Kristof : ''Είμαι ένας μουσικός κλόουν''

Πριν από λίγες ημέρες ο Kristof κυκλοφόρησε τη τρίτη του δισκογραφική δουλειά με τον τίτλο ''Talkshaw'' από την Inner Ear. Ένας δίσκος που τον βρίσκει να εντάσει και άλλα στοιχεία στον ήχο του, δημιουργώντας μία πλουραλιστική παλέτα. Πλέον δεν βασίζεται μόνο στο πιάνο και τα φωνητικά, αλλά ψάχνεται γενικότερα με τη pop κουλτούρα. Αυτή η κυκλοφορία αποτέλεσε την αφορμή για να μιλήσουμε μαζί του. Τόσο για τον δίσκο, όσο και γενικότερα για τη τέχνη και την επικαιρότητα.

Πες μας με λίγα λόγια για το πως προέκυψε η σύλληψη και η ηχογράφηση του ‘’Talkshow’’;

Άκουγα τις “Μάσκες Ηλίου” της Πλάτωνος, (τον αγαπημένο μου δίσκο) και στο “Διάλειμμα το Σάββατο” λέει “ μιλάμε και δεν καταλαβαινόμαστε… γι’αυτό κοιταζόμαστε.” Κάτι μου έκανε αυτό εκείνη τη μέρα. Και ο τρόπος που το λέει… Μετά άρχισα να το σκάβω λίγο συνειρμικά - μιλάμε όλοι- η γενιά του ναρκισσισμού -μιλάμε με μας-  Μe myself and I… Είχα και μια ανάγκη να φτιάξω κάτι που να έχει στοιχεία από ραδιοφωνικά έργα, νούμπερα καμπαρέ και μελωδίες, σε έναν ποπ παρανομαστή. Πρώτα λοιπόν ήρθε σαν κόνσεπτ. Ένα talkshow όπου συνεντευξιαστής και συνεντευξιαζόμενος είναι το ίδιο πρόσωπο.  Μετά  άρχισα να γράφω στο πιάνο. Κάποια κομμάτια γράφτηκαν στο Βερολίνο και κάποια στην Αθήνα. Ένα χρόνο μετά βρέθηκα με τον παραγωγό μου Βασίλη Ντοκάκη , που μου πρότεινε η Nalyssa Green έχοντας δουλέψει μαζί του, κι αρχίσαμε να δουλεύουμε περίπου ένα χρονο. Το αποτέλεσμα είναι αυτό που ακούτε.  

Ποιες είναι οι σημαντικότερες διαφορές του καινούργιου δίσκου σου σε σχέση με τους δύο προηγούμενους;

Οι δύο προηγούμενοι δίσκοι είναι καθαρά πιάνο-φωνή. Ο πρώτος γράφτηκε λίγο μετά την τρίτη λυκείου και όλα τα κομμάτια ηχογραφήθηκαν σε μία λήψη κρατώντας λάθη (φωνητικά-πιανιστικά), ανάσες, ούτε μίξη ,ούτε μάστερινγκ, τίποτα. Είναι το ανώριμο, ατίθασο και ρομαντικό παιδί που απλά ήθελε να βγει από μέσα μου (raw πράγματα). Ο δεύτερος γράφτηκε εξολοκλήρου στο Βερολίνο και είναι 6 πιανιστικά κομμάτια και 6 τραγούδια. Και οι δύο είναι πολύ “εσωστρεφείς” σε αντίθεση με το Talkshow. Στο Talkshow υπάρχει ποικιλία, παραγωγή, παιχνίδι στα φωνητικά , εξωστρέφεια, στοιχεία ποπ κουλτούρας , σαπουνόπερας και χιούμορ ( το οποίο επιμένω να λέω πως λείπει από τη μουσική μιας και είναι πολύ σοβαροφανείς στη μουσική οι περισσότεροι). 

Σε κάποιον που δεν έχει έρθει σε επαφή με τη δουλειά σου, τι θα του έλεγες για να του κεντρίσεις το ενδιαφέρον σε σχέση με αυτήν; 

Δανείζομαι μια φράση του αγαπημένου μου Friedrich Holländer,  “είμαι ένας μουσικός κλόουν”. 

Τα live μου έχουν τη μορφή show. Εμφανίζομαι μόνος, παίζω πιάνο (πλέον και μπλιμπλίκια) τραγουδάω και διηγούμαι ιστορίες.

Στο ‘’Talkshow’’ συνδυάζεις διάφορα είδη μουσικής. Έχουν αντίστοιχη ποικιλία και τα δικά σου ακούσματα;

Σίγουρα. Περνάω φάσεις που μπορεί να κολλήσω με κομμάτια από είδη μουσικής που δεν ακούω συχνά. Μου αρέσει πολύ και η φράση “ Put it in a blender”… Η μουσική ενώνει. 

