The Callas: ''Το συντηρητικό κλίμα βγαίνει προς τα έξω όλο πιο έντονα και σιχαμερά''

Οι The Callas τον προηγούμενο μήνα κυκλοφόρησαν τον καινούργιο τους δίσκο με τίτλο ''Είμαι Ένα Ξενοδοχείο''. Αυτός σηματοδοτεί μία μεγάλη αλλαγή στην πορεία του συγκροτήματος μιας και είναι ο πρώτος ελληνόφωνος. Αυτή ήταν αππλά η αφορμή για να επικοινωνήσουμε με μία από τις πιο δραστήριες μπάντες της εγχώριας σκηνής, που η δράση τους δεν περιορίζεται αμιγώς στη μουσική. Πέρα από το δίσκο οι The Callas, μας μίλησαν για την Αθήνα, που κυριαρχεί ως παρουσία στο δίσκο, τις επιπτώσεις της πανδημίας στους καλλιτέχνες, αλλά και για την πολιτική.

Ο καινούργιος σας δίσκος με τίτλο ‘’Είμαι Ένα Ξενοδοχείο’’ είναι ο πρώτος σας ελληνόφωνος. Πως προέκυψε αυτή η αλλαγή;

Δουλεύουμε τον Ελληνικό στίχο απο το 2014 περίπου. ΄Ηταν η εποχή που πρωτοξεκινήσαμε να δουλεύουμε με τον Lee Ranaldo (Sonic Youth) και μας ήρθε η ιδέα οτι θα είχε πολύ ενδιαφέρον να κάναμε κάτι μαζί του τραγουδώντας ελληνικά και χρησιμοποιώντας «ανατολίτικους» δρόμους στις συνθέσεις. Ετσι φτιάξαμε μια performance και την παρουσιάσαμε μαζί του στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση σε παραγωγή και συνεργασία με το Flix και μετά απο  ένα χρόνο περίπου κάναμε το άλμπουμ Trouble and Desire που κυκλοφόρησε από την Inner Ear και την αγγλική Dirty Water Records και περιέχει 3 ελληνόφωνα τραγούδια. Στοιχεία από ρεμπέτικο στη μουσική μας έχουμε και απο τα πρώτα μας άλμπουμ και μας ακολουθούν μέχρι σήμερα.

Ο δίσκος αποπνέει πολύ ‘’Αθήνα’’. Είναι τελικά τόσο καταλυτική η σχέση σας με την πόλη που ζείτε; Τι αγαπάτε και τι μισείτε σε αυτήν;

Η Αθήνα είναι η αγάπη μας. Την λατρεύουμε με όλα τα καλά και τα κακά της. Είναι μια πόλη που ακόμα διαμορφώνεται, βρίσκεται σε μια συνεχή «αναμπουμπούλα», και αυτό έχει πολύ ενδιαφέρον, δεν το βρίσκεις εύκολα πλέον σε άλλες μεγάλες πόλεις. Έχουμε ταξιδέψει σε πολλές χώρες της Ευρώπης, στην Αμερική με τη μουσική μας και τις εκθέσεις μας αλλά πάντα θέλουμε να γυρίζουμε πίσω. Αγαπάμε το βρώμικο φως της, την ομορφιά των ερειπίων, τις όμορφες δυναμικές και δραστήριες κοπέλες, τα περίεργα ευαίσθητα αγόρια, τα θερινά σινεμά της, την διάθεση του καλοκαιριού που με τα λίγα μπορείς να την βγάλεις, την ατσούμπαλη αρχιτεκτονική της και τόσα άλλα. Μισούμε τους φασίστες, το συντηρητικό κλίμα γενικά που λόγω της κρίσης και μετά βγαίνει προς τα έξω όλο και πιο έντονα και σιχαμερά.

