Viet Cong - Viet Cong

Να αρχίσουμε με μία μικρή ιστορική αναδρομή. Οι Βιετκόνγκ ήταν οι κομμουνιστές στρατιώτες του Βιετνάμ, που με τα λιγοστά μέσα που είχαν στη διάθεσή τους, κατάφεραν να νικήσουν την καλά οργανωμένη πολεμική μηχανή της Αμερικής στον πόλεμο του Βιετνάμ. Μπορεί να μην είχαν τις υποδομές του Αμερικάνικου στρατού, διέθεταν πίστη στις ιδέες τους και πολέμησαν με περίσσεια αυταπάρνηση τις ιμπεριαλιστικές (που θα έλεγε και ο Κουτσούμπας) δυνάμεις. Απέδειξαν, για άλλη μία φορά, ότι σε έναν πόλεμο δεν νικάει ο ισχυρότερος αλλά αυτός που το θέλει περισσότερο. Κάπως έτσι μισό αιώνα αργότερα κάποιοι νεαροί μουσικοί στον Καναδά έδωσαν το όνομα Viet Cong στη μπάντα τους. Ανακατεμένοι στην ντόπια undergound σκηνή και παίζοντας με διάφορες μπάντες έμαθαν τα βασικά του ανεξάρτητου ήχου, τα οποία και κλήθηκαν να αποτυπώσουν στο ομώνυμο ντεμπούτο των Viet Cong. Διαθέτουν και αυτοί λίγα μέσα, όπως και οι συνονόματοι του Βιετνάμ, αλλά φιλοδοξούν να καταφέρουν καίρια πλήγματα στις αδηφάγες πολυεθνικές δισκογραφικές και στο mainstream που αυτές εκπροσωπούν. Στη φαρέτρα τους διαθέτουν τον πειραματισμό των Suicide, το post punk των Gang Of Four και των Wire, την pop (;) καρδιά των Jesus and Mary Chain αλλά και τα beats της πρώιμης electro σκηνής.

Το εναρκτήριο ''Newspapeer Spoons'' ξεκινά με απειλητικούς και επαναλαμβανόμενους ήχους και τα φωνητικά που μπαίνουν στη πορεία συμβάλλουν στη κολασμένη ατμόσφαιρα που δημιουργείται. Οι μελωδίες των πλήκτρων που μπαίνουν προς το τέλος δημιουργούν ένα αισιόδοξο φινάλε. Ακολουθεί το ''Pointless Expirience'' να θυμίζει τους δικούς μας A Victim Of Society ή για να το κάνουμε πιο κατανοητό, ο ήχος που θα είχαν οι Spacemen 3 αν αποφάσιζαν να παίξουν punk. Το ''March Of Progress'' ξεκινά ως ένα κομμάτι πειραματικής electronica, συνεχίζει τόσο lo-fi, που μπροστά του οι Pavement μοιάζουν progressive rock και καταλήγει στο post punk των Wire. Το ''Bunker Buster'' δανείζεται τις μπασογραμμές των Gang Of Four (τις ίδιες που είχαν δανειστεί και οι Τρύπες στην αρχή της πορείας τους) και μας γυρνάει στις εποχές του post punk και της Θατσερικής Αγγλίας. Το ''Continental Shelf'' είναι το hit των Viet Cong, μιας και συνυπάρχουν οι κιθάρες των Sonic Youth με τα πλήκτα των Μ83. Οι κιθάρες κυριαρχούν στο ''Silhuettes'' κάνοντας το ιδανικό single για κάθε bar που θέλει να λέγεται και να είναι εναλλακτικό. Ο δίσκος κλείνει με το ενtεκάλεπτο ''Death'' να είναι το δικό τους ''The Diamond Sea''. Ξεκινά ως ένα συμβατικό rock κομμάτι, για να χαθεί σε θορυβώδεις κιθαριστικές δίνες χωρίς όμως να χάσει τη μελωδική του γραμμή και να επανέλθει προς το τέλος στη συμβατική του μορφή.

Οι Viet Cong με το καλημέρα κυκλοφόρησαν ένα από τα ντεμπούτα που θα χαρακτηρίσουν το δισκογραφικό 2015. Έχουν άποψη και την καταθέτουν χωρίς ίχνου φόβου, ακριβώς όπως και οι Βιετκόνγκ που λέγαμε στη αρχή. Απορροφούν δημιουργικά τις επιρροές τους και μας τις δίνουν με ένα σύγχρονο πρίσμα. Εδώ οφείλουμε να πούμε ότι μπορεί ο κομμούνισμός να έχει μετατραπεί σε άκρατο καπιταλισμό (Κίνα) ή καρικατούρα (Β. Κορέα), τα σύμβολά του μια χαρά λειτουργούν μέσα στη σύγχρονη pop κουλτούρα. Ο Che είναι το πιο πολυφορεμένο πρόσωπο σε μπλουζάκι, ο Θεοδωράκης φτιάχνει αφίσες για το Ποτάμι επηρεασμένος από τις τεχνοτροπίες της Σοβιετικές προπαγάνδας και οι Βιετκόνγκ δίνουν το όνομά τους σε ένα από τα πολλά υποσχόμενα ανεξάρτητα συγκροτήματα για το μέλλον. Όχι ακριβώς ότι σκέφτονταν ο Μαρξ, αλλά εδώ ανοίγουμε μία τελείως διαφορετική κουβέντα.