Sissi Rada - Pragma

Συνδυάζεται η κλασσική μουσική παιδεία με την pop κουλτούρα; Ήδη βλέπω τον Johnny ''Rotten'' Lydon να κατεβάζει τα γυαλιά πρεσβυωπίας, που πλέον φοράει, και να κάνει την κίνηση που χαρακτήρισε ολόκληρη την καριέρα του. Να υψώσει επιδεικτικά το μεσαίο δάχτυλο. Κύριε ''Rotten'', όμως δεν είμαστε στα τέλη των '70ς, που με τις δύο μπάντες σου (Sex Pistols, P.I.L.) καθόριζες τις εξελίξεις στην pop κουλτούρα. Και εν τέλει το ''The Wall'' (1979) των Pink Floyd δεν είναι το progressive τερατούργημα που πίστεψε η γενιά του post punk. Η μεγαλύτερη ''ατυχία'' του ''The Wall'' ήταν ότι είχε κακό timing. Κυκλοφόρησε εν μέσω του punk κυκεώνα και του ότι όλα έπρεπε να είναι D.I.Y. και λογικά στάλθηκε στο πυρ το εξώτερον από τη γενιά σας. Εξάλλου μην ξεχνάτε ότι ο David Gilmour των Pink Floyd, ήταν αυτός που ανακάλυψε την ίδια περίοδο ένα κορίτσι που έμελλε να αλλάξει τους κανόνες της pop τραγουδοποιίας. Να είναι αυτή η αγαπημένη καλλιτέχνης για όποιον ήθελε να δηλώνει εναλλακτικός αλλά να μην έχει ιδιαίτερη σχέση με τις κιθάρες. Αυτή που άνοιξε το δρόμο για κάθε Bjork και Joanna Newsom αυτού του κόσμου. Αυτή δεν είναι άλλη από τη Kate Bush. Και το όνομα της Kate Bush είναι το πρώτο που έρχεται στο μυαλό καθώς ακούμε το ντεμπούτο album (έχει προηγηθεί ένα E.P.) της Sissi Rada με τίτλο ''Pragma''. Η Sissi Rada έχει μεγαλώσει στην Αθήνα, έχει σπουδάσει άρπα και τα τελευταία χρόνια εργάζεται και δημιουργεί στη Γερμανία. Οι κλασσικές της σπουδές στην μουσική είναι αυτές που την βοηθούν να προσεγγίσει με ένα διαφορετικό πρίσμα την pop μουσική. Αυτό δεν σημαίνει ότι όποιος έχει σπουδάσει κλασσική μουσική, έχει αυτομάτως την ικανότητα να γράψει έναν καλό pop δίσκο. Σε αυτό εξακολουθεί να παίζει ρόλο το προσωπικό ταλέντο και η οπτική του κάθε μουσικού. Και η Sissi Rada δείχνει να έχει αρκετό και από αυτό.

Από την αρχή του δίσκου και το ''Macaroni And Tears'' γίνεται σαφές ότι η άποψη της Sissi Rada για την pop μουσική είναι αρκετά μακριά από τα καθιερωμένα, για αυτό είναι και ιδιαίτερα γοητευτική. Οι ιστορίες της έχουν μία σουρεαλιστικά ονειρική διάθεση, αφού μπλέκει ετερόκλητα πράγματα μεταξύ τους. Αυτό που μένει από τους στίχους της είναι ότι υπάρχει πάνω από όλα μία ευαισθησία, που δύσκολα βρίσκει διέξοδο σε δίσκους της εποχής μας. Στο ''Pragma'' αυτή η ευαίσθητη πλευρά της Sissi Rada είναι διάχυτη σε κάθε σημείο του. Και όχι με την έννοια ότι παρουσιάζεται σαν μία σύγχρονη νεράιδα των παραμυθιών, αλλά ότι απλά εκθέτει την γυναικεία της φύση. Η Sissi Rada δεν φοβάται την έκθεση και για αυτό ακούγεται απόλυτα ειλικρινής, μέσα από τις μεταφορικές ιστορίες της. Το ''Sunday'' είναι ότι πιο κοντινό σε συμβατικό pop single. Φωνητικά που αλλάζουν απότομα διάθεση και τόνο και η μουσική να ακολουθεί τα ανεβοκατεβάσματά τους. Το ''Judy Garland'' είναι ένα πειραγμένο ηλεκτρονικό κομμάτι, με τις φωνές να δίνουν έναν οπερατικό τόνο, ενώ το ''Clouds'' μας θυμίζει αρκετά τις κυκλοφορίες της Morr. Στον δίσκο υπάρχουν και δύο ελληνόφωνα κομμάτια. Το ''Batman'' και το ''Seirinas''. Στο πρώτο αφαιρετικές μελωδίες συνοδεύουν την απότομη ενηλικίωση των στίχων, ενώ το δεύτερο μιλά για την δυσκολία στην επικοινωνία στις σύγχρονες κοινωνίες με μεταμοντέρνες χατζιδακικές μουσικές να αποτελούν το ηχητικό περιβάλλον. Η Sissi Rada έβγαλε έναν δίσκο-ύμνο στη γυναικεία φύση σήμερα. Θέλει να είναι  ανεξάρτητη αλλά και να μην χρειάζεται να απαρνηθεί τις επιθυμίες της ως τίμημα της ανεξαρτησίας της. Κυκλοφόρησε έναν δίσκο που δύσκολα εντάσσεται σε κάποιο είδος. Για αυτό και εφηύρε το δικό της. Ως coquettish-classical-electro-doom περιγράφει τη μουσική της και δεν έχει άδικο. Εδώ κατάφερε να συνδυάσει τη κλασική μουσική με την pop κουλτούρα στη πράξη, στη περιγραφή αυτού του ''πράγματος'' θα έβρισκε εμπόδια;