Είναι οι Limiñanas τα "πνευματικά παιδιά" του Serge Gainsbourg;

Είναι τελικά οι Limiñanas τα “πνευματικά παιδιά” του Serge Gainsbourg; Μην ξεχνάμε πως και εδώ στην Ελλάδα γεμίσαμε με “πνευματικά παιδιά” μεγάλων και ιστορικών καλλιτεχνών όπως ο Μάνος Χατζιδάκις. Το αποτέλεσμα όμως, τις περισσότερες φορές, κινήθηκε στα πλαίσια μιας μετριότητας και εν τέλει, αυτό που έμεινε ήταν η προσμονή μιας απόλυτης και καθολικής επιτυχίας που ποτέ δεν ήρθε...

Η περίπτωση των Limiñanas φαίνεται να διαφοροποείται από αυτό που μόλις περιέγραψα. Το ντουέτο από το Perpignan της Γαλλίας έχει καταφέρει τα τελευταία χρόνια να μπει για τα καλά στην καρδιά μας, αναμειγνύοντας με τόσο ιδιαίτερο και καλαίσθητο τρόπο την ψυχεδελική μουσική με τα French Pop στοιχεία της δεκαετίας του ’60. Δεν λείπουν άλλωστε και οι αναφορές στο γαλλικό κινηματογράφο της συγκεκριμένης περιόδου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το ορχηστρικό κομμάτι “Belmondo”, το οποίο πιθανότατα γράφτηκε ως φόρος τιμής στον λατρεμένο ηθοποιό που συνδέθηκε με το κίνημα της Nouvelle Vague. Πόσο διαφορετική λοιπόν θα φάνταζε μια σκηνή από ταινία του Godard, εάν είχε συνοδευτεί από τους αντίστοιχους ήχους; Πόσο πιο γοητευτικά αισθησιακή θα έμοιαζε η Brigitte Bardot, τραγουδώντας το  “Je suis une go-go girl” με φόντο τις ιταλικές ακτές στην ταινία Le Mépris (1963); Αυτά και άλλα πολλά ερωτήματα μπορούν να προκύψουν μετά το πάτημα του play σε έναν από τους δίσκους τους.

Η πορεία τους ξεκινά το 2009, με το πρώτο άλμπουμ να έρχεται ένα χρόνο μετά. Το κομμάτι “Down Underground”, πέντε χρόνια μετά την κυκλοφορία του, παραμένει ένα από τα πιο αγαπημένα singles των τελευταίων ετών, με τη φασαρία και τις δυνατές κιθάρες να κορυφώνονται όσο πλησιάζει το τέλος. Το 2012 έρχεται η ώρα για το εξίσου καλό δεύτερο άλμπουμ (Crystal Anis), ενώ η καλύτερη στιγμή για αυτούς μοιάζει να είναι το 2013, με την κυκλοφορία του Costa Blanca. Πιο ώριμοι από ποτέ και με εξώφυλλο που παραπέμπει σε περασμένες, ρομαντικές, black & white εποχές, οι Limiñanas εδραιώνονται για τα καλά στα μουσικά πράγματα.

Στις 8 Μαϊου θα έχουμε την ευκαιρία να τους δούμε ζωντανά στη σκηνή του Fuzz, στην Αθήνα. Λίγο μετά την κυκλοφορία του φετινού τους άλμπουμ (Traité De Guitarres Triolectiques À L'usage Des Portugaises Ensablées), στο οποίο συνεργάζονται με τον σπουδαίο Γάλλο μουσικό Pascal Comelade, έρχονται στη χώρα μας για ένα live που όλα δείχνουν πως θα θυμόμαστε για καιρό.

Είναι λοιπόν οι Limiñanas τα “πνευματικά παιδιά” του Serge Gainsbourg; Δεν νομίζω πως έχω την απάντηση. Θέλω να φαντάζομαι όμως, πως αν στις 8 Μαϊου ο Serge στεκόταν σε μια γωνιά του Fuzz και τους έβλεπε, θα άναβε ένα τσιγάρο και θα μονολογούσε “Pourquoi pas?”.

7+1 αγαπημένες μας στιγμές:

1. Down Underground

2. Funeral Baby

3. Salvation

4. BB

5. I Miei Occhi Sono I Tuoi Occhi

6. My Black Sabbath

7. Je Ne Suis Pas Très Drogue

+ They Call Me Black Sabatta (with Pascal Comelade)