Ty Segall - Harmonizer

Μήνυμα σφάλματος

  • Notice: Undefined index: taxonomy_term στην similarterms_taxonomy_node_get_terms() (γραμμή 518 του /home/vasileio/www/ganymede/sites/presspop.gr/modules/similarterms/similarterms.module).
  • Notice: Undefined offset: 0 στην similarterms_list() (γραμμή 221 του /home/vasileio/www/ganymede/sites/presspop.gr/modules/similarterms/similarterms.module).
  • Notice: Undefined offset: 1 στην similarterms_list() (γραμμή 222 του /home/vasileio/www/ganymede/sites/presspop.gr/modules/similarterms/similarterms.module).

Για τον Ty Segall έχει περάσει το πρωτοφανές διάστημα των δύο ετών μεταξύ της κυκλοφορίας των δύο τελευταίων του δίσκων. Η προηγούμενη δουλειά του ήταν το ''First Taste'' και χρονολογείται το 2019. Βλέπετε ο Segall μας έχει συνηθίσει κάθε χρόνο να έχει τουλάχιστον έναν δίσκο με καινούργιο υλικό. Από τους πλέον πολυγραφότατους δημιουργούς της γενιάς του, έχει αφήσει το δικό του διακριτό στίγμα στο σύγχρονο rock 'n' roll. Από τις κλασσικές ροκενρολάδικες φόρμες μέχρι τις doom εκρήξεις και από το surf rock μέχρι τις ψυχεδελικές παρεκτροπές, ο Ty Segall καταφέρνει διαρκώς να κεντρίζει το ενδιφέρον ενός φανατικού κοινού που έχει δημιουργήσει. Το ίδιο κάνει και με το φετινό ''Harmonizer''. Εδώ εστιάζει στην πιο heavy πλαυρά του, θυμίζοντας οριακά το side project που συμμετέχει, τους Fuzz και η παραγωγή είναι ασυνήθιστα καθαρή για τα δικά του δεδομένα. Τα κολλητικά ρεφρέν και οι surf μελωδίες απουσιάζουν καθολικά από το ''Harmonizer''.

Το εναρκτήριο ''Learning'' με τα άτακτα μπλιμπλίκια, θυμίζει αρκετά τους Air και λειτουργεί περισσότερο εισαγωγικά για το album. Με το ''Whisper'' αποτίει το δικό του φόρο τιμής στις πρώιμες μέρες του punk και της σκηνής του Detroit (MC5, Stooges) και το ''Erased'' είναι από τα πιο εκρηκτικά κομμάτια του δίσκου. Στο ομώνυμο κομμάτι πειραματίζεται με τον ήχο του θυμίζοντας αρκετά το ''Numb'' των U2 και με το ''Pictures'' μας δείχνει ότι τα καταφέρνει εξίσου καλά και στις πιο αργόσυρτες στιγμές του. Με το ''Ride'' στήνει το δικό του απόκοσμο party και στο ''Waxman'' ακούγεται σαν μία punk μπάντα να δοκιμάζει να παίξει τον ήχο των πρώιμων Black Sabbath. Τα ''Play'' και ''Feel Good'' είναι μία πρόταση σύγχρονου rock 'n' roll, με τη Dennie Segall να αναλαμβάνει τα φωνητικά στο δεύτερο και να δίνει ένα πιο παιχνιδιάρικο feeling. Για το τέλος του album έχει κρατήσει το ''Changing Contours'' με τα εφέ στις κιθάρες να έχουν τον πρώτο λόγο. Ο Ty Segall, όπως ήταν αναμενόμενο, κυκλοφόρησε ακόμα έναν καλό δίσκο. Στο ''Harmonizer'' πειραματίζεται με νέους ήχους χωρίς όμως ποτέ να ξεφεύγει από τη πορεία που έχει διαγράψει έως σήμερα.

Twitter icon
Facebook icon
Google icon
StumbleUpon icon