Dance With Invisible Partners - Honey

Μερικοί καλλιτέχνες (κατόπιν και δίσκοι) σε προϊδεάζουν σχετικά ξεκάθαρα για το τι πρόκειται να βιώσεις αισθητικά εάν αποφασίσεις να τους αφιερώσεις κάμποσο από το χρόνο σου. Κοιτάζοντας το εξώφυλλο του πρώτου δίσκου από το project Dance With Invisible Partners (κάνοντας παράλληλους συνειρμούς με το τι μπορεί να αντιπροσωπεύει το όνομα του καλλιτέχνη), μπορείς κάλλιστα να ψυχανεμιστείς έναν σκοτεινό ρομαντισμό που θα διέπει το εν λόγω άκουσμα, με τις όποιες μη προφανείς εκπλήξεις να καραδοκούν στη γωνία μόνο αφότου πατήσεις το play.

Το συγκεκριμένο project αποτελεί το καλλιτεχνικό όχημα του Κωστή Γαρδίκη, ο οποίος, έπειτα από μουσικές επενδύσεις σε θεατρικές παραστάσεις αποφάσισε να βγάλει κάποιες από τις βασικές επιρροές του στη φόρα χτίζοντας με ευλάβεια ένα LP που θα διασαφηνίζει (κατά κάποιον τρόπο) το που ακριβώς θέλει να πάει (πρωτίστως) μουσικά. Διακρίνει κανείς εύκολα τις goth ανησυχίες, οι οποίες ποτέ δεν ξεφεύγουν από την καλαισθησία και τη γενικότερη διακριτικότητα – ας είναι καλά το αντίβαρο του alternative που βάζει συγκεκριμένα κομμάτια σε μια πιο “art rock” – ακόμα και ραδιοφωνική – φόρμα. Ιδιαίτερη μνεία αξίζει φυσικά στις τόσο κομβικές ηλεκτρονικές πινελιές.

Βλέποντας τα κομμάτια στο μικροσκόπιο, η σκιά των Dead Can Dance πλανάται απροκάλυπτα πάνω από το συνολικό ύφος – ίσως το προσωπικό μου αγαπημένο κομμάτι με τίτλο “Tonite” αποτελεί το πλέον ξεκάθαρο δείγμα της συγκεκριμένης επιρροής (μαζί με το “Celebrate this Festival”). Οι ανατολίτικες επιρροές μέσα από τα κρουστά και επί μέρους μελωδίες συμπληρώνουν ταιριαστά μια αισθαντική αντρική φωνή που δείχνει να θέλει να μας πει, με φειδωλό αλλά όχι απόμακρο τρόπο, ενδιαφέρουσες εσωτερικές ιστορίες με μια κοσμική διάσταση – σύμφωνα με την ευρύτερη ενορχηστρωτική ατμόσφαιρα. Το “Seaside Blues” με την τόσο ταιριαστή συμμετοχή της Μελεντίνης στα φωνητικά είναι μία προσθήκη που θυμίζει έναν αβίαστο χορό που λαμβάνει χώρα κάποια θερινή βραδιά, ενώ το “Nova York (Teardrops)” έχει στιχουργικές προσθήκες στην ελληνική γλώσσα. Υπάρχει μεγάλη αγάπη στους παλαιότερους Depeche Mode αλλά και (γιατί όχι) σε μερικές στιγμές των Archive (και του ευρωπαϊκού trip hop που πρεσβεύουν) από το ένδοξο παρελθόν τους, με κάθε ένα μέρος από αυτή τη δημιουργία να φέρει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του δημιουργού, δείχνοντας πόσο καλός είναι στο να αφομοιώνει επιρροές παρά να επιδίδεται σε οποιουδήποτε είδους απροκάλυπτο μιμητισμό.

Εν κατακλείδει, το “Honey” των (ή του) Dance with Invisible Partners αποτελεί τη μετάβαση από ενδεχομένως πιο αφηρημένες συνθετικές εξάρσεις σε κάτι πιο συγκεκριμένο που υπακούει στη φόρμα ενός LP, θέτοντας τις βάσεις για ένα μέλλον με ενδεχομένως ακόμη περισσότερες ανησυχίες. Προφανέστατα υπάρχουν 2-3 στιγμές που ξεχωρίζουν εμφατικά από τα υπόλοιπα κομμάτια, ορισμένες φορές επισκιάζοντάς τα, αυτό όμως δεν είναι κάτι απαραίτητα κακό. Ίσως ο δημιουργός να επενδύσει περισσότερο σε ανάλογες στιγμές στο (άμεσο) μέλλον, δίνοντάς μας μια δεύτερη δισκογραφική απόπειρα με ακόμα μεγαλύτερο αντίκτυπο. Για την ώρα, ξανακούμε το “Honey” από την αρχή – κατά προτίμηση αφότου δύσει ο ήλιος.