Viagra Boys - Welfare Jazz

Ας ξεκινήσουμε με ένα χρήσιμο disclaimer που ενδεχομένως να δώσει (ή να δικαιολογήσει) την κατεύθυνση που θα πάρει το παρόν κείμενο:

To "Street Worms" είναι με διαφορά το καλύτερο ντεμπούτο, ανεξαρτήτος είδους, που άκουσα ποτέ μου από κάποιον καλλιτέχνη σε «πραγματικό χρόνο». Αυτό το περιπαιχτικό, ειρωνικό, στιχουργικά αποδομητικό και εν γένει αναζωογονητικό art punk που εισήγαγε αυτή η εκλεκτή παρέα από τη Σουηδία, με την απροκάλυπτα γραφικότατη φιγούρα του μπροστάρη Sebastian Murphy να κάνει (σκεπτόμενη) πλάκα με όλους και με όλα, χαράχτηκε ανεξίτηλα στις μνήμες των απανταχού μουσικόφιλων κάνοντάς τους να μη βλέπουν την ώρα για τα επερχόμενα live προς προώθηση του δίσκου. Το βασικό πουλέν των Shrimptech Enterprises που ακούει στο όνομα Viagra Boys, μέσω διάφορων live sessions που κυκλοφόρησαν (και) στο YouTube –κατόπιν και σε δίσκο-, έδειξαν ότι δεν επαναπαύονται στο ήδη υπερπλήρες στουντιακό κατασκεύασμα, αλλά τις περισσότερες φορές βελτιώνουν τα κομμάτια σε ζωντανή απόδοση. Βάλε και το άκρως δελεαστικό ορεκτικό σε μορφή EP ονόματι "Common Sense" που κυκλοφόρησε πέρυσι και θα καταλάβεις γιατί ο φετινός τους δίσκος αποτελεί μία από τις κυκλοφορίες που περίμενες περισσότερο από ποτέ.

Οι Viagra Boys έχουν μια φοβερή υπερδύναμη: πρέπει να προσπαθήσουν πάρα (μα πάρα) πολύ για να καταντήσουν πραγματικά βαρετοί. Πράγμα που μπορούν να αποφύγουν όντας ακόμα και στο ρελαντί. Το "Welfare Jazz", η sophomore LP δισκογραφική δουλειά, το ξέρει καλά αυτό – από εκεί και πέρα δεν το νοιάζει ιδιαίτερα η όποια ετυμηγορία. Οι Stooges, οι Suicide, οι Fall, οι Cramps είναι (και πάλι) εδώ, σε διαφορετικές ποσότητες. Μέχρι και ο Dr. John σε σημεία. Ναι λοιπόν, τα blues δηλώνουν παρόν και μπλέκονται όμορφα με τις λοιπές ιδέες. Στο "I Feel Alive" παραδείγματος χάριν, ακούγεται σαν να πατάνε πάνω σε κάποια πρωτότυπη σύνθεση που (δεν) έγραψε (ποτέ) ο Willie Dixon. Σε άλλα ευχάριστα νέα, η τραχιά, ατονική φωνή του Murphy βρίσκει μελωδικές διεξόδους σε alt-country/Americana κατατόπια ("To The Country") αλλά και στη διασκευή στον εκλιπόντα John Prine – "In Spite of Ourselves" -, είναι δε εκπληκτικό το πόσο του πάει αυτό το ύφος, εκτός του ότι εισάγει κάτι που πραγματικά δεν είχαν δοκιμάσει σε παρελθόντα χρόνο οι VB.

Για να επιστρέψω λίγο στο εναρκτήριο disclaimer, υπάρχει μια βασική απογοήτευση σε αυτό το δίσκο. Ενώ δεν διαθέτει ούτε ένα κακό κομμάτι, τα πραγματικά μπομπάτα tracks είναι αυτά που κυκλοφόρησαν σαν singles – και κανένα άλλο. Τουτέστιν, το (αρκετά αντιπροσωπευτικό του παρόντος ύφους) "Ain’t Nice", το (δυνητικό B-Side του "Just Like You") "Creatures" και η διασκευή John Prine. Σε αντίθεση με τον πρώτο δίσκο, εδώ υπάρχουν κάμποσα skits (σ.σ.: ηχητικά αποσπάσματα άνευ μουσικής που συμπληρώνουν κάποιο ευρύτερο concept), ενώ το instrumental τζαμάρισμα "6 Shooter" φαντάζει κάπως περιττό. Άξιο αναφοράς το ότι η 7λεπτη (live) session εκδοχή του "Girls & Boys" που κυκλοφόρησε προ ολίγων ημερών είναι πολύ καλύτερη από αυτή του δίσκου, με τα επιπλέον κρουστά και το σόλο του σαξόφωνου να αποτελούν πραγματικά highlights. Δεν πιστεύω τόσο στο ότι προσωπικά είχα υπερ-hype-αριστεί από τη σταθερά ποιοτική προσφορά τους, ίσως να χρειαστώ λίγο καιρό ακόμα για να χωνέψω αυτό το #νέοστυλ. Σε αμφότερες τις περιπτώσεις, σίγουρα δεν είμαι ο μόνος.

Επαναλαμβάνοντας την πεποίθηση ότι οι Viagra Boys δεν γνωρίζουν πώς να είναι ανέμπνευστοι και μονότονοι, το "Welfare Jazz" αποκαλύπτει νέους ορίζοντες στις ικανότητές τους (πώς και δεν ονόμασαν το δίσκο "Welfare Country", λογοπαίγνιο αμφισημίας πάνω στο «κράτος πρόνοιας» αλλά και στα νέα ψήγματα του ήχου τους, παραμένει μυστήριο), αποτελεί δε άκουσμα που θα ψυχαγωγήσει υποψιασμένους ακροατές και θα προβληματίσει (θετικά) λιγότερο μυημένους. Μην περιμένετε βέβαια "Street Worms", από καμία άποψη. Όπως μην περιμένετε από τον οποιονδήποτε να πάψει να ασχολείται μαζί τους επειδή ίσως απογοητεύτηκε από την τζαζ της πρόνοιας.