Pixies - Doggerel

Υπάρχουν κάποια συγκροτήματα που έχουν παίξει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της κιθαριστικής μουσικής. Αναμφίβολα ένα από αυτά είναι οι Pixies. Ένα συγκρότημα που η βραχύβια παρουσία του, τέλη '80ς - αρχές '90ς, άφησε παρακαταθήκη τέσσερα albums σταθμούς του ανεξάρτητου ήχου και οι ίδιοι υπήρξαν αρκούντως επιδραστικοί σε μεταγενέστερες μπάντες. Οι Pixies ήταν μεγαλοφυείς μάστορες των pop μελωδιών, τις οποίες έντυναν με θορυβώδεις κιθάρες. Ο Black Francis ήταν ο ιδανικός frontman, μίας τέτοιας μπάντας με τη παρανοϊκή φωνή του και τους ακατάληπτους στίχους. Συγκροτήματα όπως οι Nirvana ή οι Arcade Fire δεν θα ήταν ποτέ οι ίδιοι αν δεν είχαν εντρυφήσει στη δισκογραφία των Pixies. Όλα τα ωραία τελειώνουν νωρίς, έτσι και οι Pixies μετά από μία πενταετία ύπαρξης αποφάσισαν να πάρουν διαφορετικούς δρόμους. Ο Black Francis έγινε Frank Black, ακολούθησε προσωπική πορεία και μετά από δύο φοβερούς δίσκους, περισσότερο φλέρταρε με τη μετριότητα παρά με την έμπνευση. Η Kim Deal έφτιαξε τους Amps και κυρίως τους Breeders, οι οποίοι έχουν ηχογραφήσει ορισμένους σπουδαίους δίσκους, με τελευταίο το πολύ καλό ''All Nerve''. Στις αρχές των '00ς η μπάντα επανασυνδέθηκε για συναυλίες και τους πήρε περίπου δέκα χρόνια για να κυκλοφορήσουν καινούργιο υλικό. Διστυχώς το ''Indie Cindy'' (2014) ήταν κάτω του μετρίου και πλέον ήταν φανερό ότι η μαγεία είχε χαθεί. Ακολούθησαν δύο δίσκοι σαφώς καλύτεροι, το ''Head Carrier'' (2016) και το ''Beneath The Eyrie'' (2019). Στο ενδιάμεσο η Kim Deal αποχώρησε λόγω διαφωνιών και ασχολείται αποκλειστικά με τους Breeders. Φέτος η μπάντα επανέρχεται με το τέταρτο album της δεύτερης φάσης τους, το οποίο φέρει το τίτλο ''Doggerel''.

Οι Pixies προσπαθούν σταθερά να εντάξουν στις δουλειές τους κάτι από το μεγαλειώδες παρελθόν τους. Ο χρόνος, όμως είναι σκληρός (σχεδόν) με όλους και κανείς δεν δικαιούται να είναι επιδραστικός για πάντα. Πλέον το να υπάρχουν ψήγματα που να θυμίζουν πόσο σπουδαίοι υπήρξαν είναι αρκετό. Και το ''Doggerel'' έχει αρκετά τέτοια ψήγματα, καθιστώντας το αρκετά ενδιαφέρον, τουλάχιστον για τους ανθρώπους που γαλουχήθηκαν μαζί τους. Ο δίσκος ξεκινά δυναμικά με το ''Nomatterday'', με τον Blank να ουρλιάζει και να θυμίζει κάτι από τον παλιό καλό καιρό. Τα ''Vault Of Heaven'' και ''Dregs Of The Wine'' είναι συμπαθητικά alternative rock κομμάτια και οι κιθάρες του ''Haunted House'' θυμίζουν κάτι από την εποχή του ''Bossanova''. Τα ''The Lord Has Come Back Today'' και ''Thunder And Lightning'' θα μπορούσαν να υπάρχουν σε κάποιο προσωπικό δίσκο του Frank Black και το ''There's Moon On'' συνδυάζει επιτυχημένα το rock 'n' roll με τα pop hooks των Pixies. Τα ''Pagan Man'' και ''Who's More Sorry Now?'' γοητεύουν με τις ακουστικές κιθάρες τους και το ''Get Simulated'' θα μπορούσε να σταθεί ως b-side της πρώτης περιόδου. Στο τέλος η μπάντα θέλοντας να αφήσει μία γλυκιά ανάμνηση έχει τοποθετήσει δύο κομμάτια να θυμίζουν το ένδοξο παρελθόν, το ομώνυμο του δίσκου και το ''You 're Such A Sadducee''. Με το ''Doggerel'' οι Pixies δείχνουν να έχουν συμβιβαστεί με την ιδέα ότι είναι μία μπάντα βετεράνων που το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να περνάει ωραία παίζοντας μουσική. Πλέον άλλοι έχουν αναλάβει να ''σώσουν'' το rock. Οι Pixies το έχουν κάνει με απόλυτη επιτυχία στη πρώτη τους περίοδο.