Είναι τελικά οι Κόρε Ύδρο οι Έλληνες Smiths;

Μήνυμα σφάλματος

  • Notice: Undefined index: taxonomy_term στην similarterms_taxonomy_node_get_terms() (γραμμή 518 του /home/vasileio/www/ganymede/sites/presspop.gr/modules/similarterms/similarterms.module).
  • Notice: Undefined offset: 0 στην similarterms_list() (γραμμή 221 του /home/vasileio/www/ganymede/sites/presspop.gr/modules/similarterms/similarterms.module).
  • Notice: Undefined offset: 1 στην similarterms_list() (γραμμή 222 του /home/vasileio/www/ganymede/sites/presspop.gr/modules/similarterms/similarterms.module).

Βλέπω ήδη φανατικούς Smith-άδες (είμαι ένας από εσάς) με συνοφρυωμένα φρύδια να κοιτούν με βλέμμα αποστροφής τον τίτλο του άρθρου. Ομολογώ ότι και εμένα θα μου φαίνονταν περίεργο ένα άρθρο που θα επιχειρήσει να βρει τα κοινά σημεία του αγαπημένου μου συγκροτήματος με μία εγχώρια μπάντα. Αλλά κοιτώντας με ψυχραιμία τα δύο συγκροτήματα, που έδρασαν με διαφορά τουλάχιστον είκοσι χρόνων, διαπιστώνεις ότι είναι πολλά αυτά που τους ενώνουν. Υπάρχουν αρκετές συμπτώσεις που οι πορείες των Smiths και των Κόρε Ύδρο κινήθηκαν πάνω σε κατά κάποιον τρόπο παράλληλο δρόμο. Και οι δύο έδρασαν σχεδόν αυτόνομα από την εποχή τους. Όχι ότι δεν ήθελαν να την εκφράσουν, κάθε άλλο, αλλά έδειχναν σχετικά παράταιροι και 'ανένταχτοι'' από τους υπόλοιπους συγχρονούς τους, θέλοντας να αναδείξουν τη διαφορετικότητά τους. Πράγματα που βρήκαν θετική αντιμετώπιση από το κοινό τους.

Η πρώτη εμφανής ομοιότητά τους είναι η ύπαρξη και στους δύο ενός frontman που τραβάει πάνω του όλα τα φώτα της δημοσιότητας. Οι Smiths είχαν το Morrissey και οι Κόρε Ύδρο τον Παντελή Δημητριάδη. Δύο ιδιοσυγκρασιακές προσωπικότητες, με εμφανή την ανάγκη να γίνουν star, αλλά και επίσης εμφανή την αδυναμία τους να το ομολογήσουν. Ο Morrissey έγινε το απόλυτο icon κάθε ρομαντικής και μοναχικής ψυχής που κυκλοφορούσε στα '80ς, ενώ ο Δημητριάδης κατάφερε να συγκινήσει σημαντικό κομμάτι της εγχώριας ''εναλλακτικής σκηνής'' (υπάρχει και τέτοια;) είκοσι περίπου χρόνια μετά. Σημαντικό ρόλο και στις δύο περιπτώσεις έπαιξαν οι στίχοι του εκάστοτε συγκροτήματος. Δεν δίστασαν να εκφράσουν την ιδιαίτερη οπτική τους σε οτιδήποτε τους ενδιέφερε με περίσσειο θράσος και πολύ ψυχή. Επίσης μέσα από τους στίχους τους κατάφεραν να περάσουν και τις προσωπικές τους εμμονές, όπως την απέχθεια του Morrissey στη βρώση κρέατος ή μία ιδιάζουσα θρησκευτικότητα που συναντάται συχνά στη στιχουργική των Κόρε Ύδρο. Σε αυτό το σημείο οφείλουμε να διαχωρίσουμε ότι οι Smiths διακρίνονταν και για τον μουσικό ριζοσπαστισμό τους, ας είναι καλά ο Johnny Marr, κάτι που δύσκολα μπορεί κάποιος να ισχυριστεί για τους Κόρε Ύδρο. Ένα άλλο κοινό σημείο των δύο είναι η σχέση λατρείας που δημιούργησαν με τους fans τους. Οι γλαδιόλες που ανέμιζαν στα χέρια των φανατικότερων Smith-άδων, τα ατελείωτα, προσωπικής, αξίας δώρα στον Morrissey και οι εκφράσεις των προσώπων αυτών που κατάφεραν να τον αγκαλιάσουν επί σκηνής σε κάποιο live που βλέπουμε στο youtube, μαρτυρούν το είδος της σχέσης που υπήρχε μεταξύ μπάντας και κοινού. Στους Κόρε Ύδρο θυμόμαστε τα ιδρωμένα stage diving του Δημητριάδη και την ανταπόκριση που αυτά είχαν, πάνω σε μουσικές που για να είμαστε ειλικρινείς δεν σήκωναν stage diving. Αλλά έτσι είναι οι σχέσεις λατρείας. Υπερβολικές και από τις δύο κατευθύνσεις. Ένα άλλο κοινό τους σημείο είναι το αξίωμα, όπου υπάρχει πολύ love υπάρχει και πολύ hate. Και τα δύο συγκροτήματα προκάλεσαν και τα δύο συναισθήματα έντονα. Οι Smiths υπήρξαν το κόκκινο πανί για κάθε οπαδό του κλασσικού rock. Δεν μπορούσε να βρει τίποτα το ενδιαφέρον σε αυτούς, που να τους θυμίζει τους αγαπημένους του Deep Purple και Uriah Heep, με συνέπεια να καταλάβουν το Νο1 της λίστας αντιπάθειάς του. Και οι Κόρε Ύδρο κατάφεραν να αποκτήσουν πολλούς haters. Δεν είναι λίγοι αυτοί που υποστήριζαν ότι η μουσική τους είναι μία μίξη έντεχνου και Καρβέλα, ενώ για τη σκηνική τους παρουσία θεωρούσαν ότι η μόνη λέξη που της ταιριάζει είναι ''καραγκιοζιλίκια''. Εδώ βέβαια ταιριάζει το moto ενός φίλου που πάντα έλεγε, ότι όταν ο καλλιτέχνης διχάζει το κοινό τότε αυτός θριαμβεύει.

Εν τέλει υπάρχει μία αόρατη κλωστή που συνδέει το feeling του ''There's A Light That Never Goes Out'' των Smiths με τη ''Χειραψία'' των Κόρε Ύδρο. Στο '' There Is A Light..'' ο Morrissey κατάφερε να γράψει το απόλυτο ερωτικό τραγούδι, μιλώντας για αγάπη ως το τέλος. Αλλά το τέλος σε αυτή τη περίπτωση δεν είναι στο μακρινό μέλλον αλλά σε λίγα λεπτά. Εώς ότου συναντήσουν το double-decker bus ή το ten ton truck. Η επιθυμία με όλη την απόγνωση που αυτή κουβαλά. Σε παρεμφερές κλίμα και η ''Χειραψία'' των Κόρε Ύδρο, όπου ο Δημητριάδης δεν διστάζει να εκθέσει τα βαθύτερα συναισθήματά του. Μπορείτε να το διαπιστώσετε και μόνοι σας στα παρακάτω video.

Twitter icon
Facebook icon
Google icon
StumbleUpon icon