Johnny Labelle - XVIII

Πρώτη φορά ήρθα σε επαφή με τη μουσική του Johnny Labelle στο τελευταίο Saristra στη Κεφαλλονιά. Για αυτό είχε φροντίσει ένας καλός φίλος, να μου επισημάνει μερικές ημέρες νωρίτερα, πόσο ενδιαφέρον έχει ο Labelle και με τίποτα να μην χάσω το live του. Το live ήταν προγραμματισμένο στην αρχή της βραδιάς και μπορεί να μην ήταν μία εμφάνιση που απογείωσε το κοινό, εξάλλου ο κόσμος εκείνη την ώρα ακόμα προσέρχονταν στο χώρο, αλλά ήταν μία εμφάνιση που έδειχνε ξεκάθαρα ότι ο Johnny Labelle είναι μία ξεχωριστή περίπτωση καλλιτέχνη και έχει όλα τα φόντα να αφήσει το δικό του στίγμα. Ένα στίγμα που δεν θα μοιάζει με τα υπόλοιπα της εγχώριας σκηνής. Το ''XVIII'' είναι το δεύτερο προσωπικό album του Johnny Labelle, που αυτή τη φορά κυκλοφορεί από την Inner Ear, και έρχεται να επιβεβαιώσει τις υψηλές προσδοκίες που μου είχε δημιουργήσει εκείνη η εμφάνισή του στην Κεφαλλονιά. Η μουσική αλλά και τα συνασισθήματα που γεννά το ''XVIII'' δεν είναι εύκολο να περιγραφούν. Σίγουρα υπάρχει μία σκοτεινή ατμόσφαιρα, αλλά ταυτόχρονα υπάρχουν οι λεπτομέρειες που αφήνουν το φως να διαπερνά το σκοτάδι και το βαρύτονο crooning του Labelle να προσδίδει μία ιδιάζουσα γλυκήτητα στο τελικό αποτέλεσμα. Η μουσική του Labelle βρίσκεται κάπου μεταξύ Richard Hawley και Scott Walker, με μερικά ψήγματα John Maus να λειτουργούν ως γαρνιτούρα.

Ο δίσκος ξεκινά με το ''Dolphins'', όπου τα απόκοσμα πνευστά του μας εισάγουν σε κάτι διαφορετικό απ' ότι έχουμε ακούσει από εγχώριο καλλιτέχνη μέχρι τώρα και έως ότου μπουν τα αργόσυρτα φωνητικά για να σε επαναφέρουν μονομιάς στη γη. Ο Walker σίγουρα θα χαμογελά από ψηλά ακούγοντας το συγκεκριμένο κομμάτι του νεαρού Έλληνα δανδή. Ακολουθεί το προσωπικά αγαπημένο μου ''Doppelganger'', να φέρνει κάτι από την αστική νοσταλγία του υπέροχου ''Coles Corner'' του Richard Hawley. Ένα κομμάτι που σε κάνει να το ερωτευτείς με το πρώτο άκουσμα και αναδεικνύει τη μαγεία της ίδιας της μουσικής. Στο ''AK'' λοξοκοιτάει πως μία dark και d.i.y. electro λογική ενώ η παραγωγή σοφά διατηρεί την ατμόσφαιρα μουσικής που δημιουργήθηκε σε ένα δωμάτιο. Το ''Greek Dark Age'' βουτάει στα βαθιά νερά της σκοτεινής pop και στο ''In The Sun'' τα πλήκτρα δίνουν έναν επικό χαρακτήρα στο κομμάτι. Η ικανότητά του Labelle ως ένας μεταμοντέρνος crooner φαίνεται για άλλη μία φορά στα ''Beginning Of The End'' και ''Visceral'' και για το τέλος έχει κρατήσει το ''Poseidonia'' να αφήνει μία ξεκάθαρη νότα αισιοδοξίας. Το ''XVIII'' είναι ένας μουσικά ανένταχτος δίσκος. Δεν ακολουθεί μόδες, φόρμες και κλισέ της μουσικής βιομηχανίας. Τολμάει να ταιριάξει πράγματα που μοιάζουν αταίριαστα. Απευθύνεται σε οποιονδήποτε ακούει φανατικά μουσική, ανεξάρτητα ποια είναι τα υπόλοιπα ακούσματά του. Εν τέλει είναι ένας σπουδαίος δίσκος, που ως κοινό, του οφείλουμε να μην περάσει απαρατήρητος.