Johnny Labelle: Το ''XVIII'' θα μπορούσε να είναι το soundtrack των ημερών που διανύουμε

Δεν έχει περάσει ούτε μήνας από την κυκλοφορία του δεύτερου δίσκου του Johnny Labelle με τίτλο ''XVIII''. Ένας δίσκος που ακολουθεί τις δικές του μοναχικές διαδρομές, επιχειρώντας με επιτυχία να ακροβατήσει ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν. Ένας δίσκος έντονα συναισθηματικά φορτισμένος που δικαιούται να μην γίνει το καλά κρυμμένο μυστικό του δισκογραφικού 2020. Ο Labelle και το ''XVIII'' δικαιούνται να ακουστούν από οποιοδήποτε αγαπά τη μουσική και δεν στέκεται σε στεγανά. Με αφορμή τη κυκλοφορία του δίσκου επικοινωνήσαμε μαζί του, για να μιλήσουμε για τη μουσική αλλά και για την δύσκολη περίοδο που βιώνουν οι καλλιτέχνες εξαιτίας της πανδημίας.

Ο δεύτερος δίσκος σου με τίτλο ‘’XVIII’’ μόλις κυκλοφόρησε. Ποιες ήταν οι κυριότερες πηγές έμπνευσης για τη δημιουργία του και πόσο διαφορετικός είναι από το ντεμπούτο σου;

Το “XVIII” πραγματεύεται την προσπάθεια προσέγγισης απροσπέλαστων πεδίων, όπως οι αναμνήσεις και τα όνειρα και την κατασκευή των αναπαραστάσεων τους. Με απασχολούν οι ιδαιτεροτήτες της εποχής μας, όπου το παλιό πεθαίνει αλλά το καινούριο αδυνατεί να γεννηθεί - μια θεματική που κυριαρχεί και στο ντεμπούτο μου, “Cold Fruit”. Η βασική διαφορά με το δεύτερό μου δίσκο είναι οτι για πρώτη φορά βγήκα απο τη συνθήκη του bedroom studio και συνεργάστηκα με έναν παραγωγό. Η πρωτόγνωρη αυτή η εμπειρία έιχε ως αποτέλεσμα ένα άλμπουμ με πλουραλισμό μουσικών υφών και αναφορών.

Η φωνή σου αλλά και η ατμόσφαιρα του δίσκου μας θυμίζει καλλιτέχνες όπως ο Richard Hawley και ο Scott Walker. Συμφωνείς ή απλά είναι δική μας εντύπωση;

Θαυμάζω τη μουσική του Scott Walker και οποιαδήποτε παρομοίωση μάζι του με κολακεύει. H επιλογή μου, ωστόσο, να δανειστώ στοιχεία απο τη μουσική αυτής της εποχής γίνεται με μια κριτική διάθεση. Η συγκεκριμένη μουσική περίοδος καθόρισε τον προηγούμενο αιώνα λειτουργώντας τόσο ως καταλύτης για την μαζική κουλτούρα, όσο και σαν αναλγητικό για το τραύμα που άφησαν πίσω τους οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι. Στη δουλειά μου με ενδιαφέρει η συσχέτιση αυτών των μουσικών αναφορών με το τώρα.

Ο δίσκος κυκλοφορεί σε μία περίοδο που δεν γίνονται συναυλίες. Θεωρείς ότι αυτό θα επηρεάσει την πορεία του;

Η κυκλοφορία ενός δίσκου σε συνθήκες κλειστών δισκοπωλείων, συναυλιακών χώρων και περιορισμού μετακινήσεων είναι σίγουρα δύσκολη. Απο την άλλη, μεγάλο μέρος της καθημερινότητάς μας έχει μεταφερθεί στο διαδίκτυο, οπότε ελπίζω ότι έστω με αυτό τον τρόπο θα καταφέρει να βρει το κοινό του.   

Η μουσική σου είναι έντονα συναισθηματική. Σε τέτοιο ύφος κινούνται και τα δικά σου ακούσματα;

H αγάπη μου για τη μουσική είναι καθολική και προσπαθώ να ακούω ό,τι καλό κυκλοφορεί, χωρις να φιλτράρεται από προσωπικές προτιμήσεις.

