Ο Monsieur Nonsense επιλέγει 5 (σκοτεινά) κομμάτια που τον σημάδεψαν

Τον Monsieur Nonsense, σαν solo καλλιτέχνη, τον γνωρίσαμε προ ολίγων μηνών εδώ. Άνθρωπος με προϋπηρεσία στον «εγκεφαλικό», avant-garde μέταλ ήχο, είναι απολύτως λογικό να σε οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι θα έχει ενδιαφέροντα, αν μη τι άλλο, ακούσματα και επιρροές.

Τι γίνεται όμως όταν αποπειραθούμε να σταχυολογήσουμε τα ηχητικά του ερεθίσματα με βάση συγκεκριμένα κριτήρια; Του βάλαμε, λοιπόν, μια πρόκληση να επιλέξει 5 κομμάτια τα οποία αντιπροσωπεύουν καλύτερα τον «σκοτεινό ήχο» για τον ίδιο και που, εν τέλει, του άφησαν ανεξίτηλη εντύπωση. Συνοδεία λίγων λέξεων για το κάθε ένα από αυτά.

Οι περισσότεροι, νομίζω, θα συμφωνήσουμε πως, εάν αποπειραθούμε να προσδιορίσουμε τί είναι "σκοτεινή" μουσική και ήχος, θα αποτύχουμε παταγωδώς. Το προσπάθησαν και άλλοι, καλύτεροί μας. Μετά λοιπόν το απαραίτητο disclaimer, πάμε να δούμε 5 τραγούδια που εμπίπτουν σε μια έννοια, στο νόημα της οποίας σίγουρα θα διαφωνούσαμε, αν προσπαθούσαμε να ορίσουμε.

Dodheimsgard  - Shiva Interfere (International 666)

Πειραματικό/θεατρικό black metal, έτος 1999. Η εισαγωγή είναι παραπλανητική, τα φωνητικά του Aldrahn διεστραμμένα και η παραγωγή του δίσκου, επιτηδευμένα ατσάλινη. Έτσι το ήθελε ο μεγαλοφυής Vicotnik - και πέτυχε! Πρόκειται για ένα υπερρεαλιστικό και μεταμοντέρνο τελετουργικό με θύμα τον ακροατή.

George Crumb - Black Angels: Thirteen Images from the Dark Land

Έργο του (πολύ) αβάν-γκαρντ συνθέτη George Crumb για ηλεκτρικό κουαρτέτο εγχόρδων το οποίο, κατά τη γνώμη μου, δε θα μπορούσε να λείπει από οποιαδήποτε λίστα κάνει λόγο για σκοτεινή μουσική. Ανατριχιαστικές δυσαρμονίες, τα έγχορδα σκούζουν, οι μελωδικές διαδρομές αιφνιδιάζουν τον ακροατή, ο οποίος συχνά νιώθει προδομένος και δεν ξέρει τι να περιμένει. Το έργο, που χωρίζεται σε τρία μέρη (departure/absence/return), είναι, ουσιαστικά, ένα μοιρολόι (πες το θρηνωδία, αν σε χαλάει) που γράφτηκε με αφορμή τον πόλεμο στο Βιετνάμ.

Opeth - Deliverance (Deliverance)

Οι Opeth είναι σκοτεινοί. Αρκετά σκοτεινοί. Σίγουρα όχι η πιο σκοτεινή μπάντα εκεί έξω. Τι κάνει, λοιπόν, αυτό το 14λεπτο αριστούργημα να ξεχωρίζει? 2 πράγματα. α) Το concept του, όπως αποτυπώνεται στους πανέμορφους στίχους, και β) ο ρεαλισμός του. Τι εννοώ όμως με αυτά? α) Το κομμάτι αναφέρεται σε μια δαιμονική παρουσία, που φαίνεται να πηδαλιουχεί τον δράστη του εγκλήματος που περιγράφεται στους στίχους, ο οποίος, πλέον, παραδομένος στις εμμονές του, δεν δρα αυτόβουλα. β) Το κομμάτι εμφανίζει σεμιναριακό δυναμισμό. Πολλές διακυμάνσεις, ακουστικά περάσματα, death metal ξεσπάσματα, πολυρυθμίες κ.α. Μέσα μου δεν έχω αμφιβολία ότι αυτή η μουσική κυκλοθυμία αποδίδει τις σκέψεις ενός “αρρωστημένου” μυαλού. Και από την άποψη αυτή, το κομμάτι είναι μια ρεαλιστική απεικόνιση ενός τέτοιου μυαλού. Και ο ρεαλισμός αυτός το κάνει (ακόμη πιο) σκοτεινό.

Eminem - Kim (The Marshall Mathers LP)

Είναι προφανές ότι, με αυτό το τραγούδι, ο Eminem εκτόνωσε το διαχρονικό του μίσος και οργή προς την πρώην σύζυγό του (ναι, την Kim). Το τραγούδι είναι στημένο ως εξής: O Em απευθύνεται στην Kim και, εν είδει εξομολόγησης, ουρλιάζει μες στα μούτρα της. Την τρομοκρατεί. Δεν είναι μια γλυκιά εικόνα. Η στιχομυθία είναι βαθιά σκοτεινή και *spoiler alert* στο τέλος την πνίγει. Ο Eminem είναι μαέστρος στο να κάνει τον ακροατή του να μη νιώθει απολύτως άνετα, όμως, έχω την εντύπωση πως αυτό που κάνει το “Kim” τόσο σκοτεινό, είναι η ειλικρίνεια που νιώθεις να τον διακρίνει, όσο τον ακούς να λέει ό,τι λέει (εντάξει, βοηθάει και το beat!).

Elliott Smith - Between The Bars (Either/Or)

Γυμνός, ανόθευτος πόνος. Το αφήγημα του καταραμένου καλλιτέχνη που ενέδωσε στους εθισμούς τους και αυτοκαταστράφηκε δε θα μπορούσε να ταιριάζει καλύτερα σε άλλον (εσένα κοιτάω, Kurt Cobain). Έτσι, σε ένα από τα φωτεινά διαλείμματά του, ο Smith μάς χάρισε ένα τραγούδι-σφηνάκι (pun intended) μόλις δύο λεπτών, στο οποίο καταφέρνει να χωρέσει τύψεις, νοσταλγία, ανασφάλεια, υπαρξιστική αγωνία και τον αβάσταχτο πόνο του να είσαι κάτι που δεν επέλεξες. Εντυπωσιάζει η απλότητα της σύνθεσης - είναι, άλλωστε, με διαφορά το πιο mellow κομμάτι της λίστας. Το συναίσθημα που κατακλύζει τη σύνθεση, πάντως, είναι τόσο αυθεντικό, που σε κάθε live εκτέλεσή του, ο Smith καταφέρνει να το αποδώσει με σχετική άνεση (αν και με μεγάλο προσωπικό κόστος, φαντάζομαι). You ’ll be missed!