Fleet Foxes - Shore

Οι Fleet Foxes είναι το συγκρότημα που κατάφερε με μεγάλη επιτυχία να κάνει κάτι απλό αλλά ταυτόχρονα σπάνιο. Να βρει τη χρυσή τομή ανάμεσα στην folk και την pop. Κατάφεραν μέσα στα τραγούδια τους να συνυπάρχουν ισόποσα ο Dylan με τους Beatles. Το βασικότερο, πάντως, ήταν ότ πάντοτε είχαν σπουδαία τραγούδια. Ο Robin Pecknold είναι ένας από τους καλύτερους συνθέτης της γενιάς του και ένας πολύ καλός ερμηνευτής, που ηθελημένα δεν έκανε επίδειξη των φωνητικών του δυνατοτήτων. Τραγούδια σαν το ''White Winter Hymnal'' και το ''Mykonos'' είναι φτιαγμένα για να μείνουν κλασσικά και οι Fleet Foxes γνώρισαν την καθολική αποδοχή με το ντεμπούτο τους. Ο Pecknold δεν πάτησε στην επιτυχία του ντεμπούτου για να στήσει μία καριέρα στον αυτόματο. Σαν πραγματικός καλλιτέχνης θέλησε να εξερευνήσει τη συνθετική του πένα και να στήσει δίσκους με πιο δύσκολο ήχο και λιγότερο προφανή singles. Αυτό έκανε στα ''Helplessness Blues'' και ''Cruck - Up'' και τα πήγε περίφημα. Οι Fleet Foxes δεν θεωρούνται μία από τις μεγάλες δυνάμεις της σύγχρονης americana, αλλά μία μπάντα που την αναμόρφωσαν, προσδίδοντάς της φρέσκο αέρα. Πλέον κυκλοφόρησαν τον τέταρτο δίσκο με τίτλο ''Shore'' και για άλλη μία φορά δικαίωσαν αυτούς που πιστεύουν σε αυτούς. Οι μελωδίες τους είναι ξεκάθαρες και ο ήχος τους τελείως διακριτός. Στο ''Shore'' εστιάζουν στη φωτεινή πλευρά της folk και σε περισσότερο ζεστές ατμόσφαιρες. Θυμίζουν αρκετά δίσκους σαν το ''Harvest'' του Neil Young και την folk πλευρά των Byrds.

Ο δίσκος ξεκινά με τη γλυκήτητα του ''Wading In Waist - High Water'', για την οποία σημαντικό ρόλο παίζουν τα γυναικεία φωνητικά, ενώ στο ίδιο κλίμα είναι και το ''A Long Way Past The Past'' με την εκτεταμένη χρήση πνευστών. Ο Pecknold ελίσσεται με χαρακτηριστική ευκολία από τη gospel του ''For A Week Or Two'' στο soft rock του ''Can I Believe You'' και από τις αυράνιες μελωδίες των ''Sunblind'' και ''Jara'' στη μελαγχολία των ''Featherweight'' και ''I 'm Not My Season'', δείχνοντας το εύρος της έμπνευσής του αλλά και των συναισθημάτων που μπορεί να αποτυπώσει. Κομμάτια σαν το ''Maestranza'' και το ''Young Man's Game'' δείχνουν την  άνεση που έχει να γράφει catchy μελωδίες και με το ''Quiet Air / Gioia'' δείχνει νέους δρόμους για την αμερικάνικη folk, εμπλουτίζοντάς την με μία ethnic ρυθμολογία. Μία ακουστική κιθάρα είναι αρκετή για το ''Thymia'' και στο τέλος συναντάμε το ταξιδιάρικο ''Grading Mother, Grading Woman'' και το εσωστρεφές ομώνυμο κομμάτι του δίσκου. Οι Fleet Foxes μας παρέδωσαν ακόμα έναν δίσκο που θα παίξει για άλλη μία φορά στις υψηλές θέσεις με τους καλύτερους της χρονιάς κυκλοφορίας του. Το ''Shore'' βρίσκει τον Pecknold, πιο κατασταλαγμένο και αισιόδοξο. Νιώθει καλά με τον εαυτό του και αυτό φαίνεται και στους στίχους του. Η μούσα του είναι ακόμα μία φορά γεναιόδωρη μαζί του και το ''Shore'' είναι ένας δίσκος που ενώ παραπέμπει σε άλλες εποχές, ακούγεται ταυτόχρονα τόσο σύγχρονος.