Priests - Nothing Feels Natural

Κολυμπώντας στον ωκεανό του διαδικτύου, πέρα από άφθονη σαβούρα και τη προσπάθεια όλων για την απόκτηση των δεκαπέντε λεπτών δημοσιότητας που τους αντιστοιχεί, αρκετές φορές πέφτεις πάνω σε πράγματα που μπορείς να σε κολλήσουν στο τοίχο. Ένα από αυτά για εμένα τον τελευταίο καιρό ήταν οι Priests. Έχοντας ήδη κυκλοφορήσει δύο κασέτες, ένα single και ένα E.P., οι εξ Washington D.C. ορμώμενοι Priests, είχαν λειάνει το έδαφος για τη κυκλοφορία του ντεμπούτου τους album. Ο δίσκος ονομάζεται ''Nothing Feels Natural'' και βρίσκεται ένα σκαλί πάνω από οτιδήποτε έχει κυκλοφορήσει η μπάντα μέχρι σήμερα. Εδώ οι ιδέες τους έχουν συγκεκριμενοποιηθεί και τα ηχητικά τους βέλη βρίσκουν κατευθείαν στόχο. Ο ακατέργαστος punk ήχος υποχωρεί προς χάρην μιας πιο εγκεφαλικής προσέγγισης. Αλλά μην σκεφτεί κάποιος ότι οι Priests έβαλαν νερό στο κρασί τους προς χάρην κάποιας στοχευμένης επιτυχίας. Απλά τοποθέτησαν τα κομμάτια του puzzle στη σωστή τους θέση και το αποτέλεσμα είναι το ''Nothing Feels Natural''. Το εξώφυλλο του δίσκου θα μπορούσε να μπερδέψει κάποιον υποψήφιο ακροατή, αφού τα πρόσωπα των τεσσάρων Priests σε ροζ φόντο, εύκολα παραπέμεπει σε κάποιο ''αθώο'' συγκρότημα ρομαντικής pop. Αλλά καμία σχέση. Οι Priests έχουν αρκετή από την οργή των Public Image Limited, την παράνοια των The Fall, την πολιτικοποίηση των Gang Of Four, τον οργανωμένο θόρυβο των Sonic Youth, την groovy προσέγγιση των Talking Heads και το star attitude των Yeah Yeah Yeahs. Φιλτράρουν δημιουργικά τις επιρροές τους και το τελικό αποτέλεσμα είναι τουλάχιστον γοητευτικό.

Το εναρκτήριο ''Appropriate'' ακούγεται σαν να ξεπήδησε μέσα από το ''The Wonderful And Frightening World Of The Fall'' και μόνο η παρουσία του Mark E. Smith λείπει για να το επιβεβαιώσει. Αν ζούσε ο John Peel εξαιτίας και μόνο αυτού του κομματιού, σίγουρα θα τους προσκαλούσε για να κάνουν κάποιο live session στο BBC. Το ''JJ'' πατάει πάνω στις αρχετυπικές rock 'n' roll φόρμες των '50ς, αλλά δεν στέκεται εκεί. Οι Priests αυτές τις χρησιμοποιούν μόνο ως βάση απλά για να έχουν την ευκαιρία να τις επαναπροσδιορίσουν με σύγχρονο τρόπο. Θυμάται κανείς τους Organ με το πολύ καλό ''Grab That Gun'' του 2006; Ελάχιστοι μάλλον... Κομμάτια σαν τα ''Nicki'' και ''Leila 20'' πάντως τους θυμίζουν και δείχνουν ότι η σκιά της Siouxsie, όπως και στους Organ, θα στέκει μόνιμα πάνω από οποιοδήποτε post punk συγκρότημα έχει γυναικεία φωνητικά. Καταιγιστικοί είναι στο ''No Big Bang''. ενώ αν ξεχωρίζαμε ένα κομμάτι αυτό θα ήταν το ομώνυμο του δίσκου. Εδώ οι ταχύτητες από τις κιθάρες μειώνονται και τα φωνητικά ακούγονται σχεδόν αιθέρια, σαν αυτά των Cocteau Twins. Επιβλητικά τύμπανα βάζουν τις βάσεις για να αναπτυχθεί το καλύτερο κομμάτι των Priests. Στο ''Pink White House'' γίνονται έκδηλες οι πολιτικές τους ανησυχίες και ο δίσκος κλείνει με το ''Suck''. Σε αυτό ο ρυθμός είναι groovy και οι επιρροές των Talking Heads φανερές. Κάτι σαν ο James Murphy να έχει αναλάβει την παραγωγή στους Yeah Yeah Yeahs, αν θέλουμε να αναφέρουμε πιο σύγχρονα συγκροτήματα. Οι Priests μόλις κυκλοφόρησαν έναν δίσκο σημείο αναφοράς για την κιθαριστική μουσική το 2017. Και αν λάβουμε υπ' όψην μας τις πολιτικές εξελίξεις στις Η.Π.Α. με την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ στη θέση του προέδρου, η χώρα μόλις απέκτησε το δικό της ''Metal Box'' που είχε ακολουθήσει την εκλογή της Θάτσερ στην Αγγλία.