In The City #20 (Γράμμα σε μία άγνωστη)

Σχεδόν κάθε Σάββατο επιλέγω μουσικές, παρέα με τον Απόστολο Οικονόμου, στο cafe del bar. Όλα αυτά τα χρόνια που ερασιτεχνικά ασχολούμαστε με τα ντιτζεϊλίκια στην Πάτρα έχουν γίνει διάφορα ευτράπελα. Από τα να έχουμε πιει κάτι παραπάνω και να μην μπορούμε να διαλέξουμε το επόμενο κομμάτι, μέχρι να μας πουλήσει κάποιο μηχάνημα και να πρέπει να εφεύρουμε πατέντες για να συνεχίσει να υπάρχει μουσική στη βραδιά. Ευτυχώς για το τελευταίο, η τεχνολογική πρόοδος έχει βοηθήσει αρκετά και πάντα υπάρχει διαθέσιμη επιλογή για να μας σώσει. Ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο των d.j. set είναι οι παραγγελίες των πελατών. Έχω ακούσει να μου ζητούν τα πάντα. Από την ικανοποίηση των εμμονών (ενίοτε το κάνω και εγώ σαν πελάτης) και κομμάτια που ταιριάζουν εκείνη τη στιγμή, μέχρι την πιο άσχετη παραγγελία σε σχέση με αυτό που παίζει. Πόσες άσχετες παραγγελίες έχω ακούσει ούτε και εγώ θυμάμαι. Άλλοτε από ανθρώπους που είναι στα όρια του μεθυσμένου και άλλοτε από ανθρώπους που μάλλον βρέθηκαν στο λάθος μέρος τη λάθος ώρα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ, τύπο να μου ζητά στο Naja προ δεκαπενταετίας να βάλω Μαργαρίτη και μάλιστα να το θεωρεί φυσιολογικό. Και η ώρα δεν ήταν περασμένη. Αλλά αυτά έχει το ντιτζεϊλίκι και όλα καλά.

Αφορμή για αυτό το κείμενο έλαβε ένα περιστατικό που έγινε το προηγούμενο Σάββατο στο del bar και ομολογώ με προβλημάτισε πολύ. Εκεί που έπαιζα MGMT και Tame Impala και με την ώρα να κοντεύει μία, έρχεται προς το μέρος μου νεαρή (max 25) και μου ζητά να βάλω το ''Heaven Is A Place On Earth'' της Belinda Carlisle και άλλα παρεμφερή κομμάτια από τα '80ς, με την υποσημείωση ότι ''θέλουμε να χορέψουμε και είμαστε ζωντανή παρέα''. Εκείνη την ώρα δεν της απάντησα κάτι ιδιαίτερο, αλλά σκεπτόμενος πάλι το αίτημά της μου γεννήθηκαν κάποιες απορίες. Πρώτα απ' όλα πως γίνεται μία νεαρή κοπέλα με μοντέρνο ντύσιμο και αισθητική, να θέλει να ακούσει για να χορέψει τα ίδια κομμάτια που χόρευαν και οι γονείς της στην ηλικία της; Και μάλιστα κομμάτια που δεν έχουν πάνω τους τη στάμπα του κλασσικού, αλλά έχουν μία ροπή προς τη trash ή με άλλα λόγια είναι βασικά χαρτιά στις playlists κάθε disco room αυτής της χώρας. Καμία αλλαγή δεν έχει επέλθει από τότε; Η ώρα δεν ήταν περασμένη και το αλκοόλ δεν είχε προλάβει να επιδράσει σε κάποιον ώστε να θέλει να ακούσει κάτι ''παλιό και αγαπημένο'', οπότε η παραγγελιά ήταν μία ξεκάθαρη επιθυμία. Και αναρωτιέμαι, αυτή η γενιά των σημερινών νέων δεν θέλει να έχει τα δικά της κομμάτια, τους δικούς της ήρωες; Γιατί επιμένει να έχει δανεικούς τους ήρωες των γονιών της; Τελικά είναι η γενιά που επιθυμεί τη μασημένη τροφή, που η Ρούλα και η Μενεγάκη εξακολουθούν με τη στήριξή της να είναι εθνικές παρουσιάστριες και εν τέλει είναι η γενιά που επέλεξε μαζικά αυτούς που θα έσκιζαν τα μνημόνια, απλά για να τους δουν να τους τα φέρνουν δύο δύο.