Δισκοκριτικές

Μία μικρή εισαγωγή στο ποιος είναι αυτός ο Carl Barat, για όσους δεν θυμούνται ή δεν έχουν ασχοληθεί με το βρετανικό rock 'n' roll της τελευταίας δεκαπενταετίας. Στις αρχές των '00ς τα πράγματα στο Νησί ήταν λίγο ξενέρωτα, αφού φερέλπιδες αστέρες ήταν κάτι υπερφιλόδοξοι τύποι σαν τον Chris Martin των Coldplay, που κατέληξαν να γράφουν τραγούδια με τη Rihanna, και σαν τον Matt Bellamy που ήταν μόνιμα κολλημένος με μία αυνανιστική προσέγγιση στο progressive rock, που θα κάνει τους Pink Floyd να μετανιώνουν για τους δρόμους που άνοιξαν.

Όταν πέφτει στα χέρια σου ένα νέο άλμπουμ του Tony Allen τότε δεν έχεις παρά να του δώσεις όλη σου την προσοχή, καθώς μιλάμε για έναν μουσικό που αποτελεί τεράστιο κεφάλαιο για την «μαύρη» μουσική. Ξεκινώντας ως ντράμερ στα τέλη της δεκαετίας του ’60 στο πλάι του άλλου μεγάλου Νιγηριανού μουσικού, του Fela Kuti, ο Tony Allen θεωρείται επί της ουσίας ο εμπνευστής και δημιουργός του μουσικού ρεύματος που ονομάστηκε Afro-beat.

Οι The Decemberists προσθέτουν ακόμα έναν κρίκο στη δισκογραφική τους αλυσίδα με το ''What A Terrible World, What A Beautiful World''. Αυτή τη φορά τους πήρε τέσσερα χρόνια για να κυκλοφορήσουν νέο υλικό, μιας και το προηγούμενο ''The King Is Dead'' είχε έρθει στο φως της δημοσιότητας το 2011. Από τις αρχές των 00ς που τους γνωρίσαμε δεν έχουν αλλάξει και πολλά πράγματα για τον Colin Meloy και τη παρέα του. Ο ήχος τους εξακολουθεί να πατάει σε folk ήχους.

Ο Gaz Coombes ανήκει στην κατηγορία μουσικών που το πρόσωπό τους είναι σαφέστατα πιο αναγνωρίσιμο από το όνομά τους. Για αυτό και φρόντισε στον πρώτο του προσωπικό του δίσκο, να βάλει τη φάτσα του φόρα παρτίδα για να τον αναγνωρίσουν όλοι οι fans της παλιάς του μπάντας, των Supergrass. Ο Gaz Coombes στις ημέρες δόξας των Supergrass και της brit pop γενικότερα, δεν απασχολούσε τα Μ.Μ.Ε. με τις δηλώσεις και τα καμώματά του, όπως έκαναν άλλοι συνάδελφοί του, όπως ο Jarvis Cocker, οι αφοι Gallagher και ο Damon Albarn για παράδειγμα.