Days of Our Likes #10 : Αγρότη πάτα το κουμπί, η κάμερα γράφει

Τελευταία οι λέξεις  που είναι της μόδας στον μικρόκοσμό μου- και όχι μόνο- είναι  «γενιά» και «επανάσταση». Επίσης πολύ ψηλά στην λίστα και η λέξη «καρναβάλι». Και οι τρεις τους έχουν αρχίσει να με ενοχλούν. Αν κάτι τέτοιο ακούγεται λογικό για την τελευταία καθώς πολλοί μπορεί να ενοχλούνται από το μασκάρεμα και την ευκαιρία για αρπαχτή που συμβολίζει για αυτή την πόλη, οι δύο πρώτες αποτελούν ιερές λέξεις για το μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας του δημόσιου διαλόγου.

Χρησιμοποιούνται κυρίως από  ανθρώπους  που είναι πιο βαρετοί και προβλέψιμοι από πανελίστες μεσημεριανών εκπομπών, καθώς επαναλαμβάνουν τα ίδια πράγματα, για τους ίδιους ανθρώπους, ακριβώς με το ίδιο ύφος και στην ουσία δεν έχουν τίποτα να πουν. Οι συζητήσεις τους ανακυκλώνονται γύρω από το τσουβάλιασμα της «γενιάς» τους ή των προηγουμένων με στερεοτυπικό τρόπο και με τσιμεντοκονία της συζήτησης την «επανάσταση» - όταν καρποφορήσουν οι συνθήκες για κάποιους και θεού θέλοντος για κάποιους άλλους.

Αποτέλεσμα: οι λέξεις χάνουν την σημασία τους κάθε δεκαετία που περνάει. Το να ελπίζεις δεν είναι κακό, όπως και το τι συμβολίζει η κάθε έννοια μέσα σου είναι αντανάκλαση του Εγώ και των εμπειριών του και κανείς δεν μπορεί να στο χαλάσει. Αυτό που με θλίβει όμως είναι η συνθηματολογία, με πολεμικές ιαχές, για το γκρέμισμα του παλιού, την εξόντωση πατροπαράδοτων εχθρών και καμία διάθεση και πρόταση για το χτίσιμο του «καινούριου». Βασική αιτία, η ανικανότητα αναγνώρισης της οικονομικής κατάστασης και το κακό διάβασμα των κοινωνικό-πολιτικών συνθηκών. Δεν θα μιλήσω για έλλειψη παιδείας που είναι από τους τομείς που ξηλώθηκαν ξανά και ξανά και εγκαταλείφθηκαν. Δεν μπορεί πάντα να αποτελεί δικαιολογία. Κάπου μπαίνει και η προσωπική ευθύνη για την έλλειψη κριτικής σκέψης και ανάλυσης. Και κάπου εκεί έρχεται η καρναβαλοποίηση (επιτρέψτε μου αυτόν τον όρο σε αυτό το κείμενο) των πάντων με πολιτικό πρόσημο. Μεγάλη κουβέντα έγινε για την έναρξη του καρναβαλιού αλλά όχι για την καρναβαλοποίηση της καθημερινότητάς μας.

Ενώ ο υπερυψωμένος  αγρότης  φωνάζει ότι το κίνημά τους είναι το προπύργιο της ελληνικής άμυνας - με τον Πρέκα σίγουρα να είναι έξαλλος  που δεν έπαιξε τον αγρότη σε κάποια ταινία  (ζητάω συγγνώμη αν κάνω λάθος, δεν είμαι γνώστης των ελληνικών δραμάτων)- καταφθάνει το αγροτικό που κουβαλά το δρώμενο  με κάποιους αγρότες μεταμφιεσμένους τζιχαντιστές και κάποιους άλλους ντυμένους ομήρους, που οι δεσμώτες τους απειλούν να θυσιάσουν με πλαστικά σπαθιά. Θα μπορούσε κάποιος να πουλάει και πασατέμπο. Ελληνικό επιχειρηματικό δαιμόνιο. Αυτό έρχεται να συμπληρώσει την πορεία- καρναβαλική παρέλαση που είδαμε πριν κάποια χρόνια με το εργατικό δυναμικό ντυμένο ναζί και Χίτλερ για να εκφράσει την διαμαρτυρία του στην επίσκεψη της Μέρκελ. Ένα σόου από ανθρώπους που θεωρούν ότι απέχουν ηθικά από τους ρουφιάνους δημοσιογράφους αλλά περιμένουν το σήμα τους για να χύσουν το γάλα στην άσφαλτο.

Προφανώς για κάποιους είναι αστείο αλλά αυτό που θες να περάσεις χάνεται ανάμεσα στην φασούλα που έστησες. Εξευτελίζονται όχι  μόνο τα δίκαια αιτήματά σου, αλλά ξεπλένεις την βαρβαρότητα του ναζισμού και της φρίκης του «ιερού πολέμου» της Τζιχάντ μέσα σε χαχανητά μιας χοντροκομμένη  φάρσας που δεν βρίσκω λογικό να γελάει κανείς. Μοιάζει με την ευκολία που χρησιμοποιούν κάποιοι την φράση «Κιμ πάτα το κουμπί» για να αστειευτούν με μία από τις πιο γκροτέσκες φιγούρες δικτατόρων που παίζει με βόμβες υδρογόνου. Προφανώς ο γράφων δεν αμφισβητεί την πίστη στον ουμανισμό  όλων των παραπάνω ομάδων καθώς δεν είναι σε θέση να γνωρίζει . Απλά είναι αυτή η ελαφρότητα που δεν έχει καμία ουσία, ούτε καν ένα τράβηγμα από το μανίκι.