The importance of being Plisskën(ed)

Το σημαντικότερο εγχώριο μουσικό φεστιβάλ συμπλήρωσε φέτος πέντε χρόνια ζωής και για μια ακόμα χρονιά κατάφερε όχι μόνο να επιβεβαιώσει αυτόν τον χαρακτηρισμό, αλλά να συνεχίσει την ανοδική και εξελικτική του πορεία. Το Plisskën όχι μόνο δεν παρέμεινε σταθερό σε όλα αυτά που ξέρει να προσφέρει, αλλά συνεχίζει να αλλάζει, να μεγαλώνει μέσα από κάποια λάθη και μικρές αστοχίες και ελπίζουμε σύντομα να γιγαντωθεί. Με εντονότερη διεθνή και εγχώρια αναγνώριση, με περισσότερη στήριξη και αυξανόμενη προσέλευση κόσμου στις μέρες της πραγμάτωσής του, το φεστιβάλ έχει όλα τα εχέγγυα (ελπίζουμε και τα οικονομικά) να κάνει ακόμα μερικά βήματα μπροστά, συνεχίζοντας να τολμά ακόμα περισσότερο σε πράγματα που όλοι οι υπόλοιποι "παραδοσιακοί" promoters δεν τόλμησαν και δεν θα τολμήσουν ποτέ πιθανότατα να κάνουν, βαλτώμενοι μονίμως στις εύκολες και δοκιμασμένες λύσεις. 

Παρακάτω θα μοιραστούμε κάποιες απλές σκέψεις και εικόνες μας από το φετινό διήμερο, αναφερόμενοι στους καλλιτέχνες που καταφέραμε να δούμε αν όχι ολοκληρωμένα, τότε σε ένα σημαντικό κομμάτι της παρουσίας τους επί σκηνής.

Metz
Οι καναδοί ήταν ουσιαστικά η πρώτη μας επαφή με το μουσικό κομμάτι του φεστιβάλ για φέτος, μιας και μέχρι εκείνη την ώρα εξερευνούσαμε τον χώρο υπό τα ακούσματα των Xyloyris White στο main stage και Coathangers στο republic stage. Η συγκεκριμένη τριάδα βγήκε με τέρμα τους ενισχυτές και με τις πολύ δυνατές grunge και punk rock συνθέσεις τους προκάλεσαν τα πρώτα "ρήγματα" στα τύμπανα των αυτιών σε αρκετους από εμάς, ενώ και η γεμάτη ένταση σκηνική τους παρουσιά ώθησε αρκετούς στα πρώτα headbanging και την πρώτη μας μπύρα να κατέβει σαν νερό.

The Twilight Sad
Μετά την ένταση και την φασαρία των Metz, αναζητήσαμε λίγη (σχετική) ηρεμιά στο republic stage όπου ήδη είχαν βγει οι Twilight Sad. Στον χρόνο που είχαν στην διάθεσή τους επικεντρώθηκαν κυρίως στις όμορφες indie και post rock συνθέσεις του πιοπρόσφατου album τους "Nobody wants to be here", ενώ ο frontman τους James Graham συνεχώς επικαλούταν ή καταριόταν κάτι ή κάποιον προς τον ουρανό (δεν καταλάβαμε ακριβώς).

Tony Allen
Μια από τις σημαντικότερες (ίσως η σημαντικότερη βάσει βαρύτητας ονόματος και ιστορίας) παρουσίες του φετινού Plisskën. Ένας ζωντανός θρύλος μπροστά στα μάτια μας, πλαισιωμένος από εξαιρετικούς μουσικούς, με τις afrobeat μελωδίες να γεμίζουν τον χώρο και με τον κόσμο να χορεύει καθ' όλη τη διάρκεια της παρουσίας του στην σκηνή.

