What Became Of The Likely Lads? Live review για τους Libertines από το Manchester Arena

Μήνυμα σφάλματος

Notice: Undefined index: taxonomy_term στην similarterms_taxonomy_node_get_terms() (γραμμή 518 του /home/vasileio/www/ganymede/sites/presspop.gr/modules/similarterms/similarterms.module).
Notice: Undefined offset: 0 στην similarterms_list() (γραμμή 221 του /home/vasileio/www/ganymede/sites/presspop.gr/modules/similarterms/similarterms.module).
Notice: Undefined offset: 1 στην similarterms_list() (γραμμή 222 του /home/vasileio/www/ganymede/sites/presspop.gr/modules/similarterms/similarterms.module).

Υποβλήθηκε από Απόστολος Οικονόμου στις Τρί, 02/09/2016 - 19:55.

Ήταν το 2002 όταν και κυκλοφόρησε το Up The Bracket φέρνοντας μαζί του μια ευχάριστη αύρα, γεμάτη ελπίδα για ένα νέο revival της βαριάς βιομηχανίας του Νησιού. Ήταν οι γεμάτοι ζωντάνια και rock and roll attitude τετράδα από το Λονδίνο Barrat, Doherty, Hassal και Powel που ηγήθηκαν σε μια πολύ αξιόλογη φουρνιά από μπάντες όπως οι Franz Ferdinand, Bloc Party, Maximo Park και οι (τότε) Coldplay. Με την αναγνώριση των μέσων, την κατάκτηση των charts και τα εκρηκτικά, φημισμένα live τους στο διαμέρισμα των Doherty και Barat να αποτελούν συχνά το κίνητρο στα stylish kids του Camden town να ξεκινήσουν μια διαδήλωση, δικαιωματικά όλα τα φώτα είχαν πέσει πάνω τους. Η συνέχεια με το ομώνυμο δεύτερο άλμπουμ έδειχνε ότι τίποτα δε μπορούσε να τους γκρεμίσει από τη κορυφή. Το τέλος όμως ήταν κοντά καθώς ο Doherty έκανε τα πάντα για να τηρήσει στο έπακρο το τρίπτυχο sex, drugs, rock and roll. H αυτοκαταστροφική σχέση με το αγαπημένο κορίτσι των Βρετανικών tabloid Kate Moss και η εξάρτηση για κοκαίνη και πρέζα είχαν δημιουργήσει τριγμούς που έμελλαν να αποβούν μοιραίοι για τη σχέση του με τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας. Αφού πρώτα τον έκαναν στην άκρη τελειώνοντας μόνοι τους τη τελευταία, για εκείνη την εποχή περιοδεία, το αποκορύφωμα της ιστορίας ήταν η σύλληψη του Doherty,ο οποίος νιώθοντας προδομένος, διέρρηξε το σπίτι του Barrat εκτίοντας 2 μήνες φυλακής. Παρόλα αυτά δε σταμάτησε να παίζει κάτι πού ίσως τον γλίτωσε από χειρότερες καταστάσεις, καθώς η ανάγκη του για δημιουργία βρήκε καταφύγιο στους Babyshambles.

Αρκετά χρόνια πέρασαν με το έτερο ήμιση των Libertines Carl Barrat να δημιουργεί κατά καιρούς αξιόλογα σχήματα όπως οι Dirty Pretty Things καθώς και 2 αρκετά τίμια προσωπικά projects. Τα tens έβρισκαν τον Doherty να συνεχίζει τη ζωή του παρέα με τις εξαρτήσεις του, βρίσκοντας στο πρόσωπο της Amy Winehouse μία μεγάλη και έντονη φιλία που έμελλε να αλλάξει κατά πολύ τη ζωή του. Μετά την τραγική ημερομηνία της 23/7/2011 όπου η Amy πέρασε στο πάνθεον των αδικοχαμένων αυτοκαταστροφικών μουσικών αστεριών, κάτι είχε αλλάξει μέσα του. Επηρεασμένος άμεσα και ανεπανόρθωτα από τον θάνατο της κολλητής του παίρνει την μεγάλη απόφαση να ξεκινήσει και να τελειώσει την απεξάρτηση του. Κάπως έτσι φτάνοντας στον Ιανουάριο του 2015 και καθώς έχει επισημοποιηθεί η επανένωση με τους έτερους likely lads ήταν και επίσημα απεξαρτημένος. Το συγκρότημα επέστρεψε με νεό δίσκο στα μέσα της προηγούμενης χρονιάς ανακοινώνοντας παράλληλα και την έναρξη μιας νέας περιοδείας.

