The Limiñanas live @ Fuzz 8/5

Κείμενο: Μίμης Πλέσσας
Φωτογραφίες: Διονύσης Λάζαρης

Πριν από λίγο καιρό αναρωτιόμασταν αν οι αγαπημένοι μας Limiñanas είναι τα "πνευματικά παιδιά" του Serge Gainsbourg και αυτή η ερώτηση μας οδήγησε αναπόφευκτα στο Fuzz Music Club στην Αθήνα την Παρασκευή 8 του μήνα. Μόνο και μόνο για να γυρίσω κάποια στιγμή στην διάρκεια της συναυλίας και να φανταστώ τον Serge σε μια γωνιά του Fuzz (όπως χαρακτηριστικά γραφόταν πριν από λίγο καιρό στο παραπάνω άρθρο) να απολαμβάνει και αυτός μαζί με εμάς την γαλλική, ψυχεδελική, κινηματογραφική ποπ του ντουέτου από το Perpignan της Γαλλίας παρέα με ένα τσιγάρο, το συγκεκριμένο live ήταν από αυτά που ανέμενα περισσότερο τον τελευταίο καιρό.

Η αλήθεια είναι ότι κατά την διάρκεια της συναυλίας είχα την ευκαιρία να φανταστώ τον Serge σε πολλές γωνίες του χώρου, καθώς η προσέλευση στο Fuzz ήταν ιδιαίτερα μικρή. Δυστυχώς για τους διοργανωτές, αλλά και για όσους δεν ήρθαν, καθώς έχασαν ένα εξαιρετικό, δυνατό και ηλεκτρισμένο live που θα τους αποζημιώνε με το παραπάνω και για το χρόνο τους αλλά και για το ιδιαίτερα προσιτό εισιτήριο. Η έκπληξη μου για το μισοάδειο Fuzz, λίγα λεπτά μετά τις 10 συνδυάστηκε με τα τελευταία κομμάτια των Drunken Gramophone για τους οποίους δεν θεωρώ ότι έχω ικανό δείγμα για να εκφέρω ολοκληρωμένη άποψη.

Κατά τις 10 και μισή (να σημειωθεί εδώ η ακρίβεια στο πρόγραμμα) οι Limiñanas ανέβηκαν στην σκηνή με τρείς ακόμα μουσικούς να τους πλαισιώνουν. Το πρώτο που μαγνήτισε το βλέμμα μου ήταν η παρουσία της Marie, με φινέτσα, λιτό στυλ και μετρημένες αλλά καθηλωτικές κινήσεις. Η φωνητική της ερμηνεία, αν και υποστηρίζει πλήρως και άρτια τις συνθέσεις, δεν είναι αυτή που θα σε συγκλονίσει, το συνολικό πακέτο όμως είναι υψηλής αισθητικής. Δίπλα της από την μια πλευρά βρέθηκε, ο μουσάτος πλέον Lionel (με στυλ που παραπέμπει περισσότερο σε αμερικάνα), χαομένος στον ψυχεδελικό και θορυβώδη κόσμο της κιθάρας του. Από την άλλη πλευρά μια κοπέλα στα επίσης λιτά ντραμς (χωρίς καθόλου πιατίνια αλά Mo Tucker), ενώ στο πίσω μέρος τοποθετήθηκαν ο μπασίστας και ο δεύτερος κιθαρίστας που σε διάφορες φάσεις έπαιζε ή πλήκτρα ή μαντολίνο (ή και άλλα που δεν πρόσεξα καθώς ήταν ο πιο δραστήριος-υπερκινητικός της μπάντας). 

Συνολικά βρέθηκε μπροστά μας μια μπάντα με ιδιαίτερο στυλ (όλοι ντυμένοι στα μαύρα), στήσιμο και ήχο. Στην μια ώρα και (περίπου) δέκα λεπτά που βρέθηκαν επί σκηνής, μας παρουσίασαν ένα στιβαρό και δεμένο σετ χωρίς κοιλιά (σε αυτό συνέβαλαν και τα πολλά σύντομα κομμάτια τους). Αλλού πιο ψυχεδελικοί, αλλού πιο φασαριόζοι στα όρια ενός garage γκρουπ, πάντα όμως με την φινέτσα της γαλλικής ποπ, οι Limiñanas μας παρουσιάσαν ένα μοναδικό συνδυασμό που συνάδει απόλυτα με τις εμπειρίες που έχουμε αποκομίσει από τα τρία άλμπουμ τους. Εκπλεπτυσμένοι αλλά όχι ελιτιστές, σοβαροί αλλά όχι απρόσωποι, μετρημένοι άλλά όχι διεκπεραιωτικοί κατάφεραν να μας προσφέρουν ένα από τα ομορφότερα live που είδαμε φέτος. Το rock 'n' roll σε ισόποσες δόσες με την ποπ, είναι η αισθητική που τους (και μας) εκφράζει απόλυτα και πατάει πάνω στην κληρονομιά των Velvet Underground. 

Όποιος βρέθηκε στο Fuzz εκείνη την Παρασκευή σίγουρα έφυγε γεμάτος και σίγουρος ότι είδε ένα γκρουπ του σήμερα αλλά στην μουσική του οποίου είναι ζωντανά και ακμαία πολλά στοιχεία από το παρελθόν. Φυσικά με καμία δόση παρελθοντολαγνίας αλλά με σύγχρονη αισθητική, κομψότητα και δημιουργικό οίστρο. Για όσους δεν βρέθηκαν (αλλά και για εμάς) ελπίζουμε να υπάρχει ξανά η ευκαιρία να τους δούμε στην χώρα μας.

YΓ 1. Στα συν το γεγονός ότι έπαιξαν κομμάτια και από τα τρεις τους δίσκους
ΥΓ 2. Στις αγαπημένες στιγμές της συναυλίας το ιταλικό κινηματογραφικό (και λίγο μαφιόζικο) I Miei Occhi Sono I Tuoi Occhi, το Salvation, το Funeral Baby και το My Black Sabbath.

Setlist:
Migas 2000
I’m Dead
Down Underground
Je Suis Une Go-Go Girl
The Nothing Twist
Votre Cote Yeye M’ Emmerde
Liverpool
One Of Us, One Of Us, One Of Us
Paranoid Zombie
Green Fuzz
My Black Sabbath
I Miei Occhi Sono I Tuoi Occhi
Stella Star
Salvation
AF 3458
Funeral Baby
Je M’ En Vais
Carnival Of Souls

Crank
Betty And Johnny