In the sound of Primavera - η οπτική ενός πρωτάρη

Η ιστορία με το Primavera Sound Festival είναι λίγο πολύ γνωστή, έχοντας όλοι μας ακούσει αφηγήσεις και ιστορίες από φίλους και γνωστούς που έχουν βρεθεί εκεί τα προηγούμενα χρόνια (και δεν είναι και λίγοι).
Σε έναν υπερβολικό (ίσως) χαρακτηρισμό, θα μπορούσαμε να πούμε ότι αποτελεί την Μέκκα της εναλακτικής μουσικής και όλοι όσοι την ψάχνουν (λιγότερο ή περισσότερο) με την μουσική, έχουν ως στόχο να παραβρεθούν σε αυτό έστω για μια φορά.

radiohead

Φεστιβάλ μεγάλα και σημαντικά από άποψη ποιότητας των ονομάτων που τα απαρτίζουν, αλλά και σε ότι αφορά το στήσιμό τους υπάρχουν δεκάδες στην Ευρώπη, όμως για κάποιο λόγο αυτό είναι το φεστιβάλ που:
-> μιλάνε όλοι γι'αυτό.
-> έχουμε ζηλέψει (θετικά) τους φίλους μας στο παρελθόν όταν κατάφεραν και πήγαν.
-> όσες φορές και αν έχουν πάει κάποιοι, για όσο και όποτε μπορέσουν πηγαίνουν ξανά και ξανά.
-> οι καλλιτέχνες και τα συγκροτήματα που συμμετέχουν δίνουν πάντα το κάτι παραπάνω.
-> ξεκίνησε με 8.000 κόσμο το 2001 και έφτασε φέτος τις 200.000 κόσμου.
-> κάθε χρόνο πάει και ένα βήμα παραπέρα.
-> θεωρείται και είναι το μεγαλύτερο και σημαντικότερο στην Ευρώπη.
-> μαζί με το Coachella θεωρούνται από τα κορυφαία παγκοσμίως.



Όλα τα παραπάνω και πολλά ακόμα είχαμε στο μυαλό μας όταν φέτος καταφέραμε μετά από αρκετές προσπάθειες να παραβρεθούμε στο φετινο P.S. για πρώτη φορά και ως πρωτάρηδες θα παραθέσουμε τις εντυπώσεις μας παρακάτω.


Sigur Ros

Καταρχάς, αυτό που σου κάνει την μεγαλύτερη εντύπωση συνολικά, είναι το πως κάτι τόσο "κτηνώδες" καταφέρνει να είναι τόσο οργανωμένο. Και όταν λέμε οργανωμένο, εννοούμε ΣΤΑ ΠΑΝΤΑ.
Δεκαπέντε διαφορετικά στημένες σκηνές τόσο εντός του χώρου διεξαγωγής του φεστιβάλ, όσο και εκτός αυτού, 200 και πλέον συμμετέχοντες, επί επτά ημέρες και τα timetables τηρήθηκαν σε ακρίβεια λεπτού. Ταλαιπωρία δεν συνάντησες πουθενά - ούτε κατά την είσοδό σου, ούτε οπουδήποτε και αν κινήθηκες στον χώρο, ούτε όταν χρειάστηκε να αγοράσεις κάτι ή οτιδήποτε άλλο χρειάστηκες. Το πόσο άψογα στημένη τεχνικά ήταν η παραγωγή πιστεύω είναι περιττό να το πεί κανείς. Υπήρξαν μάλιστα οι φορές που πραγματικά δεν πίστευες την ποιότητα ήχου που λάμβανες.

Savages

Όλη η πόλη ζούσε στους ρυθμούς του φεστιβάλ. Τα περισσότερα εναλλακτικά και μη μαγαζιά στις γειτονιές του κέντρου της Βαρκελώνης ήταν στολισμένα με posters του P.S. από προηγούμενα έτη και έπαιζαν μουσικές ανάλογες των ονομάτων που συμμετήχαν στο φεστιβάλ, κόσμος να προετοιμάζεται για την κάθε μέρα μέσα σε αυτά και πάλι ραντεβού μετά το τέλος της κάθε ημέρας (σε όσα λίγα έμεναν ακόμα ανοιχτά), εκθέσεις με μουσικό υλικό, σκηνές για live στημένες σε σημεία μέσα στην πόλη και μια γενικευμένη απόλυτη μουσική γιορτή. Και για εκείνους που δεν κατάφεραν να κλείσουν τα τρήμερα εισητήρια και παρακολούθησαν το φεστιβάλ τμηματικά, το κακό ήταν μικρό μιας και η Βαρκελώνη είναι μια εκπληκτική πόλη, με άπειρα να δει και να κάνει κανείς και με ένα κλίμα πόλης που σε κράταγε σε συνεχή κίνηση. 

                                    
Richard Hawley

Σε ότι αφορά το μουσικό κομμάτι, θα μπορούσαμε να γίνουμε κουραστικοί και να γράψουμε αναλυτικά για ότι καινούριο ακούσαμε και μάθαμε, αλλά και για τα ήδη γνωστά που απολαύσαμε. Κάτι το οποίο θα αποφύγουμε και θα παραθέσουμε επιγραμματικά τις πιο "έντονες" μας στιγμές:
-> Οι Radiohead..
-> Οι ασυμμάζευτες για μια ακόμη φορά Savages που έκαναν την κεντρική σκηνή άνω-κάτω.
-> Η εξαιρετικά χαλαρωτικές στιγμές που πρόσφεραν οι μελωδίες των Beirut.
-> Η εκτέλεση - δυναμίτης του κομματιού "desire lines" των Deerhunter.
-> Οι Radiohead..
-> Το εκπληκτικό live του Ty Segall.
-> Η P.J.Harvey, που εκτός των άλλων πολλών υπέροχων που μας έδωσε αυτή η παρουσία και η εμφάνισή της, είναι-ήταν και θα παραμείνει η πιο ερωτική θυλική παρουσία που έχουμε δεί ποτέ επί σκηνής.
-> Το απόλυτο μουσικό ονείρατο μέσα στο οποίο μας έβαλαν οι Sigur Ros και που πιθανόν να ήταν ότι πιο έντονο συναυλιακά έχω ζήσει προσωπικά.
-> Οι ανέλπιστα καλοί και νευρώδεις συναυλιακά Wild Nothing.
-> Το απίστευτο sing along από δεκάδες χιλιάδες φωνές στον στίχο "for a minute there, I lost myself, I lost myself" για αρκετή ώρα αφότου έχουν σταματήσει οι Radiohead να παίζουν το Karma Police.
-> Οι Radiohead..
-> Το πόσο απίστευτα εκνευριστικός και σε κακή κατάσταση εμφανίστηκε το βράδυ της Παρασκευής ο Alex Turner. Κρίμα.
-> Το πόσο περίεργο (αλλά και ωραίο) είναι να παίζονται και να ακούγονται μπροστά σου ζωντανά κομμάτια όπως το wouldn't it be nice των Beach Boys και μάλιστα από τον ίδιο που τα δημιούργησε.
-> Η απίστευτα rock n' roll διάθεση του Richard Hawley.
-> Η διασκευή του blitzkrieg bop των Ramones από τους Titus Andronicus. Η πιο χορευτική στιγμή του φεστιβάλ.
-> Οι Radiohead..

Radiohead