Iceage
Η μπάντα από την Δανία ήταν ένα από τα ερωτηματικά του φεστιβάλ καθώς μας έχει μεν απασχολήσει κατά καιρούς, αλλά χωρίς αρκετοί από εμάς να έχουμε εικόνα συναυλιακή και όχι μόνο. Η δουλειά τους "Plowing into the field of love" που κυκλοφόρησε πέρυσι (τρίτη κατά σειρά) είναι αυτή που ώθησε αρκετούς να τους ψάξουν λίγο παραπάνω και είναι αυτή πάνω στην οποία στηρίχθηκε το μεγαλύτερο κομμάτι τους set list τους. Οι ωραίες post punk συνθέσεις τους, πλαισιώθηκαν και από την απόμακρη και ηθελημένα παγωμένη παρουσία τους επί σκηνής, με τα βλέμματα του frontman Elias Bender Rønnenfelt και του μπασίστα Jakob Tvilling Pless να μοιάζουν εως και υποτιμητικά (όχι απαραίτητα σε εμάς, αλλά στο σύμπαν, στην στρατόσφαιρα και στην συνωμοσία της χλιαρής μπίρας).

Mudhoney
Το σκοτάδι είχε ήδη αρχίσει να πέφτει και το main stage είχε αρχίσει να γεμίζει κυρίως με άτομα άνω των 30 ετών, μιας και όλοι μας ετοιμαζόμασταν να υποδεχτούμε τους θρυλικούς Mudhoney. Πέραν της σπουδαιότητας του συγκροτήματος, ήταν και μια από τις λίγες ευκαιρίες που μας παρουσιάζονται να πάρουμε και εμείς οι λίγο μικρότεροι κάτι από την γεύση και το κλίμα του Seattle την δεκαετία  του '90, όταν η grunge και η alternative rock μουσική σκηνή μεσουρανούσαν. Γνήσιοι και άξιοι εκπρόσωποι οι Mudhoney, με όλα τα στοιχεία εκείνης της επόχής, αλλά κυρίως με την δίψα του να βρίσκονται επάνω στην σκηνή και να κάνουν αυτό που τους αρέσει, όπως ακριβώς εκείνοι θέλουν. Με ένα μίνι best of set list και με το live να απογειώνεται όταν ο Mark Arm άφησε την κιθάρα και πιάνοντας το μικρόφωνο θύμησε με τις κινήσεις και το πάθος που έβγαλε frontman άλλων εποχών και διαστάσεων, όπως για παράδειγμα ο Iggy Pop.

Savages
Για τις εκ Λονδίνου ορμώμενες κυρίες έχουν γραφτεί πολλά από το 2013 που εμφανίστηκαν και πέρα από την σημαντικότητα του ντεμπούτου άλμπουμ τους, είχαν και μια φήμη να τις ακολουθεί σε ότι αφορά τις συναυλιακές επιδόσεις τους.Αυτοί ήταν και οι λόγοι που είχαν κάνει την εμφάνισή τους στο φετινό Plisskën από τις πλέον αναμενόμενες. Ότι είχαμε ακούσει και δει στο διαδίκτυο, επαληθεύτηκε από τις πρώτες μόλις στιγμές της παρουσίας τους. Ο στιβαρός post punk ήχος τους συνδυάστηκε με την καθηλωτική παρουσία της Jehnny Beth, αυτής της εξαιρετικής frontwoman που δεν άφησε σπιθαμή της σκηνής που να μην περάσει πριν παραδοθεί στα χέρια του κοινού που την ακολουθούσε σε κάθε νεύμα της. Προσωπικά έχω χρόνια να δω άτομο επί σκηνής με μάτι που να γυαλίζει έτσι και γενικότερα μπάντα με τέτοια δίψα να χαίρεται αυτό που ζει. Ακούστηκαν πλην τα κομμάτια του "Silence yourself" και κάποια καινούργια, κάνοντας έτσι την αναμονή για το δεύτερο album τους ακόμα μεγαλύτερη. Σίγουρα το καλύτερο performance του διημέρου και είμαστε σχεδόν βέβαιοι ότι θα τις ξαναδούμε στα μέρη μας πολύ σύντομα.

