Idles - Crawler

Για πολλούς οι Idles είναι το σπουδαιότερο συγκρότημα του σύγχρονου ανεξάρτητου κιθαριστικού ήχου. Προσοχή, όχι το καλύτερο αλλά το σπουδαιότερο. Ακλόνητα επιχειρήματα για αυτή την άποψη είναι τα καταιγιστικά live τους, οι στίχοι αλλά και οι απόψεις που εκφράζουν στις δημόσιες τοποθετήσεις και καταπιάνονται μέ πληθώρα πτυχών που αφορούν την κοινωνική ζωή του σήμερα. Οι Idles δεν μασούν τα λόγια τους και πολλές φορές έχουν καταφερθεί ενάντια στη πατριαρχία, τον μισογυνισμό και την απομόνωση μεγάλων πληθυσμιακών ομάδων. Δηλώσεις που δεν συνηθίζονται από punk συγκροτήματα, αλλά είναι αυτές που κέντρισαν το ενδιαφέρον ακόμα μεγαλύτερου μέρους του κοινού για το συγκρότημα. Και φυσικά υπάρχει και η μουσική τους. Το ''Joy As An Act Of Resistance'' ήταν όσο ενθουσιώδες έπρεπε για να τους ανεβάσει level και το περσινό ''Ultra Mono'' αν και σχετικά μονολιθικό, ήταν μία γροθιά σε όλα αυτά που μας κάνουν να σκύβουμε σταθερά το κεφάλι και να γινόμαστε κοινωνικά συμβιβασμένοι. Οι Idles επιστρέφουν φέτος με το ''Crawler'', ένας δίσκος που είναι σαφέστατα καλύτερος από τον προκάτοχό του και βρίσκει τη μπάντα σε εξαιρετική φόρμα.

Οι Idles δεν στρογγυλεύουν τις απόψεις τους για να γίνουν περισσότερο αρεστοί και αυτό φαίνεται ξεκάθαρα στο ''Crawler''. Τα βέλη τους είναι απολύτως στοχευμένα, ο Joe Talbot εννοεί κάθε λέξη των στίχων τους και αποφεύγει ηθελημένα τη συνθηματολογία του ''Ultra Mono''. Το ''Crawler'' είναι ένας δίσκος δουλεμένος στην παραμικρή του λεπτομέρεια και σε αυτό οι Idles μας παρουσιάζουν έντονα και διαφορετικές πτυχές της δημιουργικότητάς τους πέρα από τα στενά όρια του οργισμένου post punk. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το εναρκτήριο ''MTT 420 RR''. Ένα υπέροχο και εσωστρεφές κομμάτι όπου ο Talbot ερμηνεύει ως ένας νέος Mark Lanegan. Στο ''The Wheel'' το post punk συναντά το industrial και το ''When The Lights Come On'' επαναφέρει την ασφυκτική ατμόσφαιρα του ''Metal Box'' των Public Image Limited. Η οργή του ''Car Crash'' είναι βραδυφλεγής, άρα και πιο ουσιαστική, ενώ το ''New Sensation'' αναμένεται να είναι το καινούργιο εκρηκτικό highlight των συναυλιών τους. Το ''Stockholm Syndrome'' προκαλεί σφίξιμο στο στομάχι με την ωμή ειλικρίνειά του και στο ''The Beachland Ballroom'' μας συστήνουν μία πιο λυρική πλευρά τους. Η ενέργεια δεν έλειψε ποτέ από τους Idles και αυτό φαίνεται σε κομμάτια σαν το ''Crawl!'' και το ''Meds'', ενώ στο ''Progress'' ο Talbot θρηνεί για μία κοινωνία που βαλτώνει όλο και περισσότερο. Το μισό λεπτό του ''Wizz'' αποτελεί μία άσκηση ύφους στο hardcore και το ''King Snake'' είναι ακόμα ένα καταιγιστικό punk κομμάτι. Στο φινάλε του album συναντάμε το ''The End'', ένα κομμάτι που αφήνει αχτίδες αισιοδοξίας με την επανάληψη της φράσης''Life Is Beautiful''.

Οι Idles με το ''Crawler'' έχουν κυκλοφορήσει τη πιο σκοτεινή και ταυτόχρονα την πιο πλουραλιστική δουλειά τους. Το punk το χρησιμοποιούν ως το κύριο εκφραστικό τους όχημα, αλλά δεν εγκλωβίζονται σε αυτό. Οι Idles κάνουν κοινωνικό σχολιασμό χωρίς να πέφτουν στη παγίδα της συνθηματολογίας. Οι προσωπικές τους εμπειρίες γίνονται συλλογικές μέσα από το ''Crawler'', καταφέρνοντας να αποτυπώσουν ρεαλιστικά αλλά και συναισθηματικά το σύγχρονο γίγνεσθαι.