Review: Beck - Morning Phase

[Capitol, 2014]
Όταν αναφερόμαστε στον Beck, το μυαλό μας πάει σε έναν από τους πιο ταλαντούχους και έξυπνους Αμερικάνους μουσικούς των τελευταίων δυο δεκαετιών. Φέτος συμπληρώνονται είκοσι χρόνια ακριβώς από τον πρώτο του δίσκο (Mellow Gold, Μάρτιος 1994) και το σίγουρο είναι ότι ο ιδιοφυής Καλιφορνέζος έχει πολλές στιγμές στην δισκογραφία του που μπορεί να καυχιέται για αυτές. Οι επιρροές του πολλές, αλλά ο Beck αποφάσισε να δημιουργήσει ένα μεγάλο χωνευτήρι ήχων που περιλάμβανε funk, soul, εναλλακτικού τύπου ροκ, country, blues, ψυχεδέλεια ακόμα και hip hop. Φυσικά ανα περίπτωση οι δίσκοι του έγερναν προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση αλλά η πολυσυλλεκτικότητα της μουσικής του ήταν πάντα εκεί.

Το να μην ακούγονται παράταιροι αυτοί οι συνδυασμοί, επετεύχθει χάρη στις ικανότητες του στην παραγωγή, στην δημιουργικότητα του και στις πρωτοποριακές του ιδέες. Οι δίσκοι του Odelay (1996) και Sea Change (2002) συμπεριλήφθηκαν από το περιοδικό Rolling Stone στους 500 καλύτερους όλων των εποχών και όχι άδικα, καθώς μιλάμε για δίσκους διαμαντάκια, που έφεραν την σφραγίδα του δημιουργού τους ξεκάθαρα και δεν έμοιαζαν με τίποτα άλλο. Η τελευταία του κυκλοφορία ήταν το εξαιρετικό Modern Guilt του 2008 που επέστρεφε στις ρίζες της αμερικάνικης μουσικής και συγκεκριμένα στα 60’s και στην ψυχεδέλεια, που όμως ο Beck τα έκανε να ακουστούν μοντέρνα και επίκαιρα. Από τότε έκανε ένα μεγάλο συνθετικό διάλειμμα και ασχολήθηκε με παραγωγές σε δουλειές άλλων.

Έξι ολόκληρα χρόνια μετά μας υπενθυμίζει ότι είναι ακόμα εδώ και το πρώτο single που ακούσαμε από τον επερχόμενο δίσκο στις αρχές της χρονιάς (Blue Moon), μας είχε προιδεάσει θετικά. Άξιζε τελικά η αναμονή για το Morning Phase; Σίγουρα άξιζε, αν και εδώ δεν θα βρεί κανείς τις πρωτοποριές του παρελθόντος. Ο Beck απλοποιεί τα πράγματα, φαντάζει πλεόν γεμάτος από πειραματισμούς και περίεργες ιδέες και κάθεται και γράφει έναν πολύ όμορφο και λιτό φολκ-ποπ δίσκο. Ίσως να άκουγε και αρκετά Neil Young πριν τον γράψει κάθως περπατάει πολύ στα χνάρια του. Από το εναρκτήριο ορχηστρικό Cycle και τα αμέσως επόμενα Morning και Heart Is A Drum, καταλαβαίνεις ότι έχεις να κάνεις με ένα ατμοσφαιρικό, γλυκά μελαγχολικό ταξίδι, που στο τέλος θα σου έχει αφήσει μια όμορφη γεύση και θα σε έχει κερδίσει με την απλότητα του. Πολλά συν για τον δίσκο είναι και οι υπέροχες ενορχηστρώσεις, που αν έλειπαν ίσως έκαναν τα κομμάτια πιο αδιάφορα. Το τέλος έρχεται με το Walking Light, ένα κομμάτι που έχει γραφτεί για να κλείσει το δίσκο με μετριοπαθή επικότητα.

Συνολικά το Morning Phase είναι ένας πολύ καλός ποπ-φολκ δίσκος, που προσφέρεται για τις κρυές νύχτες του χειμώνα, αλλά που θα μπορούσε να είναι και καλύτερος. Ίσως αν ο Beck είχε επηρεαστεί λίγο λιγότερο από τον Neil Young και δοκίμαζε λίγο περισσότερο κάτι από όλα αυτά που έχει κάνει στο πλούσιο παρελθόν του.

Μίμης Πλέσσας - Στήλη "Ακούω" Τέταρτο #109