Ποια ήταν η διαδικασία για την ηχογράφηση του ‘’XVIII’’;

Ως επι το πλείστον, τα κομμάτια ξεκίνησαν σε μορφή ντέμο τα οποία στη συνέχεια ανέλαβε ο Βασίλης Ντοκάκης στην παραγωγή και ενορχήστρωση. Υπήρχε ποικιλομορφία στο υλικό και έτσι τα δουλέψαμε ώστε να δημιουργούν μια εννοιαία αφήγηση.
 

Πόσο σημαντική ήταν η παραγωγή του Βασίλη Ντοκάκη;

Ο Βασίλης είναι ένας πολύ δημιουργικός και ενημερωμένος παραγωγός και θεωρώ το άλμπουμ αποτέλεσμα συνεργασίας μας. Με βοήθησε πολύ να εξελιχθώ και εμπλούτισε το υλικό με πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία. 

Ποια είναι τα σχέδιά σου για τη προώθηση του δίσκου;

Μεσοπρόθεσμα, κάνουμε οτι μπορούμε για να προωθήσουμε το δίσκο διαδυκτιακά. Τα μακροπρόθεσμα πλάνα θα εξαρτηθούν απο το πότε θα επιτραπούν οι συναυλίες και θα ανοίξει η κυκλοφορία. Μου έχουν λείψει πολύ τα live και θα ήθελα πολύ να καταφέρω να κάνω το μικρό τουρ στις ευρωπαϊκές πόλεις που είχε ακυρωθεί λόγω της πανδημίας.

Οι καλλιτέχνες είναι μία ομάδα ανθρώπων που πλήττονται επαγγελματικά σε ολόκληρη τη χρονική περίοδο της πανδημίας. Γιατί πιστεύεις ότι η πολιτεία δεν ενδιαφέρθηκε καθόλου για αυτούς;

Το πρόβλημα ειναι χρόνιο και σίγουρα αρκετά περίπλοκο για να διατυπωθεί σε μερικές γραμμές. Συνοπτικά, πιστεύω η πανδημία υπερτόνισε τις παθογένειες του χώρου των τεχνών στην Ελλάδα, όπως η γενική απαξίωση του κλάδου από τον κρατικό μηχανισμό και την πολυ περιορισμένη αγορά που βασίζεται κυρίως στο κέρδος. Πιστεύω πως έχουμε πολύ δρόμο ακόμα μπροστά μας ώστε να επιτευχθούν καλύτερες συνθήκες για τους καλλιτέχνες. Το αισιόδοξο απο την περίοδο του κορονοϊού είναι οτι γεννήθηκαν πρωτοβουλίες όπως το Support Art Workers λειτουργώντας ενωτικά και συντονίζοντας πολύ μεγάλο μέρος του χώρου σε ένα κοινό αγώνα διεκδίκησης.

Σε τι βοηθά να κυκλοφορείς το υλικό σου μέσω μιας δισκογραφικής, σε σχέση με το να το βγάζεις μόνος σου;

Η δισκογραφική αναλαμβάνει ένα μεγάλο φορτίο εργασίας που χρειάζεται ώστε ο δίσκος να κυκλοφορήσει και συγχρόνως ανοίγει το δρόμο ώστε το υλικό να φτάσει σε περισσότερα αυτιά. Ταυτόχρονα, η καλλιτεχνική παραγωγή ξεφεύγει από το κλειστό περιβάλλον του μοναχικού δημιουργού και μεταμορφώνεται σε διαδικασία συνεργασίας, που είναι επίσης κάτι όμορφο.
 

Αν κάποιος δεν έχει έρθει σε επαφή με τι μουσική σου, ποιοι είναι οι λόγοι που θα τον παρότρυνες να το κάνει;

Η μουσική μου είναι πιθανό να ενδιαφέρει αυτούς που αγαπάνε τα σκοτεινά ακούσματα. Το “XVIII” θα μπορούσε να είναι το soundtrack των ημερών που διανύουμε και να απευθύνεται σε όσους αισθάνονται in limbo μεταξύ ελπίδας και τρόμου, αναζητώντας μια κάποια συναισθηματική κάθαρση.