λοκατόλα - μονοτονία ρῷθ

“Στο μυαλό μου αυτή την περίοδο έχω το μεταμπαρόκ θόρυβο του πρότζεκτ «λοκατόλα» στο οποίο συμμετέχω και όπου τον τελευταίο καιρό κάνω την παραγωγή. Αν δε μας στείλει το πρότζεκτ στο ψυχιατρείο θα το κυκλοφορήσουμε εν καιρώ.”

Στην περσινή συζήτηση που είχαμε με τον ιθύνοντα νου των Dance With Invisible Partners, Κωστή Γαρδίκη (τη διαβάζετε εδώ) καταγράφηκε η παραπάνω διατύπωση. Ήγγικεν η ώρα, λοιπόν, καθώς η αρχή του φετινού Ιουνίου επιφύλασσε μια πολύ ιδιαίτερη δημιουργία η οποία τυπώθηκε σε κασέτα από το πάντοτε ενδιαφέρον label A Man out of A Man.

Αυτή τη φορά, ο Κωστής Γαρδίκης επιστρατεύει, μαζί με τον Γιάννη Λιανό, κιθάρες και συνθετητές (synthesizers) αντίστοιχα (ο πρώτος επιμελείται κα την παραγωγή), δημιουργώντας μια κοινοπραξία με τον Τάσο Τζωρτζάτο, με την ποίηση και απαγγελία του τελευταίου να αποτελεί τον κεντροβαρικό άξονα της κολλεκτίβας που ονομάζεται λοκατόλα. Το παρόν αποτελεί το ντεμπούτο τους και φέρει τον τίτλο "μονοτονία ρῷθ", παρουσιάζεται δε σε τρία μέρη - ρῷθ β και α στην πρώτη πλευρά της κασέτας καθώς και ρῷθ γ στη δεύτερη πλευρά.

“Κύριε, μολύνθηκα για να διαδοθώ.”

Ήδη ευθύς αμέσως από το λυκαυγές της ακρόασης αντιλαμβάνεσαι ότι πρόκειται για έργο «ειδικό» - «ειδικού» θυμικού, ειδικού «χρόνου». Τουτέστιν, απαιτεί μια σωστή στιγμή για να «καταναλωθεί» ορθώς, είναι δε, φύσει και θέσει, απαιτητικό. Όλα τα παραπάνω ενδέχεται να ακούγονται τρομακτικά έως και απωθητικά για τον εκάστοτε υποψήφιο ακροατή, σε πρώτη ανάγνωση όμως. Γιατί δεν χρειάζεται το κάθετι να ξεδιπλώνεται με χαρακτηριστική ευκολία στον καθέναν από εμάς, ορισμένες δημιουργίες απαιτούν –δικαίως- προσπάθεια. Τα δυσοίωνα, σε σημεία χαοτικά synths μεταβαίνουν με χάρη από καταστάσεις απόλυτης νηνεμίας σε βροντερές εξάρσεις σε συντονισμό με την ένταση της απαγγελίας του Τάσου Τζωρτζάτου. Τα noisy ηχοτοπία πλέουν αδιάκοπα πάνω στη γραμμή του χρόνου και θυμίζουν, θα έλεγε κανείς, την απροσπέλαστη ψυχολογία των τελευταίων δίσκων του Scott Walker (με την κορωνίδα φυσικά αυτών να αποτελεί, σχεδόν αναντίρρητα το "The Drift"). Και, κάπου, διάσπαρτα σε σημεία, μια κιθάρα αναλαμβάνει το ρόλο του να προσφέρει μια πολυπόθητη ψυχική ανάταση από όλη τη δρούσα ένταση που κατακλύζει το χώρο. Οι αλά '90s post-rock εξυφάνσεις της τελευταίας κάνουν την παρουσία τους ακόμα πιο αισθητή στο προσηνές outro του ρῷθ α.

“Είμαι ο Αθανάσιος Διάκος στην Οδύσσεια του Διαστήματος.”

Φτάνοντας στο φιλολογικό μεδούλι του παρόντος, αισθάνομαι την ανάγκη να κάνω μια υπομνηματική αποποίηση ευθύνης λέγοντας πως επ’ ουδενί είμαι ο κατάλληλος να μιλήσω για ποίηση. Εντούτοις, στον κόσμο της (πειραματικής, avant-garde) μουσικής, δεν είναι λίγες οι φορές που ερχόμαστε αντιμέτωποι με τις αποκαλούμενες spoken word δημιουργίες – κατ’ επέκταση και επενδυμένα ποιήματα. Μεγάλη σημασία εδώ έχει το γεγονός ότι ο ίδιος ο δημιουργός αναλαμβάνει και την ερμηνεία – η φωνή του σε σημεία παραμορφώνεται δημιουργώντας ένα αλλόκοτο feel, εντείνεται απαιτώντας από εμάς να νιώσουμε τη βαρύτητα των επί τόπου φράσεων ενώ χαλαρώνει αραδιάζοντας λέξεις με ροή που νανουρίζει – όλα αυτά με χαρακτηριστική άνεση στις μεταβάσεις. Επαναλαμβάνει αρκετές φορές τις ίδιες φράσεις προσδίδοντάς τους το ποιόν ενός mantra ενώ, θεματολογικά, τη μία στιγμή μπορεί να ψηλαφεί με τα ακροδάχτυλα αποκρυφιστικές περιοχές ενώ την άλλη μεταπηδά σε εκφράσεις γλαφυρές, απροκάλυπτα ερωτικές. Η δε θεατρικότητα του απαγγελθέντος λόγου δεν χρίζεται ποτέ, κατ’ εμέ, υπερβολικά ή αχρείαστα δηλωτική.