Shame - Drunk Tank Pink

Οι Shame επιστρέφουν δισκογραφικά δύο χρόνια μετά το εντυπωσιακό ντεμπούτο τους που είχε τίτλο ''Songs Of Praise''. Αυτό ήταν το διαβατήριο τους για να ξεφύγουν από τα στενά όρια του underground και να απευθυνθούν σε μεγαλύτερα ακροατήρια. Ο διάδοχος του ονομάζεται ''Drunk Tank Pink'' και όπως κάθε δεύτερος δίσκος συγκροτήματος που κέρδισε το ενδιαφέρον με το ντεμπούτο του, είναι αυτός που θα δείξει αν έχουμε να κάνουμε με μία μπάντα που απλά έβγαλε έναν καλό πρώτο δίσκο και μετά άρχισε η κάθετη πτώση ή αν έχουμε να κάνουμε με κάποιους που είναι αποφασισμένοι να μας απασχολήσουν για μεγάλο διάστημα. Οι Shame ανήκουν στη δεύτερη κατηγορία και το ''Drunk Tank Pink'' βάζει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του σε αυτό. Ο καινούργιος δίσκος είναι περισσότερο σκοτεινός και οργισμένος από τον προκάτοχό του, κάτι που ούτως ή άλλως αποτυπώνει την δυστοπική εποχή που ζούμε παγκοσμίως. Η πανδημία οδηγεί σε ακόμα μεγαλύτερη απομόνωση και αποξένωση και οι κυβερνήσεις την χρησιμοποιούν για να περάσουν ακόμα περισσότερο τη συντηρητική ατζέντα τους, οδηγώντας στο περιθώριο ακόμα μεγαλύτερα τμήματα της κοινωνίας. Η ανασφάλεια κυριαρχεί και το μέλλον προβλέπεται δυσοίωνο. Η μουσική και κυρίως αυτή που φτιάχνεται από νέους και απευθύνεται σε νέους, προσπαθεί να εκφράσει όλη αυτή τη κοινωνική την απόγνωση που κυριαρχεί στους νέους ανθρώπους. Αυτό κάνουν και οι Shame και σαν κύριο όχημα χρησιμοποιούν το post punk, χώρις όμως να εγκλωβίζονται σε αυτό. Η ανεξάρτητη κιθαριστική μουσική αλλά και ψήγματα της urban κουλτούρας συνυπάρχουν σε αυτό το δεύτερο δισκογραφικό τους βήμα.

Το ''Born In Luton'', πέρα από ένα από τα καλύτερα νέα κομμάτια των Shame, είναι και από τα πλέον ενδεικτικά του ήχου του ''Drunk Tank Pink''. Η απόγνωση μπλέκεται με την οργή, η απαίτηση για ένα καλύτερο μέλλον είναι έκδηλη και όλα αυτά με ένα groovy μπάσο αλά Gang Of Four να πρωταγωνιστεί. Το εναρκτήριο ''Alphabet'' είναι εξίσου πορωτικό με τα singles των Idles και το ''Nigel Hitter'' μας θυμίζει ότι ενα punk κομμάτι μπορεί να είναι χορευτικό με τον δικό του τρόπο. Τα ''Water In Well'' και ''March Day'' παραπέμπουν στο ξέφρενο ντεμπούτο τους και το ''Great Day'' περικλείει στα δύο του λεπτά ολόκληρη την ενέργεια του punk. Στο ''Human For A Minute'' διαφοροποιούνται αισθητά από αυτά που μας έχουν δείξει και υιοθετούν τα νυχτερινά grooves του Baxter Dury και στο ''Snow Day'' ο Charlie Steen φτύνει τους γεμάτους χολή στίχους του. Τα ''6/1'' και ''Harsh Degrees'' βαδίζουν στην punk pop παράδοση και ο δίσκος κλείνει με το αρχικά αργόσυρτο pub rock του ''Station Wagon'' να καταλήγει σε μία τεράστια έκρηξη οργής.

Οι Shame με το ''Drunk Tank Pink'' καθιερώνονται ως μία από τις πιο σημαντικές μπάντες της γενιάς τους, καταφέρνοντας να μιλήσουν για μία γενιά που δυσκολεύεται να αρθρώσει το δικό της λόγο αλλά που ταυτόχρονα καλλείται να αντιμετωπίσει μεγαλύτερες αντιξοότητες από τις προηγούμενες. Οι Shame είναι λιγότερο ενθουσιώδεις σε σχέση με το ντεμπούτο τους, αλλά κερδίζουν διαφορφώνοντας έναν πιο προσωπικό και κατασταλλαγμένο ήχο. Η ωριμότητα με την καλή έννοια, είναι αυτή που τους κάνει να ρίχνουν στοχευμένα τα μουσικά τους βέλη.