Δισκοκριτικές

Είναι ορισμένοι τραγουδοποιοί που είναι πιο ιδιαίτεροι από τους υπόλοιπους. Είναι αυτοί που έχουν αφομοιώσει τις πλουραλιστικές επιρροές τους, έχουν προσθέσει τα δικά τους προσωπικά στοιχεία και έχουν προχωρήσει την τέχνη τους ένα βήμα μπροστά διαφοροποιούμενοι από οτιδήποτε γίνονταν γύρω τους. Τέτοιοι ήταν ο Leonard Cohen, ο Bob Dylan, ο Scott Walker κ.α. Πραγματικά σπουδαίοι και συνάμα τελείως διαφορετικοί και πρωτοπόροι για τον χώρο τους. Τέτοιος είναι και ο Destroyer.

Οι Mechanimal έχουν καθιερωθεί ως ένας στυλοβάτης της εγχώριας σκοτεινής εναλλακτικής σκηνής. Ως εκ τούτου, αρκετοί τείνουν ευήκοα ώτα όταν αποφασίσουν να κάνουν μια κάποια παρέμβαση στα μουσικά δρώμενα. Εύκολα αντιληπτό ότι το ίδιο θα συμβεί –με το καλημέρα της χρονιάς και, κατ’ επέκτασιν, της δεκαετίας- με την κυκλοφορία του τέταρτου δίσκου τους (και τρίτο με τον Freddie F. Στα φωνητικά) με το όνομα “Crux”.

Μία από τις πλέον ιδιάζουσες περιπτώσεις του indie - (όχι-και-τόσο) underground, οι Algiers με το καλημέρα της δεκαετίας, συνεπείς στο ανά περίπου διετία δισκογραφικό ραντεβού τους, παραδίδουν την τρίτη LP δουλειά τους με τον όχι ιδιαίτερα αισιόδοξο τίτλο “There Is No Year”. Από την άλλη βέβαια, ο εκάστοτε μουσικόφιλος οφείλει να αισθάνεται κάτι παραπάνω από απλή αισιοδοξία, μιας και το συγκεκριμένο σχήμα παραδίδει, εκτός από χρονολογική, επιπρόσθετα και ποιοτική συνέπεια – με μια πάντοτε ευπρόσδεκτη τάση διεύρυνσης του ήδη καθιερωμένου ηχοχρώματος.

Ο Larry Gus – κατά κόσμον Παναγιώτης Μελίδης - αποτελεί περίπτωση καλλιτέχνη που έχει τρόπον τινά κερδίσει το δικαίωμα να αφήνει το στίγμα του (με τον ένα ή τον άλλο τρόπο) στην εκάστοτε δισκογραφική χρονιά, εάν αποφασίσει να μας προσφέρει κάποια κυκλοφορία. Φέτος το έκανε με το “Subservient”,το δε αποτέλεσμα είναι (ακόμα και για τα δικά του στάνταρ) ένα αρκούντως sui generis σύνολο - δύο λέξεις που περιγράφουν εύστοχα και τον ίδιο εξ’ άλλου.