The Magnetic Fields - Quickies

Ένα από τα συγκροτήματα που έχουν αφήσει το δικό τους πεντακάθαρο στίγμα στην ανεξάρτητη pop μουσική των τελευταίων τριάντα χρόνων είναι οι The Magnetic Fields. Έχοντας ως βασικό συνθέτη και στιχουργό τον χαρισματικό Stephin Merritt, έχουν κυκλοφορήσει μία σειρά από απολαυστικούς δίσκους και δημιούργησαν ένα σκληροπηρυνικό fanbase. Σίγουρα το magnum opus τους ήταν το ''69 Love Songs'', στο οποίο δεν δίστασαν να βάλουν ακριβώς εξήντα εννέα κομμάτια, όσα ακριβώς δηλώνει ο τίτλος του. Και αντί να καταβαραθρωθούν από το μεγαλεπήβολο του εγχειρήματος, οι Magnetic Fields βγήκαν θριαμβευτές. Η pop των Magnetic Fields άλλοτε δίνει βάρος στα synths, άλλοτε φλερτάρει με τις ακουστικές φόρμες και κάποιες φορές δεν διστάζει να μπει στα χωράφια του fuzz και των κιθαριστικών παραμορφώσεων. Πάντοτε έχει lo-fi παραγωγή από άποψη και την ιδιαίτερη στιχουργική γραφή του Merritt. Επίσης τα κυνικά φωνητικά του Merritt εναλλάσσονται με τα γλυκά και ευαίσθητα φωνητικά της Claudia Gonson, δημιουργώντας το ύφος των Magnetic Fields. Ο Merritt μπορεί να μην απέκτησε ποτέ το status ενός Morrissey ή ενός Jarvis Cocker, αλλά είναι εξίσου σημαντικός για την indie pop. Ένας δημιουργός που έχει πιάσει το νόημα της pop και έχει χαράξει τη δική του πορεία. Ένας σπουδαίος συνθέτης που ακολουθεί σταθερά το δικό του όραμα. Αυτός και ο Neil Hannon αποτελούν ξεχωριστά, πολυετή και απόλυτα χαρακτηριστικά κεφάλαια για την ανεξάρτητη pop από τα '90ς και μετά. Υπάρχουν στιγμές έντονης νοσταλγίας σαν το ''You 've A Friend In Beezlebub'' και κυνικότητας σαν το ''I Wish I Were A Prostitute Again''.

Το ''Quickes'' έρχεται τρία χρόνια μετά το φιλόδοξο concept του ''50 Songs Memoir'' και αποτελείται από εικοσιοχτώ κομμάτια. Κομμάτια που όπως δηλώνει ο τίτλος του album, είναι μικρά σε διάρκεια. Από δέκα δευτερόλεπτα έως δυόμιση λεπτά. Προφανώς ανάμεσά τους υπάρχουν κομμάτια που είτε απλά σκιαγραφούν ιδέες του δημιουργού τους, είτε λειτουργούν συνοδευτικά στο σύνολο. Υπάρχουν, όμως, πολλές στιγμές που δείχνουν τη δυνότητα των Magnetic Fields να στήνουν πανέξυπνα pop τραγούδια. Όπως το καυστικό ''The Day The Politicians Died'' ή το χιουμοριστικό ''The Biggest Tits In History'' με την Gonson να έχει αναλάβει τα φωνητικά και στα δύο. Μία ακουστική κιθάρα και τα βαρύτονα φωνητικά του Merritt αρκούν για τα ''Castle Down A Dirt Road'' και ''Love Gone Wrong'', ενώ τα ''Favorite Bar'' και ''Kill A Man A Week'' μοιάζουν σαν ο Merritt να ηχογράφησε τον εαυτό του κατά τη διάρκεια μιας πρόβας να απαγγέλνει στίχους που του ήρθαν εκείνη τη στιγμή. Από τα πιο απολαυστικά κομμάτια του καταλόγου τους είναι η synth pop του ''(I Want To Join A) Biker Gang'' και στο ''Rock 'n' Roll Guy'' αποδομούν τον βασικό ήχο του rock 'n' roll. Στο ''The Boy In The Corner'' ακούγεται σαν τη pop εκδοχή του Scott Walker, ενώ τα ''Kraftwerk In A Blackout'' και ''The Price You Pay'' είναι ακόμα δύο τυπικές Magnetic Fields στιγμές. Η lo-fi πλευρά τους βρίσκει διέξοδο στα ''My Stupid Boyfriend'' και ''When She Plays The Toy Piano'' και στο ''I 've A Date With Jesus'' ρίχνουν κλεφτές ματιές στη folk.

Το ''Quickies'' είναι ένας δίσκος που περιέχει μερικά υπέροχα Magnetic Fields τραγούδια, αλλά και στιγμές που άνετα θα μπορούσαν να παραμείνουν στο συρτάρι τους. Ένας δίσκος που περιέχει μόνο μικρής και ελάχιστης διάρκειας κομμάτια, δεν θα μπορούσε να είναι αντιπροσωπευτικός της δισκογραφίας τους. Απευθύνεται κυρίως στους fans του συγκροτήματος και δεν συστήνεται σε κάποιον για να αρχίσει τη γνωριμία του μαζί τους. Αυτή συστήνεται να γίνει με το εμβληματικό ''69 Love Songs'' κυρίως, αλλά και γιατί όχι με δίσκους σαν το ''Get Lost'', ''Holiday'' και ''Distortion''.