Stephen Malkmus - Groove Denied

Ακόμα ένας δίσκος για τον Stephen Malkmus μετά το περσινό ''Sparkle Hard''. Μόνο που αυτή τη φορά δεν έχει μαζί τους τους Jicks και στο εξώφυλλο του δίσκου φιγουράρει μόνο του, περήφανο, το όνομα του Malkmus. Η απουσία των Jicks δεν είναι η μοναδική διαφορά που συναντάμε στο φετινό ''Groove Denied''. Τελείως φανερή είναι και η ηχητική στροφή που πραγματοποήσε ο Malkmus στο τελευταίο του πόνημα. Ο ίδιος πριν την κυκλοφορία του δήλωσε ότι έχει εμπνευστεί από την ηλεκτρονική μουσική του νυχτερινού Βερολίνου. Εύκολα θα μπορούσε να φανταστεί κάποιος, ότι στο ''Groove Denied'' θα καταπιάνεται με την χορευτική μουσική και έχοντας καβαντζάρει τα πενήντα επιχειρεί και αυτός να κουμαντάρει τα dancefloors. Ευτυχώς ακούγοντας τον δίσκο διαπιστώνουμε ότι ο Malkmus δεν προσπαθεί να ενταχθεί σε κάποια από τις καινούργιες τάσεις της house και της techno ή έστω τις παλαιότερες. Όντως ισχύει ότι ο Malkmus χρησιμοποιεί ηλεκτρονικούς ήχους, αλλά το κάνει με τον τρόπο που το έκαναν οι Suicide. Γενικά υπάρχει μία d.i.y. αισθητική και δείχνει ότι το μεγαλύτερο μέρος του δίσκου έχει γραφεί στον υπολογιστή του.

Ο δίσκος ξεκινά με το ''Belziger Faceplant'', που μας προτρέπει να ξανακοιτάξουμε το εξώφυλλο για να διαπιστώσουμε ότι αναγράφεται το όνομα του Malkmus και όχι του John Maus. Το ''A Bit Wilder'' ακούγεται εξίσου δυστοπικο με τα κομμάτια του ''Metal Box'' των P.I.L. και το ''Victor Borgia'' είναι η καλύτερη σύνθεση της ηλεκτρονικής φάσης του Malkmus, παραπέμποντας ξανά προς John Maus μεριά. Το ''Come Get Me'' μας δείχνει πως θα ακούγονταν οι Pavement αν δεν έπαιζαν με κιθάρα, μπάσο, τύμπανα αλλά με laptops, ενώ το ''Forget Your Place'' θυμίζει τις πιο ατμοσφαιρικές στιγμές του ''Andora'' του Caribou. Το ''Rushing The Acid Frat'' είναι το πρώτο κομμάτι που θυμίζει κλασσικό Stephen Malkmus και τα φυσικά όργανα πρωταγωνιστούν. Έξυπνη μελωδία και ευρηματικός τίτλος που παραπέμπει κατευθείαν σε Pavement. Στο ''Bossviscerate'' είναι τόσο cool όσο ήταν στις εποχές που η φράση ''Stephen Malkmus Is Genious'' κυριαρχούσαν στον μουσικό τύπο, χωρίς να ακούγονται καθόλου υπερβολικές. Το ''Love The Door'' φέρνει αρκετά στον Beck, ενώ το ''Ocean Of Revenge'' είναι τυπικό lo-fi rock και το ''Grown Nothing'' φανερώνει την πιο ευαίσθητη πλευρά της τραγουδοποίίας του.

Το ''Groove Denied'' ουσιαστικά χωρίζεται σε δύο μέρη. Το πρώτο είναι το ηλεκτρονικό και σε αυτό όντως βλέπουμε μία καινούργια πτυχή του Malkmus, η οποία είναι καθόλα απολαυστική. Το δεύτερο μέρος είναι κιθαριστικό και σε αυτό συναντάμε την πλευρά του που έχουμε αγαπήσει τόσο με τους Pavement, όσο και στη μετέπειτα πορεία του. Η έκπληξη είναι ευχάριστη και σίγουρα μετράει η ύπαρξη έξυπνων ιδεών. Εξάλλου ο Malkmus πάντοτε ήταν από τους πιο χαρισματικούς δημιουργούς της γενιάς του και αυτό μας το επενθυμίζει και εδώ.