Strawberry Pills - Murder To A Beat

Η Inner Ear Records ανέκαθεν προσδιοριζόταν από την πολυσυλλεκτικότητά της – έστω και αν η βάση της, στην ευρύτερη συνείδηση τουλάχιστον, αποτελείται από ηχοχρώματα διαβασμένου indie rock (με την ευρύτερη έννοια) προσανατολισμού. Είναι μάλλον δε η πρώτη φορά που δισκογράφημα κυκλοφορίας της –το παρόν, ντε- παραπέμπει τόσο έντονα σε μια άλλη (εγχώρια) δισκογραφική – την Fabrika Records. Κάτι που, για τον γράφοντα – λάτρη του σκοτεινού ήχου, αποτελεί ένα εναρκτήριο λάκτισμα – κοπλιμέντο.

Δισκογραφικό ντεμπούτο για τους Strawberry Pills, που λατρεύουν και εμπνέονται από νυχτερινές αποχρώσεις, κλασική λογοτεχνία μυστηρίου και μίνιμαλ λογικής synths. Κατά καιρούς ακούγαμε υλικό τους σε μικρές δόσεις (όπως η φετινή άκρως ευρηματική διασκευή σε Queens of the Stone Age), σήμερα κυκλοφόρησαν μια συλλογή οχτώ κομματιών που φιλοδοξεί να παρουσιάσει την κοσμοθεωρία τους λίγο πιο συγκεντρωμένη. "Murder To A Beat", όνομα και πράγμα. 

Με πρώτη, δεύτερη, τρίτη ακρόαση οι συνειρμοί με τους Linea Aspera είναι οριακά αναπόφευκτοι, ενώ η φωνητική περφόρμανς της Valisia Odell θυμίζει κάτι από Μαίρη Τσώνη, προφανώς σε ένα σαφέστατα πιο βαμπιρικό πλαίσιο. Κάποιος μπορεί να τραβήξει το σκοινί (;) υπογραμμίζοντας μια διακριτική, ευγενή αγάπη στους πατέρες του πρωτευουσιάνικου minimal synth – με ή χωρίς περιδέραιο. Το "Verbal Suicide" – Χρόνια σου (μας) Πολλά – έχει την κιθάρα σε πρώτο πλάνο να δημιουργεί απειλητικό σκηνικό ζόφου και καταπίεσης, απόλυτα ταιριαστή παρέμβαση με την παρούσα στιχουργία απογοήτευσης/αντίδρασης. Ο εναρκτήριος (σεληνιασμένος) ηδονοβλεψίας ("The Voyeur") μας υποδεικνύει λεκτικά "Sit back and relax", όλοι αντιλαμβανόμαστε όμως ότι είναι κομμάτι που θα μπει στη λίστα κάθε DJ με ιδιαίτερη αγάπη στο eyeliner (και όχι μόνο εκεί) έτοιμος να το εκτοξεύσει στο peak μιας γοτθικής dance βραδιάς. Τρίτο highlight το "Porcelain Face" – αναφορά στα femme fatales του κλασικού (noir) κινηματογράφου με άλλοτε ατμοσφαιρική, άλλοτε mid-tempo γκαζάτη μουσική επένδυση.

Υπάρχει όμως και μια ένσταση κάπου εδώ, έχει να κάνει με το σύνολο του δίσκου και την εντύπωση την οποία βγάζει. Αν είσαι –έστω και επιδερμικός- φαν του σκοτεινού ήχου, έχεις να κάνεις με περίπτωση σχήματος που δεν θα παραλείψει να σε κάνει να χορέψεις ή να προβληματιστείς με τα ηχογραφήματά του – και σε κάποιο live, την επόμενη φορά που κάτι τέτοιο θα είναι γενικώς εφικτό. Η πλειοψηφία των συνθέσεων φάνηκε μεν να έχει ενδιαφέρουσες ιδέες εν τη γενέσει, κάπου στην πορεία άρχισε να μεταδίδεται ένας δισταγμός – σαν να κοντοστάθηκαν λίγο πριν απελευθερώσουν το full potential. Και αν από τα πιο εκνευριστικά κλισέ των μουσικογραφιάδων –ίσως και το υπ’ αριθμόν ένα- είναι το «αναμένουμε με ανυπομονησία την επόμενη δουλειά», ένα διπλωματικό «ναι μεν, αλλά» που αμβλύνει τρόπον τινά την όποια «απογοήτευση», δεν θα το χρησιμοποιήσω εδώ. Η επόμενη δουλειά θα έρθει σίγουρα. Η παρούσα ωστόσο μπορεί να έχει τους τρόπους της να σου συστηθεί διά λόγου και ήχου. Μπορεί εν καιρώ να κοιτάς τις καταγεγραμμένες πρώτες εντυπώσεις σου και να μειδιάς με νόημα.