Θεωρείτε ότι με τον ελληνικό στίχο απευθύνεστε σε μεγαλύτερη μερίδα του κοινού;

Με τον ελληνικό στίχο μάλλον σε λιγότερο κόσμο απευθυνόμαστε με την έννοια ότι μέχρι τώρα πιθανόν κόσμος που μας άκουγε στο εξωτερικό να του φαίνεται πιο δύσκολο να μας παρακολουθήσει. Στην Ελλάδα από την άλλη μιλώντας πχ για την Αθήνα η για μια γειτονιά της ο ελληνικός στίχος ακουμπάει πιο εύκολα το κοινό. Ποτέ όμως δεν μπήκαμε στη λογική στο να επιλέξουμε κάποιο κοινό. Κάνουμε σε όλη μας τη ζωή μόνο αυτό που πραγματικά αγαπάμε και καυλώνουμε είτε είναι μουσική είτε σινεμά είτε εικαστικά.

Η ελληνική μουσική σας απασχολούσε και παλαιότερα ή είναι κάτι που σας κίνεισαι το ενδιαφέρον πρόσφατα;

Πάντα μας απασχολούσε και εχουμε στοιχεία σε όλους τους δίσκους μας. Γεννηθήκαμε 200 μέτρα από το Χάραμα. Θεωρούμε τους εαυτούς μας παιδιά του Χαράματος χεχε. Στο παλιό Alfa Sud του πατέρα μας συνυπήρχαν πάντα σε κασέτες οι Beatles και ο Τσιτσάνης.

Εν μέσω lockdown και πολλαπλών απαγορεύσεων για την επαφή του καλλιτέχνη με το κοινό του, πως σκέφτεστε να προωθήσετε τον δίσκο;

Η προώθηση γίνεται μόνο απο το internet, social media κλπ και στόμα με στόμα όπως γινότανε  πάντα. Δεν υπάρχει καθόλου το excitement του live, η αγωνία, η καύλα, η κούραση, η απογοήτευση, η χαρά, το ταξίδι. Είναι η πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια που δεν ταξιδεύουμε σε Ελλάδα και εξωτερικό με την αφορμή της κυκλοφορίας ενός δίσκου μας.

Οι Callas πέρα από συγκρότημα είναι και μία ομάδα ανθρώπων που έχουν μία γενικότερη ανατρεπτική παρουσία στα καλλιτεχνικά δρώμενα. Με τι άλλο ασχολείστε το τελευταίο διάστημα;

Το τελευταίο διάστημα ετοιμάζουμε μια ατομική εικαστική έκθεση σε συνεργασία με τη Δέσποινα Δαμάσκου / Spagetto project. Επίσης μέσα στη πρώτη καραντίνα κάναμε μια ταινία μεγάλου μήκους με τον Νικολάκη Ζεγκίνογλου και την Melia Kreiling, βρισκόμαστε στο post production τώρα και θα είναι ετοιμη στο τέλος του 2020. Δουλεύουμε το επόμενο Velvet Bus που ελπίζουμε να γίνει Ιούνιο η Σεπτέμβριο στις Κυκλάδες Καθώς και κάποιες άλλες συμμετοχές σε ομαδικές εκθέσεις. Με τα απίστευτα παιδιά που δουλεύουμε τα τελευταία χρόνια τα μουσικά μας, την Χρυσάνθη (τύμπανα, φωνή), τον Χρίστο (κιθάρα) (και περιστασιακά την Μαριλένα - κρουστά) και τον Νίκο που κάνουμε τις ηχογραφήσεις  και τις συναυλίες μας νιώθουμε σαν μια μεγάλη οικογένεια.

