Οι Mechanimal μιλούν αποκλειστικά στο presspop

Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα συγκροτήματα της εγχώριας αγγλόφωνης σκηνής είναι οι Mechanimal. Με τη κυκλοφορία του καινούργιου τος δίσκου ''ΔΠΔ'' από την Inner Ear αισίως συμπληρώνουν τρεις δισκογραφικές δουλειές. Με αφορμή αυτή τη κυκλοφορία το presspop βρήκε την ευκαιρία να συνομιλήσει με τον Γιάννη Παπαϊωάννου και την Ελένη Τζαβάρα.

Οι Mechanimal έχουν προχωρήσει σε μία ριζοσπαστική αλλαγή, αφού πλέον έχουν γυναικεία φωνητικά. Πόσο επηρέασε αυτό τη δομή του συγκροτήματος;

ΓΠ: Οι Mechanimal δεν είναι μια συμβατική μπάντα, είναι περισσότερο μια ιδέα, η οποία συμπεριλαμβάνει τον ήχο και την εικόνα (ή την αισθητική) που την ορίζουν. Το έχω ξαναπεί και παλιότερα: από την αρχή το όνομα αυτό σχηματίστηκε για να μπορεί να λειτουργεί χωρίς περιορισμούς, να μπορεί να δημιουργεί ή να παίζει ζωντανά το ίδιο εύκολα στην πίστα ενός καπνισμένου κλαμπ ή στο κλινικό περιβάλλον ενός μοντέρνου μουσείου.  

Ακούγοντας το νέο σας δίσκο μου δόθηκε η εντύπωση πως είναι ότι πιο pop έχετε ηχογραφήσει. Συμφωνείτε με αυτό;

ΓΠ: Όχι απόλυτα. Υπάρχουν κάποια τραγούδια που πιθανόν να έχουν «φορτωθεί» με περισσότερες μελωδίες. Αλλά αυτές οι μελωδίες, υπήρχαν και στο πρώτο άλμπουμ, με την ίδια ακριβώς δοσολογία. Εγώ απλά θα έλεγα ότι ο νέος μας δίσκος είναι μουσικά πιο ώριμος, και συνδυάζει λίγο πιο ξεδιάντροπα, την pop δομή και λογική με την πειραματική παραφωνία.

Έχοντας μία μεγάλη πορεία στον χώρο της ανεξάρτητης μουσικής, τόσο με τους Mechanimal όσο και με τα σχήματα που συμμετείχε ο καθένας σας, τι θα συμβουλεύατε κάποιον που κάνει τα πρώτα του βήματα στη σκηνή;

ΕΤ: Να το κάνει πρώτα απ’ όλα για την μουσική και γιατί θέλει να δημιουργήσει. Ό,τι και να συμβαίνει παράλληλα (προσωπικά προβλήματα, δυσκολίες, κλπ.) να μην το ξεχνάει αυτό. Χρειάζεται πίστη και δουλειά και όπου οι συνθήκες δεν είναι όπως θα τις ήθελε, αν περνάει από το χέρι του ας τις αλλάξει εκείνος.

Είστε από τα λίγα συγκροτήματα που οι συναυλίες του είναι σταθερά ένα οπτικοακουστικό show, όπου η εικόνα δεν είναι απλά συνοδευτική αλλά στέκεται ισάξια δίπλα στη μουσική. Η Αγγελική Βρεττού, μάλιστα, επιμελείται τα προβαλλόμενα video. Μπορείται να μας αναλύσετε το σκεπτικό γύρω από αυτή τη προσέγγιση των live;

ΓΠ: Κατά τη γνώμη μας όλες οι τέχνες ακολουθούν παράλληλους δρόμους αλλά και σταυροδρόμια. Όλες οι τέχνες μπορούν να λειτουργήσουν ταυτόχρονα ή συνδυαστικά. Ακριβώς αυτό συμβαίνει στο θέατρο, στον κινηματογράφο, στην video-art, σε μια performance, ακόμη και στο μπαλέτο. Δεν νομίζω πως εμείς το ανακαλύψαμε αυτό. Απλά το υιοθετούμε στο δικό μας κόσμο.

Η οικονομική κρίση που μαστίζει την Ελλάδα έχει επηρεάσει τους Mechanimal, τόσο στο δημιουργικό κομμάτι όσο και στη δυνατότητα να πραγματοποιούν live εκτός Αθηνών;

ΕΤ: Θα ήταν αναληθές να πούμε ότι δεν μας επηρεάζει η κατάσταση πρώτα απ’ όλα σαν ανθρώπους, τη στιγμή που είμαστε πολίτες αυτής της χώρας. Ωστόσο βρίσκουμε τον τρόπο να φιλτράρουμε ότι συμβαίνει και να το μεταφράζουμε δημιουργικά.

Ποια είναι σχέδιά σας για τη προώθηση του ‘’ΔΠΔ’’;

ΓΠ: Βασικά, θέλουμε αρχικά το νέο υλικό να «λιώσει» μέσα στο κοινό μας. Να το προσέξει, να το ακούσει καλά, να το ερευνήσει όσο θέλει, και σε λίγο καιρό θα ανακοινώσουμε τις προσεχείς συναυλίες που σχεδιάζουμε, ελπίζουμε και εκτός Αθηνών, και εκτός ελληνικών συνόρων.

