Days of Our Likes #05: Η Απαγωγή

“Counter-clock wise, open your eyes

 Play it backwards, spin it faster

God lived like a devil dog, a goddam mad mad dog

You all right, mad dog? ”

Σκιές γεμίζουν τους άγνωστους τοίχους. Ο Δ. θυμάται αμυδρά να τις είδε και χθες και καθώς εστιάζει πάνω τους, καθαρίζουν, γίνονται σχέδια από κάρβουνο πάνω σε καμβά, πρόχειρα κολλημένο πάνω στον τοίχο που χάσκει μερικά εκατοστά πίσω του. Ξαπλωμένος πάνω σε ένα άγνωστο κρεβάτι, σε ένα άγνωστο δωμάτιο χωρίς να έχει ιδέα πως βρέθηκε εκεί. Αυτά είναι περισσότερα από αρκετά στοιχεία για να πανικοβληθεί κάποιος. Φορούσε όλα του τα ρούχα και μόνο τα παπούτσια του έλειπαν μαζί με τις κάλτσες. Ύποπτο. Ακουμπώντας τις γυμνές πατούσες του στο ξύλινο πάτωμα και στερεώνοντας τους αγκώνες του στα γόνατα, έπλεξε τα δάχτυλα στα μαλλιά του ακούγοντας τα γοργά βήματα ενός ιλίγγου. Κοιτάζοντας ευθεία, το είδωλο του έδειχνε παραμορφωμένο και απόκοσμο στην οθόνη ενός laptop. Αποφάσισε να συνεχίσει αριστερά...και μετά δεξιά. Πινέλα, μολύβια, ένα μπλοκ ζωγραφικής, ένα μοιρογνωμόνιο, όλα πάνω σε ένα ξύλινο πάγκο εργασίας στον οποίο ένα γλαστράκι κατείχε εξέχουσα θέση. Εδώ οφείλω να ομολογήσω ότι δαπάνησε αρκετή ώρα προσπαθώντας να μαντέψει τι φυτό ήταν, κάνοντας απανωτές προσποιήσεις στην σκέψη ότι είχε απαχθεί από κάποιο αγνώστου γένους πρόσωπο με σίγουρα καλλιτεχνικές ανησυχίες. Ο χώρος είχε μυρωδιά αποθήκης, ίσως λόγο της υπερφορτωμένης διακόσμησης με έπιπλα αντίκες, ένα βεστιάριο με παλιά ρούχα μέχρι που...μια υπογεγραμμένη αφίσα του “Μαραβέγιας ο Παράνομος”  πίσω από την πόρτα έδειχνε ότι είχε ελάχιστες ελπίδες απόδρασης από το σπίτι αυτού του άρρωστου μπάσταρδου. Αποφασισμένος να συμπληρώσει το παζλ, πλησίασε την πόρτα γύρισε το χερούλι και η πόρτα άνοιξε χωρίς προσπάθεια αποκαλύπτοντας μια ξύλινη σκάλα.... Αλήθεια υπήρχε και χθες; Ο καλπασμός του ιλίγγου ακουγόταν εντονότερα ενώ μια αλληλουχία ερεθισμάτων για τις αισθήσεις του τον κρατούσε σε εγρήγορση καθώς μουσική άρχισε να διαχέεται από τα ηχεία ενός ραδιοφώνου προς τις σκάλες, χτυπώντας στους τοίχους του δωματίου πίσω του καταλήγοντας πάλι στο κάτω χώρο που προφανώς ο απαγωγέας του ετοίμαζε την επόμενη κίνηση του ...ή μάλλον πρωινό ήταν αυτό; Οι μυρωδιές του φρεσκοτηγανισμένου μπέικον και της ομελέτας θα συμπλήρωναν τα pancakes με σιρόπι. Ήταν δυνατόν να γνωρίζει ότι ένα  πλήρες Αμερικάνικο πρωινό τον έκανε ευάλωτο; Μήπως ήταν το πανούργο σχέδιο ενός παρανοϊκού μυαλού που ήλπιζε σε κάτι παρόμοιο με το σύνδρομο της Στοκχόλμης όπου το θύμα καταλήγει να συμπαθεί τον απαγωγέα και έτσι θα... ή μήπως ... Αρκετά! Η ένταση στο κεφάλι του κόντευε να τον αποτελειώσει πριν ολοκληρωθούν τα σχέδια αυτού του τέρατος, που κρυβόταν τώρα τρία σκαλιά μακρυά του. Ξεκρέμασε μια κορνιζαρισμένη αφίσα της Φρίντα Κάλο και χρησιμοποιώντας την ως όπλο όρμησε στον χώρο...