The Horrors
Ή αλλιώς η μεγαλύτερη απογοήτευση του διημέρου. Μια μπάντα η οποία είχε αποδώσει ένα εξαιρετικό live τον Μάιο του 2009 στο Gagarin 205 και μια μπάντα με πολύ ωραία δισκογραφική συνέχεια από τότε, είχε δημιουργήσει μεγάλες προσδοκίες για αυτήν την συναυλιακή επιστροφή της στην χώρα μας. Μια μπάντα επίσης που έχει βάλει στην άκρη από πολύ νωρίς το εντελώς σκοτεινό και πιο underground μουσικό ύφος της και έχει πλέον κλείσει για τα καλά το μάτι στην pop κουλτούρα, θα περίμενε κανείς να παίξει καλύτερα επί σκηνής το παιχνίδι της αναγνώρισης από ένα αρκετά ευρύ μουσικό κοινό. Στην συγκεκριμένη περίπτωση όλα αυτά υπήρχαν στον χώρο, εκτός από τους ίδιους. Με αρκετά προβλήματα στον ήχο στην αρχή (λανθασμένο ή μηδενικό soundcheck - κάτι άλλο από πλευράς διοργάνωσης;) τα οποία μπορεί να μαζεύτηκαν μέχρι ένα σημείο, αλλά ποτέ δεν επανήλθαν και κάπου εκεί χάθηκε όλη η ιστορία. Ούτε η καλή διάθεση και η υπομονή του κοινού, ούτε οι πόζες και τα κορακοκεντημένα ξέφτια του Faris Badwan μπόρεσαν να σώσουν την κατάσταση, η οποία κούρασε σχετικά γρήγορα. Ξενέρωμα για τον κόσμο και για την μπάντα, η οποία μας καληνύχτισε βιαστικά και μάλλον συντομότερα από το κανονικό. Βέβαια ένα αρκετά σημαντικό κομμάτι του κόσμου το είχε ήδη κάνει αυτό λίγη ώρα πριν.

... and you will know us by the Trail of Dead
Δυστυχώς η επιμονή μας να κάτσουμε σε όλο το live των Horrors, μας κόστισε το μεγαλύτερο μέρος του live των Trail of dead. Μια μπάντα που αρκέτές παλιές καραβάνες περίμεναν να την δουν (λίγο πολύ ήταν αυτοί που τα έδιναν όλα στους Mudhoney) και που σαφώς δεν τους απογοήτευσε. Δεμένη μπάντα επί σκηνής, με ένταση στο παίξιμό τους, ήταν ίσως το κατάλληλο φινάλε για εμάς την βραδιά αυτή. Κάποια μόνο  μικρά σχόλια ακούστηκαν για το γεγονός ότι η μπάντα προτίμησε να αναφερθεί στις πρώτες πιο noise rock εποχές της παρά στους τελευταίους εξαιρετικούς τους δίσκους, αλλά αυτό είναι επιλογή του συγκροτήματος και η κουβέντα μάλλον τελειώνει κάπου εκεί.

Morgan Delt
Το ξεκίνημα της δεύτερης ημέρας μας βρήκε στην republic stage με fuzzed out martian rock ήχους, μπλεγμένους με αρκετή δόση ψυχεδέλειας που είναι και της μοδός βεβαίως, σε μια συμπαθητική προσπάθεια αναβίωσης των 60's-70's με βάση την αισθητική συγκροτημάτων όπως οι Byrds και με την ανάλογη πάντα ενδυμασία. Ταιριαστό για την ώρα και την κατάσταση, αλλά μάλλον μέχρι εκεί.

