The Cure - Songs Of A Lost World

Δεκαέξι ολόκληρα χρόνια έχουν περάσει από το ''4:13 Dreamm'' για να έχουμε καινούργια δισκογραφική δουλειά από τους The Cure. ''Songs Of A Lost World'' τιτλοφορείται και σηματοδοτεί την επιστροφή των Cure στην δημιουργία αμιγώς σκοτεινών ηχοτοπίων ;ή αλλιώς μπορούμε να πούμε ότι η καινούργια τους δουλειά βρίσκεται πιο κοντά στο πνεύμα του ''Disintegration'' (1989) και του ''Bloodflowers'' (2000). Παράλληλα υπάρχουν στοιχεία, κυρίως στην παραγωγή, που προσδίδουν μία industial λογική, όπως του ομώνυμου δίσκου του 2004. Η κυκλοφορία του δίσκου φημολογείται εδώ και περίπου μία πενταετία και πλέον η αγωνία των πολυάριθμων οπαδών της μπάντας έφτασε στο τέλος της, έχοντας το ''Songs For A Lost World'' στα χέρια τους. Στα σαρανταπέντε χρόνια της ύπαρξής τους, οι Cure έχουν διανύσει μία τεράστια πορεία. Ξεπετάχτηκαν ως νεαροί στην εποχή του post punk, μετατράπηκαν στους απόλυτους προφήτες για τους μαυροντυμένους νέους των '80ς, αλλά παράλληλα είχαν singles στη φαρέτρα τους που απευθύνονταν σε όλους κάνοντας το συγκρότημα ένα από τα δημοφιλέστερα της γενιάς του. Σαν βετεράνοι κράτησαν ψηλά τη σημαία, κυκλοφορώντας αξιοπρεπείς δίσκους και κάνοντας εντυπωσιακά πολύωρα live που καθηλώνουν διαφορετικές γενιές μουσικόφιλων που παρευρίσκονται σε αυτά. Οι Cure στο ''Songs For A Lost World'' δεν κάνουν καμία προσπάθεια να γράψουν singles μαζικής κατανάλωσης. Εξάλλου τα τελευταία τους πραγματικά μαζικά singles χρονολογούνται από την εποχή του ''Wish'' (1992). Εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν δίσκο που περιέχει κομμάτια μεγάλης διάρκειας, που ακούγεται ολόκληρος και όχι εστιάζοντας σε συγκεκριμένα κομμάτια και δίνει έμφαση στην ατμόσφαιρα και στο συναισθηματικό υπόβαθρο που υποβάλει τον ακροατή. Και σε αυτό μπορούμε να πούμε εξαρχής, ότι οι Cure τα κατάφεραν περίφημα.

Το πως θα κινηθεί το νέο album των Cure γίνεται απόλυτα σαφές από το εναρκτήριο ''Alone''. Μία μελωδία γοτθικής προέλευσης μας προετοιμάζει για σχεδόν τρία λεπτά, έως ότου δηλαδή μπουν τα φωνητικά του Robert Smith και μας εισάγουν σε έναν κόσμο μοναξιάς, απόγνωσης και λοιπων σκοτεινών συναισθημάτων. Μία εύθρεαυστη και ταυτόχρονα επική μελωδία οδηγεί το ''And Nothing Is Forever'' και το ''A Fragile Thing'' είναι μία κλασσική Cure-ική ελεγεία πάνω στα αδιέξοδα της ανθρώπινης φύσης. Το ''Warsong'' είναι ένα κομμάτι για τον ατελέσφορο πόλεμο που δίνει ο καθένας στη διάρκεια της ζωής και οι συγκυριακές νίκες που θα επιτευθχούν δεν θα αποτρέψουν την τελική ήττα. Μία διαπίστωση πέρα για πέρα απαισιόδοξη, αλλά ταυτόχρονα με μεγάλη δόση αλήθειας μέσα της. Στο ''Drone: Nodrone'' η μπάντα χρησιμοποιεί σκοτεινούς rock ρυθμούς για να συνοδεύσει τουςψ δυστοπικούς στίχους του Smith, ενώ στο ''I Can Never Say Goodbye'' μιλάει για τα συναισθήματα που προκάλεσε η πρόσφατη απώλεια του αδερφού του. Στο ''All I Ever Am'' αφήνουν ένα αμυδρό φως να διαπεράσει το σκοτεινό τους σύμπαν και μας αποζαιρετούν με το ''Endsong'', ένα μεγαλειώδες κομμάτι βουτηγμένο στην απόγνωση που κυριαρχεί γύρω μας. Το ''Songs Of A Lost World'' περιέχει ότι θα περιμέναμε από τους Cure του σήμερα. Σκοτοινοί, δυσόιωνοι, αποτυπώνουν τη γκριζαρισμένη ατμόσφαιρα του σήμερα. Εύστοχοι και γλαφυροί στις παρατηρήσεις τους, δεν στρογγυλεύουν καταστάσεις και προσφέρουν τροφή για σκέψη. Μουσικά σέβονται το παρελθόν τους, εμπνέονται από τις πιο σκοτεινές περιόδους τους και μας παραδίδουν ένα άρτιο δίσκο.