Το ρολόι τοίχου δείχνει λίγο πριν τη μια και μισή. Ένα κορίτσι του χαμογελούσε… “σε ακούω φανατικά, τα λέγαμε χθες δεν ξέρω αν το…” όλα τα θυμάται. Την θυμάται που τον κουβάλησε στις σκάλες…της ξαναζητάει συγγνώμη, “ τελικά δεν έχω πέσει θύμα απαγωγής...”  αστειεύεται. “Είχες πιει λίγο...” δεν ήξερε τι να κάνει και τον σώριασε στο κρεβάτι της. Το φωτάκι της καφετιέρας, δίπλα σε μια τοστιέρα, είναι ανοιχτό…έχει φτιάξει καφέ αν θέλει,  “δεν θέλω καφέ ευχαριστώ, ναι… γαμώ τις εκπομπές η χθεσινή, όπως και το set μετά στο μπαρ...” βρίσκει να της απαντάει. Βρίσκει τα παπούτσια και τις κάλτσες του, κοντοστέκεται άλλα δέκα λεπτά. Της αρέσει η μουσική, να σχεδιάζει με κάρβουνο και πράγματι δείχνει ενδιαφέρον κορίτσι αλλά κάτι του λέει ότι δεν θα μάθει ποτέ για το φυτό στο γλαστράκι της, ούτε γιατί αυτοαποκαλείται παράνομος ο Μαραβέγιας αφού δεν είναι ποινικά κολάσιμη πράξη η κυκλοφορία δίσκων του, ο αέρας τον χτυπάει… έχει βγει στο δρόμο…δεν ξέρει ακριβώς που είναι, αλλά η ώρα είναι λίγο μετά τη μια και μισή και έχει ακόμα όλη την ημέρα μπροστά του.

 * O Δ. μου εξιστορήθηκε τα παραπάνω το απόγευμα της ίδιας ημέρας, με περισσότερες λεπτομέρειες, πίνοντας μαζί μου καφέ φίλτρου και τρώγοντας κρουασάν βουτύρου. Πρόκειται για ραδιοφωνικό παραγωγό που βρίσκεται σε σύγχυση όταν μένει μόνος σπίτι ανάμεσα στα βινύλια του, κάτι που τον οδηγεί στο να φτιάχνει υπέρμετρα πολλές λίστες. Παίρνει πρωινό στη 12 και μισή. Ύστερα φοράει βερμούδα, ασχέτως καιρού, και ξεχύνεται στους δρόμους στην αναζήτηση του επόμενου θύματος, το οποίο θα λειτουργήσει ως εξομολόγος μιας ακόμη ιστορίας του φαύλου κύκλου της ζωής του, την οποία είναι πεπεισμένος ότι κάποιος κινηματογραφικός παραγωγός θα κάνει ταινία. Κάποια στιγμή θα το καταφέρει, με την ταινία να αποσπά μέτριες κριτικές και αυτόν να συνεχίζει να ζει στο ίδιο, επί χρόνια ιδιόκτητο σπίτι του, μισώντας τις λιγούστρες που χωρίζουν τον κήπο του από αυτόν του γείτονα, υποφέροντας μοιρολατρικά την μοίρα του βυθιζόμενος στο κερασμένο αλκοόλ που του προσφέρεται απλόχερα τα βράδια. Οι μόνες στιγμές ισορροπίας θα είναι πάντα αυτές που η ραδιοφωνική εκπομπή του θα βρίσκεται στον αέρα.