The Oh Shees
Η συγκεκριμένη μπάντα, μαζί με τους Metz, είχαν λίγο πολύ τον ίδιο ρόλο στις δύο ημέρες του φεστιβάλ: να σηκώσουν λίγο την ένταση στο μεταβατικό στάδιο από τα πρώτα συγκροτήματα που έπαιζαν νωρίς μέχρι να περάσουμε στο κυρίως μενού της κάθε ημέρας και για αυτόν ακριβώς το λόγο μπορούμε να τους απονείμουμε το βραβείο των άκρως διασκεδαστικών συγκροτημάτων. Με πολλή διάθεση και ένταση επί σκηνής και αυτοί, με δύο σέτ drums επί σκηνής να συντονίζονται απόλυτα και να δίνουν ακόμα μεγαλύτερη ορμή στις garage-phychedelic-alternative rock συνθέσεις τους και με τον John Dwyer (με το χαρακτηριστικό του κόκκινο ριγέ αμάνικο μπλουζάκι που λανσάρει τελευταία σε κάθε εμφάνισή του) να κάνει ότι μπορεί να ξεσηκώσει τον κόσμο, το πέρασμα της συγκεκριμένης μπάντας ήταν τουλάχιστον ευχάριστο τόσο για εμάς όσο και για αυτούς και θα συνεχιζόταν και παραπάνω από τον προγραμματισμένο χρόνο που είχαν στην διάθεσή τους, εαν οι διοργανωτές δεν τους σταματούσαν διακριτικά.

Electric Wizard
Το σκοτάδι είχε πέσει για τα καλά πλέον, οπότε ήταν η καταλληλότερη στιγμή για να ανέβουν στην σκηνή οι Electric Wizard, η μπάντα που θα έδινε σίγουρα το πλέον διαφορετικό (μαύρο) χρώμα στο φεστιβάλ και η οποία μαζί με τους Liturgy τράβηξε και αρκετό metal κόσμο στον χώρο. Doom και Sludge metal ήχοι, στην οθόνη μωρές παρθένες να θυσιάζονται με κάθε δυνατό τρόπο στον σατανά (σταυρώσεις, παλουκώματα κλπ) ενώ τύποι μαυροφορεμένοι με μυτερές κουκούλες γεύονται αίμα και όλα αυτά σε μια αισθητική soft porno της δεκαετίας του '70. Κοινώς, λίγο "trisatanic diavolator" κατάσταση - not my kind of shit..δρόμο για την republic stage.

Acid Baby Jesus
Και μετά την αγάπη που εισπράξαμε από το main stage, σειρά είχε μια από τις πλέον πολυσυζητημένες ελληνικές μπάντες των τελευταίων χρόνων, με ένα μεγάλο hype να έχει στηθεί γύρω της και με αρκετό κόσμο να την ακολουθεί στα live της. Με πέντε άτομα επί σκηνής, έδειχναν να απολαμβάνουν για μια ακόμη φορά την επιτυχία τους, αλλα και την αποδοχή που έχουν από τον κόσμο εκτελώντας άψογα το ήδη υπάρχον υλικό τους, με τον χώρο να γεμίζει με όμορφες garage/psychedelic rock μελωδίες και την πλειονότητα του κόσμου να λικνίζεται και να χορεύει. Σίγουρα θα τους ξαναπετύχουμε τον αμέσως επόμενο καιρό σε κάποιο από τα πολλά καλοκαιρινά φεστιβάλ που στήνονται εντός και εκτός των πόλεων.

Ariel Pink
Ακόμα μια περίπτωση καλλιτέχνη του φεστβάλ αυτού που το βιογραφικό και η δουλειά του δεν "βγήκαν" επί σκηνής. Έχοντας καθιερώσει ένα πολύ καλό ηχητικό και αισθητικό αποτέλεσμα στις μέχρι τώρα κυκλοφορίες του, μέσα από το πάντρεμα των indie-lo fi-psychedelic/experimental pop, σίγουρα δεν περιμέναμε αυτό το αποτέλεσμα επί σκηνής με τον Ariel Marcus Rosenberg να επιδίδεται κυρίως σε ένα κρεσέντο εξυπνάδας ανάμεσα στα τραγούδια του, με άνευρες εκτελέσεις των κομματιών του και εν γένει σε μια απλά βαρετή στιγμή της βραδιάς.