Σε τι φάση βρίσκεται το «μηχανικό τέρας» των Mechanimal την αυγή του 2016;

ΓΠ: Το «μηχανικό τέρας» των Mechanimal ζει ανεξάρτητα από χωροχρονικές μεταβολές. Η καρδιά του μπορεί να χτυπά στο κέντρο της πόλης, αλλά τα βήματά του να το οδηγούν στους εξοχικούς δρόμους μιας παραθαλάσσιας μικρής πόλης. Το βλέμμα του μπορεί να χάνεται ανάμεσα στις φυλωσσιές ενός δάσους και η ακοή του να αφουγκράζεται τους ήχους ενός εργοστασίου. Το «μηχανικό τέρας» των Mechanimal είναι απρόβλεπτο, πολυμήχανο και αεικίνητο με την ακρίβεια ενός ελβετικού μηχανισμού.  

Ο Γιάννης Παπαϊωάννου εκτός του ότι έχει συνεργαστεί με πάρα πολλές δισκογραφικές έχει τολμήσει να φτιάξει και το δικό του label (Elfish Records). Πως θυμάται την απόπειρα αυτή και πως βλέπει το μέλλον των δισκογραφικών τόσο στην Ελλάδα όσο και στον υπόλοιπο κόσμο;

ΓΠ: Ήταν μια δύσκολη εποχή για να στηθεί ένα καθαρά ηλεκτρονικό label. Ωστόσο, και εγώ και ο Μάκης Φάρος, αγαπήσαμε και διασκεδάσαμε με κάθε μια από τις κυκλοφορίες της Elfish. Το μέλλον των δισκογραφικών εταιρειών σήμερα κρίνεται και δοκιμάζεται όσο ποτέ άλλοτε στο παρελθόν, το τοπίο έχει αλλάξει, ο κόσμος και ειδικά οι νέοι έχουν άλλους τρόπους να ακούν μουσική από τότε που η κυκλοφορία ενός δίσκου ήταν απαραίτητη προϋπόθεση. Σήμερα, τα πάντα είναι προσβάσιμα μέσα από μια οθόνη. Τότε έπρεπε ακόμα να αλλάζεις πλευρές στους δίσκους.

Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται έντονα το φαινόμενο των επανεκδόσεων δίσκων της ελληνικής αγγλόφωνης σκηνής, τόσο από τα ‘80ς (κυρίως) όσο και από τα ‘90ς. Που νομίζετε ότι οφείλεται αυτό το γεγονός;

ΓΠ: Στην νοσταλγία και στην αναζήτηση μιας χαμένης αθωότητας. Ωραιοποιούμε και εξιδανικεύουμε ότι είναι μακρινό από εμάς, ή ότι δεν το έχουμε ζήσει καθόλου. Η γνώμη μου είναι ότι αγαπάμε το παρελθόν, αλλά δεν προσηλωνόμαστε σε αυτό, ζούμε το τώρα σκεφτόμενοι το μέλλον.

Τελικά έχει πιο ενδιαφέρον να γράφεις μουσική στα πλαίσια μίας μπάντας ή μόνος σου;

ΕΤ: Το καθένα έχει τη δική του δυναμική και τη δική του ομορφιά. Ούτως ή άλλως η διαδικασία της μουσικής δημιουργίας όταν συμβαίνει αβίαστα είναι σαν τελετουργία. Όταν τα μέλη μιας μπάντας μοιράζονται τον ίδιο ενθουσιασμό και μιλάνε την ίδια «γλώσσα» χωρίς καμία προσπάθεια η εμπειρία είναι απερίγραπτη. Απ’ την άλλη το να δουλεύεις μόνος σου σε κάνει να γνωρίζεις καλύτερα τον εαυτό σου και σου δίνει μια άλλη ελευθερία. Είναι και λίγο πρόκληση αν έχεις συνηθίσει να είσαι σε μπάντα, το να βγεις να εκτεθείς  χωρίς την ασφάλεια του ότι, ό,τι και να γίνει το μοιράζεσαι με τους άλλους. Πάντως και οι δυο καταστάσεις είναι φοβερά διδακτικές και οι γνώσεις αλλά και η εμπειρίες που παίρνεις από τη μια φυσικά βοηθάνε την άλλη.

Είστε ευχαριστημένοι από την ανταπόκριση ώς προς το συγκρότημα ή οι καλλιτέχνες δεν είναι ευχαριστημένοι ποτέ σε αυτό το θέμα;

ΓΠ: Κύριο μέλημα μας είναι να είμαστε πρώτα εμείς οι ίδιοι ευχαριστημένοι από το αποτέλεσμα της μουσικής μας. Ακούμε καλά λόγια, νιώθουμε ότι ο κόσμος διασκεδάζει όταν έρχεται να μας δει και να μας ακούσει, και αυτό είναι ένας ακόμη λόγος να συνεχίζουμε να κάνουμε μουσική.