Ryan Adams - Prisoner

Ο Ryan Adams είναι ένας από τους μεγαλύτερους rockers του αιώνα μας. Μπορεί εδώ στην Ελλάδα να μην απολαμβάνει κάποια ιδιαίτερη δημοτικότητα, δεν συμβαίνει το ίδιο όμως στην πατρίδα του την Αμερική αλλά και στη Βόρεια Ευρώπη. Εκεί για πλάκα γεμίζει μεγάλα στάδια, ενώ οι δίσκοι του πουλάνε χιλιάδες αντίτυπα. Πιστός υπηρέτης των κλασσικών αξιών του αμερικάνικου rock, με πολλές αναφορές κυρίως στον Bruce Springsteen, αλλά και έχοντας καταφέρει να δημιουργήσει το δικό του προσωπικό ύφος παράλληλα με τους ιδιαίτερα προσωπικούς και ευθείς στίχους του, έχει καταφέρει να είναι από τα πιο hot ονόματα της άλλης πλευράς του Ατλαντικού. Η δισκογραφική του παρουσία είναι μεγάλη, αφού πέρα από τη κυκλοφορία full albums, επιδίδεται και στην κυκλοφορία πολλών επτάιντσων με περιεχόμενο πολλές φορές τελείως διαφορετικό από αυτό που μας έχει συνηθίσει. Απρόβλεπτες διασκευές και ήχος που πολλές φορές είναι τελείως punk ή garage rock ο Ryan Adams βγάζει με αυτά τα επτάιντσα μία άλλη πλευρά της δημιουργικότητας του, που απευθύνεται κυρίως στους φανατικούς οπαδούς του και έχει εκτιμηθεί δεόντος από αυτούς. Το ''Prisoner'' έρχεται τρία χρόνια μετά το ομώνυμο album του, ενώ το 2015 είχε κυκλοφορήσει και το ''1989'' όπου παρουσίαζε τη δική του version στο ομότιτλο album της Taylor Swift. Σε αυτό δεν θα βρούμε κάτι που δεν ξέρουμε από τον αμερικάνο τραγουδοποιό, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι ένας καλός δίσκος. Για την ακρίβεια είναι ένας πολύ καλός rock δίσκος, που όλο και πιο σπάνια πέφτουν στα χέρια μας πλέον. Ίσως γιατί όλα έχουν ειπωθεί, ίσως γιατί οι νέοι δημιουργοί ψάχνονται με διαφορετικές φόρμες, οι παραδοσιακού τύπου rock δίσκοι είναι όλο και λιγότεροι.

Στο ξεκίνημα του δίσκου ο Ryan Adams προσπαθεί να μπερδέψει λίγο το κοινό του. Εκεί είναι τοποθετημένο το ''Do You Still Love Me''. Ένα τραγούδι που συνδυάζει τις κλασσικές rock κιθάρες με πλήκτρα που παραπέμπουν σε AOR μπάντες των '80ς. Ένα δυναμικό τραγούδι που εύκολα μπορεί να κάνει κάποιον να πιστέψει ότι ο ''νέος'' Ryan Adams επιστρέφει στις ημέρες του ''Rock 'n' Roll''. Δεν ισχύει αυτό και γίνεται αντιληπτό άμεσα, αρχής γενομένης από το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου. Σε αυτό, όπως και στο ''Doomsday'', μας θυμίζει γιατί το αμερικάνικο rock κατέκλυζε τα charts στα '70ς και στα '80ς. Τότε που ο Springsteen, o Petty και οι υπόλοιποι πουλούσαν εκατομμύρια δίσκους. Το πρώτο είναι μία ημιακουστική μπαλάντα και το δεύτερο ένα καθαρόαιμο rock τραγούδι, με τη φυσαρμόνικα να δίνει κάτι extra και να θυμίζει Dylan εποχής ''Desire''. Και τα δύο είναι ιδανικά για τα αμερικάνικα ραδιόφωνα. Από εκεί και πέρα τα κομμάτια είναι περισσότερο χαμηλότονα και νυχτερινά. Με πολλές country και folk αναφορές ο Ryan Adams βουτάει για άλλη μια φορά στην αμερικάνικη παράδοση και κατορθώνει να δώσει τη δική του πρόταση. Με πολλές προσωπικές αναφορές στους στίχους, εξάλλου και ο ίδιος θρηνεί για το τέλος της μακροχρόνιας σχέσης του με την ηθοποιό Mandy Moore. Δεν αφήνει όμως την θλίψη να τον καταβάλλει και μία αχτίδα φωτός διαπερνά από άκρη σε άκρη τον δίσκο. Από τις ακουστικές κιθάρες του ''Be Without You'' μέχρι το απογυμνωμένο ''Tightrope'' ο Ryan Adams δεν διστάζει να εκθέσει τις πιο ενδόμυχες σκέψεις του και τελικά να βγει και ο ίδιος πιο δυνατός μέσα από την έκθεση. Αυτή ΄δυναμη αποτυπώνεται στο ''We Disappear'' που συναντάμε στο φινάλε του δίσκου. Συναισθηματικά το ''Prisoner'' βρίσκεται πολύ κοντά στο ''Cold Roses'', ενός από του πιο αγαπημένους μου δίσκους του Adams. Ύστερα από τόσα χρόνια στη δισκογραφία μπορεί να μην έχει να πει κάτι καινοτόμο, εξάλλου και το είδος που υπηρετεί κάθε άλλο παρά καινοτόμο είναι. Σίγουρα όμως είναι ένας ολοκληρωμένος δίσκος που θα καλύψει απόλυτα τους πολλούς και φανατικούς του φίλους.