Cult of Youth
Από τις πιο ουσιώδεις μπάντες που είδαμε επί σκηνής το διήμερο αυτό. Όλο το σκοτεινό μείγμα της ιδιαίτερης μορφής folk και της post industrial κουλτούρας που παρουσιάζουν στις κυκλοφορίες τους, το εδραίωσαν και συναυλιακά χωρίς πολλές φανφάρες και χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Μια παρουσία που θα ωθήσει σίγουρα ορισμένους από τους παρευρισκόμενους να τους ψάξουν λίγο καλύτερα. Η καλύτερη προθέρμανση για το φινάλε (ουσιαστικά) του main stage που ακολουθούσε.

Mogwai
Και ενώ οδεύαμε προς τα μεσάνυχτα, πήραμε τον δρόμο προς το main stage όπου το σκηνικό ετοιμαζόταν για να υποδεχτεί το κατά πολλούς κορυφαίο συγκρότημα του διημέρου, που δεν ήταν άλλο από τους Mogwai. Με σταθερή παρουσία εδώ και πολλά χρόνια στα μέρη μας και με πολλούς φάν να γεμίζουν τους χώρους όπου και αν εμφανίζονται, οι συναυλίες τους μετατρέπονται κάθε φορά σε μια περίεργη γιορτή. Παρόλο που ανήκουν στην post rock μουσική σκηνή που δεν αφήνει και πάρα πολλά περιθώρια πειραματισμού και ιδιαίτερης διαφοροποίησης, οι Mogwai καταφέρνουν να εξελίσσονται και να δημιουργούν νέα στοιχεία σε κάθε κυκλοφορία τους και αυτό είναι ένα από τα κύρια στοιχεία που τους κάνουν να κατατάσσονται στους κορυφαίους του είδους. Οι πολύ αγαπημένοι σκωτσέζοι ήταν και αυτοί που προσωπικά με ώθησαν να πάρω θέση στο κάγκελο μπροστά ακριβώς στην σκηνή και στον πύργο των ηχείων. Οι πολυάριθμοι ενισχυτές άναψαν, τα φώτα έπεσαν και για την επόμενη μιάμιση ώρα παραδωθήκαμε για μια ακόμη φορά στο σκοτάδι, στον θόρυβο και στην ένταση του ήχου που έσκαγε πάνω μας κατά κύματα και τράνταζε κάθε σπιθαμή του κορμιού μας. Οι ίδιοι μετρημένοι και αφοσιωμένοι σε αυτό που έκαναν, μας πέρασαν από όλες τις εποχές του παρελθόντος τους και μας έφεραν μέχρι το σήμερα, την εποχή του "Rave Tapes" και κάπου μέσα σε ένα συνεχές κύμα καθαρού θόρυβου μας άφησαν να προσπαθούμε να ανακτήσουμε την ακοή μας και να κοιτάζουμε αμίλητοι για λίγο την σκηνή που σιγά σιγά άδειαζε.

Πλήν των δύο stages που αναφερθήκαμε εκτενώς, πολλά και όμορφα στήθηκαν και έγιναν και στο Aquarium και στο Tunnel stage, αλλά εκτός από κάποια μικρά περάσματα δεν καταφέραμε να έχουμε ουσιώδη παρουσία. Τέλος, να κάνουμε και μια μικρή αναφορά στα πολλά διαδραστικά που γινόντουσαν ανάμεσα στα live και τις σκηνές, αλλά και την πολύ καλή ποιότητα υπηρεσιών που προσφέρονταν εντός χώρου.

Και του χρόνου.