Ποιες είναι οι σημαντικότερες διαφορές που εντοπίζεται ανάμεσα στο σήμερα και την αρχή της πορείας σας; Τόσο σε εσάς όσο και στο γενικότερο πλαίσιο της ‘’μουσικής βιομηχανίας’’;

Στην αρχή της πορείας μας στην μουσική περίπου το 2004 λίγο πολύ όλα κατά κάποιο τρόπο λειτουργούσαν γύρω από τις πολυεθνικές δισκογραφικές εταιρείες. Αν δεν είχες κάποια συνεργασία δεν μπορούσες να επικοινωνήσεις σχεδόν καθόλου τη δουλειά σου και κατ επέκταση να προχωρήσεις σαν συγκρότημα. Αυτό άλλαξε σιγά σιγά πρώτα με το my space και μετά με τα υπόλοιπα social media. Οι καλλιτέχνες τουλάχιστον μπορούν μόνοι τους να ηχογραφήσουν, να παράξουν ένα άλμπουμ όσο και να προωθήσουν μόνοι τους τη δουλειά. Στις μέρες μας η μουσική βιομηχανία όπως την ξέραμε εχει καταρρεύσει και πλέον δυστυχώς και για τους μουσικούς είναι πολύ δύσκολο να έχουν κάποια σημαντική αμοιβή από πωλήσεις δίσκων. Στην Ελλάδα ειμαστε τυχεροί που τα τελευταία 15 χρόνια περίπου υπάρχει η Inner Ear και κάποια άλλα ανεξάρτητα labels. Τα παιδιά εχουν στηρίξει πάρα πολύ όλο αυτό το διάστημα τους Έλληνες μουσικούς και πραγματικά τους ευχόμαστε να μπορέσουν να συνεχίσουν. Απο τη πλευρά μας θα θέλαμε να πουμε ενα μεγάλο ευχαριστώ στον Περικλή αλλά και στα υπόλοιπα παιδιά τον Δημήτρη, την Μαρία, τον Χρήστο, τον Στράτο κλπ. Από τη πλευρά μας ως The Callas προσπαθούμε να είμαστε συνεχώς ενεργοί, δημιουργικοί, να κάνουμε πράγματα με φίλους και συνεργάτες, να μην μας παίρνει μπάλα από κάτω με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Η τέχνη, η δημιουργία είναι το ναρκωτικό μας, το φάρμακο μας. Σε κάθε δίσκο προσπαθούμε να προσθέτουμε και κάτι καινούριο ετσι ώστε να μην βαριόμαστε, να μην μένουμε στάσιμοι και πάνω απ’ όλα να νιώθουμε οτι εξελίσσουμε και βελτιώνουμε τη δουλεια μας, με κάθε ρίσκο αποτυχίας βέβαια.

Πως βλέπετε την εξέλιξη των πραγμάτων στο θέμα των πνευματικών δικαιωμάτων μετά την κατάρρευση της Α.Ε.Π.Ι.;

Γίνεται μια σημαντική προσπάθεια από τον Φοίβο Δεληβοριά και των συνεργατών του με την κίνηση ΕΔΕΜ έτσι ώστε το θέμα των πνευματικών δικαιωμάτων να μπει σε μια σωστή βάση. Ευχόμαστε να πάει καλά και σίγουρα θα στηρίξουμε αυτή τη προσπάθεια. Με την ΑΕΠΙ δεν θέλαμε ούτε είχαμε καμία σχέση ποτέ...ευτυχώς ..
 

Η πολιτεία δεν έχει πάρει οικονομικά μέτρα στήριξης των καλλιτεχνών έναντι των επιπτώσεων που έχουν από τις απαγορεύσεις λόγω covid-19. Γιατί πιστεύετε ότι συμβαίνει αυτό;

Γενικότερα οι τέχνες περνάνε πολύ δύσκολες στιγμές σε όλη τη διάρκεια του κορονοϊού. Καμιά ουσιαστική στήριξη από τη πολιτεία και το χειρότερο ειναι η αντιμετώπιση τους. Καταλαβαίνεις πως βλέπουν την τέχνη και πως αντιμετωπίζουν τους καλλιτέχνες. Δυστυχώς, χαμηλού επιπέδου άνθρωποι, άκρως συντηρητικοί και παντελώς άσχετοι με τον σύγχρονο πολιτισμό διαχειρίζονται την ιστορία και το μέλλον της τέχνης μας.