The War On Drugs - I Don't Live Here Anymore

Οι The War On Drugs είναι νοσταλγοί των παλιών ''καλών'' εποχών, τότε που τα rock συγκροτήματα γέμιζαν στάδια και η μουσική τους έπαιζε σε όλα τα ραδιόφωνα. Είναι νοσταλγοί του rock των '80ς και σίγουρα μεγάλοι fans του Bruce Springsteen. Δεν τους ενδιαφέρει να προτοτυπήσουν και ο ήχος τους αποφεύγε οτιδήποτε εξεζητημένο. Οι παραπάνω περιγραφές εύκολα μπορούν να κάνουν κάποιον που δεν έχει έρθει σε επαφή με τη μουσική τους, να θεωρήσει ότι οι War On Drugs είναι ένα βαρετό παλιομοδίτικο συγκρότημα. Παλιομοδίτες είναι, βαρετοί όχι. Αυτό που τους κάνει από τα δυνατότερα χαρτιά του σημερινού rock, είναι ότι καταφέρνουν να γράφουν σπουδαία τραγούδια. Οι μεστές και πιασάρικες μελωδίες τους βρίσκουν στόχο και οι War On Drugs δικαίως απολαμβάνουν το status ενός σημαντικού συγκροτήματος της εποχής μας. Ουσιαστικά οι War On Drugs είναι το προσωπικό εκφραστικό σχήμα του Adam Granduciel, ενός μουσικού που δείχνει να ψάχνει τη χρυσή τομή ανάμεσα στον Springsteen και τον Dylan. Αγαπάει τα '80ς, τις παραγωγές και τις ενορχηστρώσεις τους. Κάτι που είχε γίνει απολύτως εμφανές με το τελευταίο δίσκο τους, το ''A Deeper Understanding'' του 2017. Το φετινό ''I Don't Live Here Anymore'' κινείται στο ενδιάμεσο του προκατόχου του και του αριστουργήματος της μπάντας, του ''Lost In The Dream'' του 2014. Ένας φιλόδοξος και mainstream, με την καλή έννοια του όρου, δίσκος, που απευθύνεται σε οποιονδήποτε έχει το rock στα ακούσματά του. Θα ικανοποιήσει τους θαυμαστές τους και γιατί όχι θα δώσει την αφορμή και σε άλλους να τους γνωρίσουν. 

Ο δίσκος ξεκινά με τη Dylan-ική folk του ''Living Proof'' και μας εισάγει χαλαρά στο σύμπαν του νέου δίσκου των War On Drugs. Στη συνέχεια η οικεία μελωδία του ''Harmonia's Dream'' γοητεύει με την απλότητα της, για να ακολουθήσει η γλυκιά μελαγχολία του ''Change''. Το single ''I Don't Live Anymore'' θα έκανε θραύση την εποχή της δόξας του Mtv, μιας και περιλαμβάνει ισόποσες δόσεις από Springsteen και A.O.R. τύπου Boston και Foreigner. Σε αυτό συμβάλλουν τα δεύτερα φωνητικά της Lucius, που δημιουργούν ένα επικό refrain. To ''I Don't Wait'' είναι ένα όμορφο γλυκόπικρο κομμάτι, ενά τα πλήκτρα του ''Victim'' κινούνται σε λογική εκμοντερνισμού του ήχου τους. Το ''Old Skin'' είναι ιδανικό για soundrtack νυχτερινής οδήγησης στους ατελείωτους αμερικάνικους αυτοκινητόδρομους και το ''Wasted'' είναι ένα up tempo single με τα πλήκτρα να έχουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Τα γκάζια μειώνονται στη συναισθηματική μπαλάντα ''Rings Around My Father's Eyes'' και στο ''Occasional Rain'' που άνετα θα μπορούσε να βρίσκεται στο ''Slow Train Coming'' του Dylan.

Οι War On Drugs κυκλοφορούν ακόμα έναν καλό rock δίσκο, έστω και αν είναι λιγότερο απολαυστικός από τους δύο προηγούμενούς τους. Ίσως γιατί μοιάζουν να επαναλαμβάνονται σε κάποια σημεία. Αυτό δεν αναιρεί ότι ο Granduciel παραμένει από τους πιο δυνατούς rock συνθέτες της εποχής μας και ένας στιχουργός με το δικό του προσωπικό στίγμα.