Live Review

Ήταν λίγο μετά τις 20:00 όταν ο κόσμος άρχισε να πιάνει την θέση του στο Manchester Arena με τη συνοδεία της απαραίτητης για το βράδυ μπύρας και οι Reverend And The Makers κάνουν την εμφάνισή τους στη σκηνή. Οι συντοπίτες των Pulp από το Shefield με μπροστάρη τον Jon McClure με χαρακτηριστικό παρατσούκλι “The Reverend", ήταν το πρώτο από τα δύο συγκροτήματα που θα αναλάμβαναν να ζεστάνουν το κοινό ενόψει του κυρίους πιάτου. Με την ενέργεια τους πάνω στη σκηνή και με τραγούδια όπως το Heavyweight Champion να κάνει τους περισσότερους να τραγουδούν μαζί ανταπεξήλθαν πολύ καλά στον ρόλο που είχαν αναλάβει! Το κομμάτι που έμεινε να θυμόμαστε μετά το live ήταν ήταν το τελευταίο του set τους, "Silence Is Talking", που έβρισκε τον κόσμο να έχει ξεκινήσει ήδη το πάρτυ!

Η συνέχεια ήταν εξίσου ενδιαφέρουσα με τους νέους τοπικούς ήρωες, της νεολαίας κυριώς, Blossoms. Με catchy μελωδίες και άψογο στυλ θύμισαν αρκετά την έκρηξη και την αθωότητα των πρώιμων Arctic Monkeys! Η άποψή μου είναι ότι τα κομμάτια κερδίζουν περισσότερα credits ζωντανά παρά στη στούντιο ηχογράφηση. Τραγούδια που σίγουρα δημιουργούν μια χορευτική ατμόσφαιρα στα νεανικά indie πάρτυ στα τοπικά club 42΄s και Deaf Institute, είναι σίγουρα τα "Charlemagne" και "At Most A Kiss". Αφού ο χώρος άρχισε να πλημμυρίζει με όλο και περισσότερους “Libertines” οι Blossoms τελείωναν το δικό τους μισάωρο αφήνοντας μας με την πεποίθηση ότι θα μας απασχολήσουν ευχάριστα και στο μέλλον!

Οι χώροι όπου εμφανίζονται έχουν μεγαλώσει αρκετά, έπειτα από τη δεκαετή αποχή τους, αποτελώντας την απόδειξη ότι κράτησαν πιστούς τους θαυμαστές τους και παράλληλα δημιουργήθηκαν και άλλοι. Είναι μια μπάντα που ιδανικά την είχα στο μυαλό μου να παίζει σε κάποιο γκαράζ ή ιδιωτικό διαμέρισμα, αλλά φάνηκε ότι μπορούν να υποστηρίξουν χωρίς μεγάλη προσπάθεια τα χαρακτηριστικά τους και σε μουσικές αρένες.

Ξεκίνησαν με το "Barbarians" το πρώτο κομμάτι του περσινού τους άλμπουμ Anthems For Doomed Youth. Συνέχισαν με μια σειρά παλιότερων κομματιών σε συνδυασμό με τα πιο πρόσφατα. Το μόνο μικρό αρνητικό που θα μπορούσα να πω για το σετ τους, είναι ίσως ότι στήριξε πολύ, τραγούδια του νέου δίσκου παραμερίζοντας άλλα όπως το "Up The Bracket" και "What Became Of The Likely Lads". Αντικαταστάθηκαν άψογα όμως από το "Heart Of The Matter" και "Gunga Din" τα οποία βρήκαν τον κόσμο αρκετά ζεστό συμμετέχοντας ενεργά και τραγουδώντας μαζί!

Με τον Powel να βγάζει το μπλουζάκι του από το δεύτερο κομμάτι, τον μπασίστα Hassal να αποδεικνύει ότι όσα χρόνια και να περάσουν δε χάνει το coolness του, η χαρακτηριστικότερη εικόνα των Libertines είναι αδιαμφισβήτητα, όταν ο Pete και ο Carl μοιράζονται το ίδιο μικρόφωνο! Και καθώς ήμασταν στη μέση περίπου της εμφάνισης έπαιξαν το "You 're My Waterloo" που έβρισκε τον Barat να κάθεται στο πιάνο συνοδεύοντας τον Doherty, σε ένα κομμάτι το οποίο μπορούμε να πούμε ότι συνδέει το τότε με το τώρα. Με κομμάτια όπως το "What Katie Did" και "Can't Stand Me Now" να προκαλούν συγκίνηση ο μεγαλύτερος ξεσηκωμός όλων ήταν στο "Time For Heroes", που εμπεριέχει μέσα του στιγμές από τα πιο γλυκά μας χρόνια γύρω στα 20, συνδυασμένο με ευχάριστες αναμνήσεις. Το encore βρήκε τον Doherty να κυματίζει τη Βρετανική σημαία πάνω από το κεφάλι του, πριν παίξουν το κομμάτι που περιέγραψε κάποτε την ύπαρξή του, "What A Waster".

Το τελείωμα της βραδιάς μας βρήκε με ένα πλατύ χαμόγελο ικανοποίησης όπου μετρημένα live θα μας το προσφέρουν αυτό στη ζωή μας. Όσο για τους υπεύθυνους για αυτά τα όμορφα συναισθήματα, μπορούμε να δανειστούμε τα λόγια από το κομμάτι "Good Old Days" “If you've lost your faith in love and music, the end wont be long” και να είμαστε σίγουροι ότι διατηρούν τη πίστη αυτή ακόμα!