Ryan Adams - Ryan Adams

Ακόμα ένας δίσκος από τον πολυγραφότατο Αμερικάνο rocker. Η αλήθεια είναι πως είχε καθυστερήσει λίγο, μιας και ήδη έχουν περάσει τρία χρόνια από το προηγούμενο πόνημά του, το Ashes & Fire. Χρονικό διάστημα αρκετά μεγάλο σε σχέση με αυτά που μας έχει συνηθίσει ο Ryan Adams όλα αυτά τα χρόνια. Αυτό σημαίνει πως είτε ο καλλιτέχνης είχε περιέλθει σε ένα δημιουργικό τέλμα, είτε ήθελε χρόνο για να προετοιμάσει έναν δίσκο που είχε περισσότερες απαιτήσεις ή απλώς είπε να ξεκουραστεί και λίγο από το βαρύ πρόγραμμα του rock star. Ότι και να έγινε δεν έχει και μεγάλη σημασία, αφού έχουμε στα χέρια μας τον καινούργιο του δίσκο, ο οποίος μάλιστα είναι για άλλη μία φορά καλός. Αυτό που μας προκάλεσε εντύπωση είναι το γιατί ο Ryan Adams επέλεξε να δώσει το όνομά του στη νέα δουλειά, κάτι που δεν είχε κάνει στα περίπου δεκαπέντε χρόνια προσωπικής δισκογραφικής παρουσίας. Συνήθως όταν ένας καλλιτέχνης βάζει το όνομά του στο δίσκο είναι γιατί είναι ο πρώτος του δίσκος ή θέλει να σηματοδοτήσει μία στροφή στη καριέρα του ή γιατί το περιεχόμενο του δίσκου είναι τόσο προσωπικό που ταυτίζεται μαζί του. Αφού ο πρώτος λόγος δεν ισχύει για τον Ryan Adams, ακούγοντας το δίσκο θα εξετάσουμε αν ισχύει κάποιος από τους άλλους δύο.

Ο Ryan Adams ήταν ένας σύγχρονος εκφραστής των κλασσικών αξιών του αμερικάνικου rock, όπως αυτές εκφράστηκαν σαράντα χρόνια πριν από καλλιτέχνες όπως ο Bruce Springsteen και ο Tom Petty. Τότε που κυριαρχούσαν οι σπουδαίοι εκτελεστικά μουσικοί, η πίστη στο αμερικάνικο όνειρο (με κάποια κριτική όταν χρειάζονταν) και το punk ακόμα δεν είχε δείξει τα δόντια του. Τότε που το rock παίζονταν σε μεγάλα στάδια και χιλιάδες κόσμου συγκεντρώνονταν για να τις παρακολουθήσουν. Ειδικά ο Springsteen έχει επηρεάσει βαθύτατα τον Adams στο πως αντιλαμβάνεται τη μουσική. Δεν είναι ότι ο Adams έχει αντιγράψει πιστά τον ήχο του 'Boss' αλλά ότι είναι ένας άξιος συνεχιστής της παράδοσης και των μουσικών αξιών του. Ειδικά ο καινούργιος δίσκος είναι ένας φόρος τιμής στον Springsteen. Σε αυτόν αφήνει στην άκρη τις country και folk επιρροές των τελευταίων χρόνων και ξαναβουτάει στο 'μεγάλο΄ αμερικάνικο rock των 70ς. Ένας ήχος που καθορίστηκε ξεκάθαρα από τη παρουσία του Springsteen. Δυναμικά rock κομμάτια με πλούσιες ενορχηστρώσεις, μπαλάντες για περιπλανώμενους ταξιδευτές της αχανούς Αμερικής  και για τους απλοϊκούς έρωτες της επαρχίας. που τελικά είναι και οι πιο γνήσιοι. Εδώ, μάλλον, βρίσκουμε και την αιτία της απόφασης του Adams να βάλει απλά το όνομά του στο εξώφυλλο του δίσκου. Ο δίσκος είναι μία σταχυολόγηση τόσο της δικής του πορείας όσο και του αμερικάνικου rock. Το εναρκτήριο Gimme Simething Good και το Trouble ξεχωρίζουν για τον ψυχωμένο rock χαρακτήρα τους, ενώ τα απογυμνωμένα Am I Safe και My Wrecking Bell αποπνέουν μία αίσθηση απόγνωσης. Θεματολογικά ο Adams κινείται σε προσωπικό επίπεδο και μας διηγείται ιστορίες, είτε πραγματικές είτε αλληγορικές. Το I Just Might είναι τελείως Springsteen, ενώ το Tired Of Giving Up αποτελεί μία προσωπική εξομολόγηση του Adams. To Ryan Adams είναι ένας καλός δίσκος παλιομοδίτικου, μα όχι ξεπερασμένου, rock ήχου. Έχει πλειάδα τραγουδιών που θα ενταχθούν στα live του Adams. Live που ούτως ή άλλως αποτελούν την αιχμή του δόρατος καλλιτεχνών που υπηρετούν το συγκεκριμένο ιδίωμα.