Παλιές ιστορίες: Μόχα - Παύλος Παυλίδης

Άλμπουμ και τραγούδια από το παρελθόν που μας θυμίζουν παλιές ιστορίες και στιγμές.

Tης Εύης Αγγελακοπούλου

Αυτό το κομμάτι έχει τη δική του ιστορία. Την ιστορία του Παύλου Παυλίδη. Το έγραψε μέσα σε ένα φουρτουνιασμένο καράβι. Φτάνοντας στο νησί μπήκε σε ένα καφενείο όπου γνώρισε τον Τζίμη, παλιό ναυτικό, που ενώ στην αρχή τον εκνεύριζε μετά έγιναν φίλοι διαβάζοντάς του τους στίχους από το Μόχα. “Το Μόχα ο τρελός, Μόχα ο σοφός”, είναι ο τίτλος ενός βιβλίου που χρησιμοποίησε ο Παυλίδης.

Όλα τα τραγούδια έχουν την ιστορία του δημιουργού τους. Κάποιες τις ξέρουμε κάποιες όχι, όμως όλα τα αγαπημένα μας τραγούδια έχουν και τη δική μας ιστορία. Το δικό μου “Mόχα” μπήκε σε ένα cd διακοπών. Ταίριαζε και με την εικόνα ενός νησιού.

“Κατηφορίζαμε τις θάλασσες παρέα και τα νησιά μας χαιρετούσαν μεθυσμένα. Μας τραγουδούσανε πουλιά παραδεισένια ήταν ωραία η ζωή, ήταν ωραία.” Εκεί που όλα είναι παραδεισένια και που συνειδητοποιείς ότι η ζωή είναι ωραία. Όπως επιλέγεις με ποιους θα πας διακοπές επιλέγεις επίσης και το soundtrack που θα ντύσει αυτές τις ανέμελες μέρες που βγαίνεις απ’ τον χάρτη και ξεχνιέσαι. “Μα ξεχαστήκαμε και βγήκαμε απ’ το χάρτη και άρχισε η νύχτα πάλι νύχτα να ζητάει. Κάποιον να πάρει αγκαλιά, να του μιλάει τον πιο μικρό, τον πιο αθώο ναύτη”.

Σκορπίσαμε τις μελωδίες του Μόχα στους δρόμους του νησιού. Έφευγαν από μόνες τους απ’ τα ανοιχτά παράθυρα του αυτοκινήτου. Μπήκαν σε αυτιά και κάπου στάθηκαν. Ίσως κάποιες τις βρεις σε αυτό το νησί που τ’ όνομά του δεν θα αναφέρω. Αν το επισκεφθείς κάποια στιγμή, ίσως βρεις μια μελωδία εκεί.

Ένα νησί, ένας τρελός, ένας σοφός. Ο καθένας μπορεί να ερμηνεύσει με πολλούς τρόπους τους συγκεκριμένους στίχους. Είναι όπως στην ποίηση. Ο καθένας με τον δικό του συνειρμό.

“Μόχα ο τρελός, Μόχα ο σοφός, Μόχα ο πνιγμένος.
Μόχα, αυτός που όσο και αν πιει πια δε μεθάει.
Μες το λιμάνι τριγυρνάει μαγεμένος.
Μόχα, αυτός που όλο τα κύματα κοιτάει...
Μόχα ο τρελός, ο σοφός, ο τελειωμένος
Μόχα, αυτός που τον ξεχώρισε η Μοίρα.
Τρέχει απ’ τα μάτια του η σκουριά και η αλμύρα
Μόχα, αυτός που τραγουδάει ευτυχισμένος”.

Δεν είναι από τα εύθυμα κομμάτια αλλά εγώ μαγεύομαι όπως και ο ήρωας του κομματιού. Έχω μια αίσθηση ελευθερίας κι αισιοδοξίας. Αυτό το κομμάτι με έμαθε να επιμένω κι ότι αν το κάνω όλα μπορούν ν’ αλλάξουν. Αλλάζουν τα βράχια. Αλλοιώνονται, μεταμορφώνονται, διαλύονται, αλλάζουν μορφή. Κάποια βράχια ενέπνευσαν τον Παυλίδη κοιτάζοντάς τα κι εμένα αυτό το κομμάτι με εμπνέει στο να συνεχίζω να διεκδικώ και τον πιο μεγάλο στόχο. Όπως έχει δηλώσει ο ίδιος «όσο σκληρό και να είναι κάτι, όταν είναι ακίνητο, ακόμα και το πιο μαλακό πράγμα, αυτό που δεν έχει καμία γωνία, ακριβώς επειδή κινείται μπορεί να το διαλύσει».

“Ξέρω τα κύματα μια μέρα αυτά τα βράχια
θα τα διαλύσουν, θα τα κάνουν όλα σκόνη.
Θα `ρχεται `κείνο το κορίτσι να ξαπλώνει
πάνω στην άμμο και θα τραγουδάει τάχα.

Ακόμα προσπαθώ όμως να μάθω πως όταν λέω δεν θα ξαναφύγω να μένω και κυρίως προσπαθώ ακόμα να μάθω πως όταν λέω θα φύγω να φεύγω.

Ότι θα έρθω από μακριά κι εγώ σε λίγο,
ότι θα μείνουμε εκεί μαζί για πάντα.
Αντίο θάλασσες και κύματα σαράντα,
θα λέω ψέματα πως δε θα ξαναφύγω”.

Βρες τον τρελό μέσα σου για να σε οδηγήσει στον σοφό και μετά φτιάξε τις δικές σου ιστορίες ντύνοντάς τες με το καλύτερο soundtrack όπως έκανα εγώ σε εκείνες τις διακοπές.