Jack White - No Name

Πως γίνεται ο άνθρωπος που αναζωογόνησε περισσότερο από κάθε άλλον το rock, στον 21ο αιώνα, να είναι ένας τύπος που απεχθάνεται τις τεχνολογικές παρεμβάσεις στις γχογραφήσεις, να αγαπά τις ζεπελινικές κιθάρες και να αντλεί μεγάλο μέρος της έμπνευσής του από την παράδοση των αρχέγονων blues; Εύκολα γίνεται αντιληπτό ότι αναφερόμαστε στον Jack White και η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα είναι απλή. Ο τύπος κατάφερε να κάνει κτήμα του ολόκληρη την ιστορία του rock και στη συνέχεια να παρουσιάσει τη δική του εκδοχή, αρχικά με τους White Stripes και στη συνέχει με τις μπάντες που συμμετείχε (Raconteurs, Dead Weather) αλλά και με τις προσωπικές του κυκλοφορίες. Προφανώς έχει και μεγάλες δόσεις ταλέντου για όλα αυτά τα επιτεύγματα. Ο καινούργιος solo δίσκος του ονομάζεται ''No Name'' και έρχεται να προστεθεί σε μία ήδη σπουδαία δισκογραφία. Πλησιάζοντας τα πενήντα του χρόνια, ο Jaxk White ηχογράφησε τον πιο αυθεντικά διασκεδαστικό rock δίσκο της προσωπικής του διαδρομής. Ένας αυθεντικός δίσκος γνήσιου rock fan, που θα ενθουσιάσει εξίσου παλιοροκάδες αλλά και τους θιασιώτες του εναλλακτικού ήχου, που ο Jack White έχει καταφέρει σταθερά να βρει το κουμπί τους. Εξάλλου το πραγματικό ταλέντο αναγνωρίζεται από όλους και ο Jack White είναι μία τέτοια περίπτωση μουσικού.

Το ''No Name'' έχει πολλές κιθάρες και αυτό γίνεται ξεκάθαρο από το εναρκτήριο ''Old Scratch Blues'' όπου ο Jack White θυμάται τις νεανικές του ημέρες με τους White Stripes, ενώ το να ακούγεται τόσο οργισμένος όσο στο  ''Bless Yourself'' έχει χρόνια να το κάνει. Το ''That's How I 'm Feeling'' έχει τα απαραίτητα pop hooks για να γίνει ραδιογωνική επιτυχία και στο rock του ''It's Rough On Rats (If You 're Asking)'' φαίνονται οι blues καταβολές του. Στο ''Archbishop Harold Holmes'' μας καλεί σε ένα ξέφρενο party και στο ''Bombing Out'' αγγίζει τα όρια του punk. Αυθεντικό rock fun στα ''What's The Rumpus?'' και ''Tonight (Was A Long Time Ago)'' Στο ''bluesy ''Underground'' κατεβάζει την ένταση, ενώ το αγχωτικό ''Number One With Bullet'' είναι ιδιαίτερα εθιστικό. Το ''Morning At Midnight'' θα μπορούσε να υπάρχει σε κάποιον από τους τελευταίους δίσκους των White Stripes και το ''Missionary'' θα έκανε τον Jimmy Page να νοσταλγήσει τα νιάτα του. Για το τέλος έχει κρατήσει το αργόσυρτο ''Terminal Archenemy Endling'' να θυμίζει τις ηχογραφήσεις του με τους Raconteurs. Το ''No Name'' είναι ο δίσκος με τις περισσότερες κιθάρες που έχει ηχογραφήσει solo ο Jack White. Κιθάρες που παραπέμπουν στη σπουδαία rock ιστορία. Δεν πέφτει στην παγίδα των αχρείαστων αυτοσχεδιασμών και σε επιδείξεις δεξιοτεχνίας, αλλά εστιάζει στην αυθεντικά διασκεδαστική πλευρά του rock.