Ο Garry Winogrand δεν ήθελε να μας πει τίποτα με τις φωτογραφίες του

Μήνυμα σφάλματος

  • Notice: Undefined index: taxonomy_term στην similarterms_taxonomy_node_get_terms() (γραμμή 518 του /home/vasileio/www/ganymede/sites/presspop.gr/modules/similarterms/similarterms.module).
  • Notice: Undefined offset: 0 στην similarterms_list() (γραμμή 221 του /home/vasileio/www/ganymede/sites/presspop.gr/modules/similarterms/similarterms.module).
  • Notice: Undefined offset: 1 στην similarterms_list() (γραμμή 222 του /home/vasileio/www/ganymede/sites/presspop.gr/modules/similarterms/similarterms.module).

O Νέο-Υορκέζος φωτογράφος Garry Winogrand έφυγε το 1984 σε ηλικία 56 ετών, αφήνοντας πίσω του 2,500 ρολά μη επεξεργασμένου φιλμ. Παρότι  είχε  πολλούς ακόμα στόχους και προκλήσεις να κυνηγήσει, κατάφερε να γίνει γνωστός για μερικά από τα πιο σαρωτικά πορτρέτα της αμερικάνικης ζωής και των κακοφωνιών της, κατά τις δεκαετίες που ακολούθησαν το τέλος του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου.

Η δύναμη που έχει η φωτογραφία να σε φέρνει σε στενή επαφή με αγνώστους στο δρόμο, γοήτευε τον Winogrand του οποίου η γρήγορη αντίληψη και ο εύκολος χειρισμός της κάμερας συντέλεσαν  στο να αφήσει ανεξίτηλο το σημάδι του  στην τέχνη. Η προσωπική του φιλοσοφία βασιζόταν στο ότι δεν προσπαθούσε να «πει» ή να αποκαλύψει κάτι με τις φωτογραφίες του. Το ότι το μοναδικό ενδιαφέρον του στην φωτογραφία ήταν η ίδια η φωτογραφία, επιβεβαιώνει όλους αυτούς που θεωρούν ότι ο Garry Winogrand εφηύρε μια νέα μορφή φωτογραφίας δρόμου, όπου μας έκανε πιο συνειδητοποιημένους για την άποψη που έχουμε  για την δημόσια εικόνα μας.

Οι φωτογραφίες του συνδυάζουν δυναμικά τόσο την ελπίδα και  την χαρά, όσο και το άγχος και την αναταραχή που χαρακτήρισαν την Αμερική κατά τη διάρκεια εκείνων των σημαντικών  χρόνων μετά τον πόλεμο, αποκαλύπτοντας μια χώρα με λάμψη  και  πολλές δυνατότητες,  αλλά ταυτόχρονα ικανή  να ξεφύγει από κάθε έλεγχο.

Twitter icon
Facebook icon
Google icon
StumbleUpon icon