Blur - The Magic Whip

Οι Blur κυκλοφορούν καινούργιο δίσκο, ύστερα από δώδεκα χρόνια, και εμείς καλούμαστε να αποτυπώσουμε τις εντυπώσεις μας από αυτόν. Προφανώς και οι εποχές έχουν αλλάξει και οι Blur δεν είναι ούτε οι νεαροί brit poppers, που έβαλαν ανεξίτηλα τη σφραγίδα τους στα '90ς, ούτε οι καλλιτέχνες που προσπάθησαν να επαναπροσδιορίσουν τη δημιουργικότητά τους, αποφεύγοντας τη τυποποίηση της brit pop, με τους τρεις τελευταίους δίσκους τους. Πλέον έχουν τον αέρα βετεράνων που μπορούν να κοιτάξουν απενοχοποιημένα το παρελθόν τους και να χρησιμοποιήσουν ότι θέλουν από αυτό. Πρακτικά το ''The Magic Whip'' είναι το coctail που προκύπτει από ισόποσες δόσεις Blur εποχής ''Parklife'' και ''The Great Escape'', με τα πράγματα που έκανε ο Damon Albarn τα τελευταία χρόνια. Και ο Graham Coxon τι ρόλο έχει, θα αναρωτηθεί εύλογα κάποιος. Ο Coxon, ο οποίος μαζί με τον Albarn, είναι ο άλλος πραγματικά ενεργός Blur αυτή τη δωδεκαετία, έχοντας κυκλοφορήσει αρκετούς προσωπικούς δίσκους, αρκείται σε ορισμένες έξυπνες κιθαριστικές ιδέες, που όμως είναι πολύ καθοριστικές για το τελικό αποτέλεσμα. Οι Blur αποφασίζοντας να ξαναμπούν στο studio για να ηχογραφήσουν καινούργιο δίσκο, ήταν σίγουροι ότι κάτι καλό θα προέκυπτε. Είναι, βλέπετε, η βρετανική υπερηφάνεια που δεν θα τους άφηνε να βάλουν την υπογραφή τους σε κάτι που δεν θα την τιμά. Και μην σκεφτεί κανείς κάτι για τα χρήματα, γιατί αφενός έχουν ήδη φουσκωμένους τραπεζικούς λογαριασμούς και αφετέρου τα κέρδη σήμερα προκύπτουν κυρίως από τις περιοδείες και όχι από τη δισκογραφία. Οπότε αν ήθελαν extra χρήματα μπορούσαν απλά να βγουν στο δρόμο για συναυλίες. Το ''The Magic Whip'' καλύπτει την ανάγκη των ίδιων των Blur να μετρήσουν τις δυνάμεις τους το 2015, απευθυνόμενοι ως pop stars σε μία νέα γενιά ακροατών, αλλά και να κάνουν οι ίδιοι έναν απολογισμό των ένδοξων χρόνων τους.

Για το ξεκίνημα τοποθετούν το ''Lonesome Street'', ένα κομμάτι με μελωδία που παραπέμπει στις ενδοξότερες ημέρες των Blur, τότε που απλά ήταν οι κυρίαρχοι του παιχνιδιού. Κάτι μεταξύ ''End Of A Century'' και ''Parklife'', που θα φέρει αναμνήσεις σε παλιούς fans και θα δείξει πως είναι ένα ολοκληρωμένο pop single σε καινούργιους. Το ''New World Towers'' έχει εμφανείς επιρροές από τις μουσικές της Ασίας, που είχαν απασχολήσει τον Albarn και παλαιότερα, ενώ το ''Ice Cream Man'' κάλλιστα θα μπορούσε να βρίσκεται θα μπορούσε να βρίσκεται στο περσινό ''Everyday Robots''. Ένα από τα πρώτα κομμάτια που ακούσαμε ήταν το ''Go Out''. Βρώμικες μπασογραμμές βοηθούν στη κατασκευή ενός κλειστοφοβικού σκηνικού, που θυμίζει τον πέμπτο και ομώνυμο δίσκο των Blur, αυτού που ουσιαστικά έβαλε το τέλος στην υπόθεση της brit pop. Στο εξάλεπτο ''Thought I Was A Spaceman'' τον κυρίαρχο ρόλο έχουν τα πλήκτρα, όπου παρέα με διακριτικές ηλεκτρονικές παραμβάσεις, δημιουργούν το υπόβαθρο στον Albarn να κάνει την πιο ταξιδιάρικη ερμηνεία του για το ''The Magic Whip''. Η μπριτποπίλα ξεπηδά από κάθε νότα του ''I Broadcast'' και μάλιστα στη πιο χαβαλεδιάρικη εκδοχή της, κάτι που οι ίδιοι οι Blur το συνήθιζαν και τότε με αντίστοιχα κομμάτια. Τα έγχορδα δίνουν μία extra επικότητα στο ''There Are To Many Of Us'', μία επιβλητική συνθετική ιδέα αντάξια των δημιουργών της. Κομμάτια σαν το ''My Terracotta Heart'' και το ''Ghost Ship'' με τις αραχνοϋφαντες ηλεκτρονικές πινελιές, αποτελούν συνέχεια της περσινής προσωπικής δουλειάς του Damon Albarn, ενώ το ''Pyongyang'' είναι μία χαλαρή ηλεκτρονική μπαλάντα. Στο ''Ong Ong'' ακούγονται σαν να είναι οι Beatles του 21ου αιώνα. Και για να μην ξεχνιόμαστε μπορεί οι Oasis να αντέγραψαν τα riffs των Beatles, οι Blur είναι όμως αυτοί που ενσωμάτωσαν την ουσία τους. Με το ''The Magic Whip'' οι Blur κατάφεραν να σταθούν κάτι παραπάνω από αξιοπρεπείς στο δύσκολο έργο του να βγάλουν νέο δίσκο ύστερα από τόσο πολυετή διακοπή. Αλλά μάλλον αν δεν ανταποκρίνονταν στις φιλοδοξίες τους, δεν θα το κυκλοφορούσαν ποτέ. Δώδεκα ολοκληρωμένα κομμάτια υψηλής αισθητικής, για ένα από τα τελευταία πραγματικά συγκροτήματα που έχει βγάλει το Νησί. Για τις μικρότερες ηλικίες μουσικόφιλων οι Blur θα θεωρούνται οι γίγαντες του παρελθόντος που επιστρέφουν με έναν καλό δίσκο. Όπως όταν κυκλοφορούσε το ''The Great Escape'' και ήμουν πρωτοετής φοιτητής, ο David Bowie επέστρεφε δυναμικά με το ''Outside''.