Δισκοκριτικές

The man is back και όλοι οφείλουμε να υποβάλλουμε τα σέβη μας. Καινούργιος δίσκος για τη μπάντα του Anton Newcombe, ακριβώς δύο χρόνια μετά το ''Aufheben''. Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια ο δημιουργικός οίστρος του Newcombe έδειχνε να έχει βαλτώσει, πάντα για τα δικά του δεδομένα, σκορπώντας μία σχετική ανησυχία σε όλους αυτούς που τον πιστεύουν σαν Θεό. Οι Brian Jonestown Massacre είναι από τους βασικούς υπεύθυνους, αν όχι οι βασικότεροι, για την έκρηξη του ήχου της νεοψυχεδέλειας. Αυτό το ιδίωμα υπηρετούν σταθερά εδώ και σχεδόν είκοσι χρόνια.

Οι Πατρινοί Carte Postale κυκλοφορούν το ντεμπούτο τους album και η πρότασή τους διαφέρει αρκετά από τα συνηθισμένα της ελληνικής ανεξάρτητης σκηνής. Μακριά από το hype της εποχής και τα παρελκόμενα του, δηλαδή μούσια, επιμελώς ατημέλητα μαλλιά, τατουάζ και τα συναφή, οι Carte Postale στο δίσκο τους βασίζονται στις μελωδίες που έχουν. Μελωδίες λεπτεπίλεπτες που παραπέμπουν σε άλλες εποχές, σαφέστατα πιο ευγενικές και ρομαντικές. Ο κόσμος των Carte Postale δεν περιλαμβάνει μόνο τα κλασικά όραγανα (κιθάρα - μπάσο - τύμπανα), αλλά έχει πληθώρα πνευστών, πλήκτρων και εγχόρδων.

Ο Jack White εξακολουθεί να ασχολείται ακατάπαυστα με τη δισκογραφία, ότι ακριβώς έκανε και όταν τον γνωρίσαμε, δεκαπέντε χρόνια πριν. Αρχικά με τους White Stripes, στη συνέχεια με τους Raconteurs και τους Dead Weather και εσχάτως ηχογραφώντας με απλή χρήση του ονόματός του. Το ''Lazaretto'' είναι το δεύτερο προσωπικό album μετά το ''Blunderbuss'' του 2012.

Αναμφισβήτητα ο πρίγκιπας των εναλλακτικών 80ς είναι ο Morrissey. Στο υποθετικό σενάριο που ο Moz δεν είχε υπάρξει ποτέ, ποιος πιστεύετε θα μπορούσε να βρίσκεται στη θέση του, ως η μεγαλύτερη persona εκείνης της εποχής; Σε εμένα πάντως το όνομα που μου έρχεται πρώτο στο μυαλό είναι αυτό του Ian McCulloch, τραγουδιστή των Echo & The Bunnymen.