Ulver - Flowers of Evil

Κατάνυξη.

Και πάλι κατάνυξη. Κατάνυξη ακόμα κι αν δεν λάβουμε υπ’ όψιν τη δήλωση του Harmony Korine που τους συνδέει ευθέως στο μυαλό του με τον controversial μα σπουδαίο Richard Wagner. Κατάνυξη ακόμα κι αν δεν ξέρεις τι να περιμένεις από κάθε κυκλοφορία, μιας και οι ίδιοι επιμένουν πεισματικά να ανοίγουν τους ορίζοντές τους και να μας μπερδεύουν, σερβίροντας κάθε φορά νέο είδος μουσικής υπό τη δική τους περιποίηση στο πιάτο μας. Κατάνυξη μόνο και μόνο επειδή η εν λόγω κολεκτίβα από τον παγωμένο Βορρά καταφέρνει κάθε φορά και εμφωλεύει άμεσα αναγνωρίσιμη μεγαλοπρέπεια σε κάτι λιγότερο (ή, σε ορισμένες περιπτώσεις, κάτι περισσότερο) από μία ώρα μουσικής και ήχων.

Γνωστό τοις πάσι ότι οι Νορβηγοί Ulver αποτελούν ένα εκ των πλέον sui generis σχημάτων στο παγκόσμιο μουσικό στερέωμα τα τελευταία 25 χρόνια. Με ηγέτη (μέχρι και σήμερα) τον πανταχού παρόντα Kristoffer Rygg, ξεκίνησαν ενστερνιζόμενοι το μανιφέστο του δευτεροκυματικού black metal της ιδιαίτερης πατρίδας τους. Με την προσθήκη του βασικού (μέχρι και σήμερα) συνοραματιστή Tore Ylwizaker ξεφορτώθηκαν οτιδήποτε (ξεκάθαρα) μέταλ κουβαλούσαν και προχώρησαν σε περιηγήσεις σε ‘90s drum & bass, trip hop, ambient, dark jazz, psychedelic αλά '60s, neo-classical και αυτοσχεδιαστικού post-rock μονοπάτια. Εντούτοις, σαν κάποιο μουσικό αντίστοιχο των Στάνλεϊ Κιούμπρικ και Τζόναθαν Γκλέιζερ, ο εύπλαστος (ως προς το εκάστοτε χρησιμοποιηθέν είδος) φορμαλισμός υποδεικνύει ότι το έργο που διοχετεύεται μέσω της ακοής σου σε όλο σου το είναι, αποτελεί έργο ολότελα δικό τους.

Από το 2017 μέχρι σήμερα φαίνεται να έχουν βρει το μουσικό τους λιμάνι, που γράφει με μεγάλα νέον γράμματα «σκοτεινή, αλά '80s συνθ ποπ». Δεν μεγάλωσαν ξαφνικά, ούτε έγιναν απρόοπτα βαρετοί. Κάθε άλλο. Η προ τριετίας δολοφονία του Ιούλιου Καίσαρα (μαζί με ένα EP που ήρθε την ίδια χρονιά) απέδειξε ότι και από αυτή την εξόρμηση οι Λύκοι βγήκαν όχι απλά αλώβητοι, αλλά και επιτυχημένοι. Υπήρχαν κομμάτια που μακρηγορούσαν, ένα μουσικό concept που (δεδομένης της φετινής κυκλοφορίας) έδειχνε να βρίσκεται στα σπάργανα, αλλά δεν είχαν πει την τελευταία κουβέντα επί τούτου. Όπερ και εγένετο "Flowers of Evil".

Το δωδέκατο album των Νορβηγών, με την σαν από νυστέρι κομμένη και ραμμένη στην εντέλεια παραγωγή, προσφέρει 8 στιβαρές συνθέσεις που έχουν ξεχωριστό λόγο ύπαρξης εδώ. Fillers ψάχνετε; Κοιτάξτε αλλού καλύτερα. Διότι οι Talk Talk του δεύτερου και τρίτου δίσκου συναντάνε τους Depeche Mode, με διάσπαρτα ψήγματα από Psychedelic Furs και '80s goth. Και, όπως προανέφερα, πολύ νέον ψυχρών, σκοτεινών αποχρώσεων. Ακούγοντας το "Apocalypse 1993" είναι αδύνατον να μην φανταστείς τη φωνή του Mark Hollis να «ψέλνει» με τον ολόδικό του, άμεσα αναγνωρίσιμο τρόπο τον στίχο. Το "Machine Guns and Peacock Feathers", η πιο "upbeat" στιγμή του δίσκου αλλά και το εξόδιο "A Thousand Cuts", ό,τι πιο κοντά υπάρχει σε μπαλάντα, αποτελούν, κατά τον γράφοντα, τα highlights της παρούσας δουλειάς. Τα καλύτερα δείγματα του τι έχουν πράξει συνθετικά εδώ οι Ulver: ευάκουστα μεν, αιχμηρά έξυπνα δε tracks του 4λεπτου (κατά μ.ο.) που ντύνουν μουσικά διαβασμένη, εξπρεσιονιστική στιχουργία με θεολογικές ανησυχίες, χριστιανική εικονογραφία και στοχευμένες λογοτεχνικές αναφορές (πέραν της νύξης στον Μποντλέρ μέσω του τίτλου).    

Κάπως οξύμωρο, αν μη τι άλλο, που η ίδια μπάντα που το 1997 κυκλοφόρησε το "Nattens madrigal" μπορεί πλέον να υπερηφανεύεται ότι παρέδωσε τον (anti)mainstream pop δίσκο της χρονιάς. Τουλάχιστον εισαχθέντας στο top 3 μιας ανάλογης λίστας. Δεν ξέρω αν θα σου αρέσει (ή αν θα τον θεωρήσεις καν «ποπ») αν «έκαψες» φέτος τη Rina Sawayama. Μπορεί δε να το δεις με λιγότερο καχύποπτο μάτι αν τίμησες τους φετινούς Weeknd και Lady Gaga (όπως και να ακούγεται το τελευταίο). Σημασία έχει ότι ένα είδος που οδεύει στο να υποφέρει από την ακόρεστη ρετρολαγνία της φάσης λαμβάνει το δέοντα σεβασμού (και, ως εκ τούτου, τα δέοντα αποτελέσματα) από πραγματικούς μάστορες του είδους. Ή όποιου είδους (γιατί κοντεύουν να συμπληρώσουν διψήφιο εάν δεν το έχουν ήδη κάνει) με το οποίο έχουν καταπιαστεί.