Ποια είναι τα άμεσα σχέδια σου για τη προώθηση του ‘’Talkshow’’;

Περιμένω να δω τι θα γίνει με όλη αυτήν την κατάσταση , να ανοίξουν οι συναυλιακοί χώροι- θέατρα για να κάνω την παρουσίαση δίσκου από φθινόπωρο. Θα είναι σε μορφή παράστασης, όλος ο δίσκος και μερικά έξτρα κομμάτια που δεν μπήκαν. Fingers crossed για Σεπτέμβριο!

Σαν καλλιτέχνη, πόσο σε επηρέασε όλη αυτή η κατάσταση με την επιδημία του κορωνοϊού αλλά και των μέτρων που λαμβάνονται για την ανάσχεσή της;

Όπως τους περισσότερους καλλιτέχνες νομίζω. Ακυρώθηκαν παραστάσεις που είχαμε στο Μέγαρο Μουσικής με το Ωδείο Αθηνών, η παρουσίαση δίσκου μου, κι έτσι το όλο πρόγραμμα μου άλλαξε. Αρκετά ψύχραιμα πάντως. Αυτά όμως δεν είναι τόσο σημαντικά. Το  βασικό καλό είναι ότι ήρθαν στην επιφάνεια χρόνια προβλήματα στο χώρο της τέχνης  και η ανάγκη επίλυσής τους. Με χαροποίησε η δράση “Support art workers”. Είναι έστω μια αρχή. Πρέπει να φερθούμε έξυπνα και να βαρέσουμε όλοι τον ίδιο τοίχο για μια φορά. Όσο για τα μέτρα…  το υπουργείο πολιτισμού φαίνεται να δρα ανώριμα. Χρειάζεται και υπομονή. Και δυστυχώς την υπομονή την συγχέουμε με την αδράνεια…

Ποιες είναι οι κυριότερες πηγής έμπνευσης για τους στίχους σου;

Συνήθως ξεκινάω με αυτόματη γραφή και όπου με πάει. Από κάτι πολύ χαζό, μακάβριο ή αγριο-ρομαντικό. Ο Αττίκ, ο Georg Kreisler, o  Felix Kubin, ο Beckett, ο Χαρμς,  τα drag-acts , οι διαφημίσεις, η μυθολογία, τα όνειρα και οι ατάκες φίλων μου είναι πηγές έμπνευσης.

Τα τελευταία χρόνια έχει αυξηθεί η παραγωγή υλικού, τόσο ποσοτικά όσο και ποιοτικά, από καλλιτέχνες που κινούνται στον ευρύτερο εναλλακτικό χώρο, αλλά δεν βλέπουμε μία αντίστοιχη αύξηση του ενδιαφέροντος του κοινού. Γιατί θεωρείς ότι συμβαίνει αυτό;

Το σκεφτόμουν πρόσφατα αυτό. Ίσως έχουμε μάθει να “καταναλώνουμε" πολύ πιο εύκολα όσα έρχονται απ’έξω.  Είναι πιο “εύπεπτο” κάπως.  Έχουμε ανάγκη να ανήκουμε κάπου μουσικά για να συνδεθούμε με τους γύρω ; (ακόμα το ψάχνω κι εγώ). Επίσης όλα γίνονται και χάνονται με αστραπιαίους ρυθμούς. Παρατηρώ  πολύ κόσμο να μην έχει ψυχραιμία να ψάξει μουσικούς ή να ακούσει ολόκληρη τη δισκογραφία κάποιου. Το κοινό, παρόλο που είναι έξυπνο,  έχει την τάση να σχηματίζει πολύ εύκολα γνώμη για κάποιον ή κάτι. Λειτουργεί με λογισμικό tinder. Φέτος ανακάλυψα το “γιορ λόκαλς” , μια πλατφόρμα-σελίδα που έφτιαξε η μουσικός  SMA RAG DA και αναδεικνύει λόκαλ καλλιτέχνες που πραγματικά δεν γνώριζαμε ο ένας την ύπαρξη του άλλου. Είμαστε πάρα πολλοί εκεί έξω. Η κρίση επίσης παίζει ρόλο και μας κάνει πολύ δημιουργικούς και επίμονους στο να εμφανιστούμε και να πούμε “άκου κι αυτό”.  Μετά παίζουν ρόλο και τα ραδιόφωνα. Ας έκανε κάθε σταθμός μια εκπομπή με ανεξάρτητους λόκαλ καλλιτέχνες. Ακούμε τα ίδια και τα ίδια… 

Ποια είναι η άποψη σου γύρω από το θέμα που έχει προκύψει τον τελευταίο χρόνο για τα πνευματικά δικαιώματα και τη διαχείρισή τους;

Με αφορμή την περίοδο της καραντίνας που βγήκαν τόσα θεάματα online με συντελεστές να μένουν απλήρωτοι,  σίγουρα οφείλουμε πια να είμαστε πιο αυστηροί. Για τη μουσική δεν το συζητώ. Ας μην ξεχνάμε τα σκάνδαλα και την καταπάτηση πνευματικών δικαιωμάτων στο πρόσφατο παρελθόν… Ο Φοίβος Δεληβοριάς με κάλυψε πλήρως με την ανάρτησή του…