο “Impossible Knots”). Προσωπικά αγαπημένα κομμάτια εκείνα τα οποία (κατά την ταπεινή μου άποψη) παρουσιάζουν τις περισσότερες εκπλήξεις: το (ενδεχομένως αριστούργημα του δίσκου) “Twist”, με μια σεμιναριακή αλλαγή διάθεσης κάπου στη μέση, καθώς και η κατακλείδα “Runwayaway”, με υπνωτισμένα (ή προγραμματισμένα) γυναικεία φωνητικά να βρίσκονται στο προσκήνιο να απαγγέλουν μίνι αφορισμούς σε ύφος αλγοριθμικού mantra.

Όσο «νόημα» μπορεί να έχει να καταπιαστεί κανείς με μια άκρως ψυχαναγκαστική κατάταξη δίσκων των Radiohead, άλλο τόσο αυτό απουσιάζει σε μια αντίστοιχη απόπειρα επί της σόλο δισκογραφίας του Yorke. Δεν διαφωνώ απαραίτητα με τα διθυραμβικά σχόλια που απέσπασε ο εν λόγω δίσκος – κάποιοι κάνουν μάλιστα λόγο για την καλύτερη δουλειά της καριέρας του – διαφωνώ περισσότερο με την πολύ συγκεκριμένη αποτίμηση. Οι (πολύ) φανατικοί του (όπως προείπαμε) ξέρουν κατά μία έννοια τι θα ακούσουν (και πόσο θα τους αρέσει) πριν καν πατήσουν το play. Εμείς οι υπόλοιποι μάλλον πρώτα το πατάμε και αφηνόμαστε σε ένα ταξιδάκι λίγο διαφορετικό –ίσως και πιο γνώριμο- από τα άλλα.