Μινέρβα - Konserva

Η αλήθεια είναι ότι σαν άνθρωπος είμαι κατά κάποιον τρόπο παράδειγμα προς αποφυγήν. Ή, τουλάχιστον, κάποιες συμπεριφορές μου απαρτίζουν μια λίστα από εξόφθαλμα "don'ts" για το μέσο λογικό, συγκροτημένο άνθρωπο. Τελευταίο μου παραστράτημα; Το να αποφασίσω να ακούσω πρώτη φορά αυτόν το δίσκο πριν πέσω να κοιμηθώ. Σοφή επιλογή. Ήμουν σε υπερένταση για παραπάνω από μισάωρο (που άνετα θα μπορούσε να ήταν δίωρο εάν δεν ήμουν πτώμα).

Έτσι μου συστήθηκαν λοιπόν οι Μινέρβα, λίγο πιο ανορθόδοξα και λίγο πιο αργοπορημένα απ' ό,τι στους περισσότερους. Το ντεμπούτο LP τους με τίτλο "Konserva" κυκλοφόρησε πριν περίπου δύο μήνες και συνεχίζει μια παράδοση που ξεκίνησε μάλλον πέρυσι στα λημέρια μας - να ξεκινά η εγχώρια δισκογραφία με πρωτευουσιάνικο ψυχεδελογκαραζάτο πανκ που γουστάρει να παίζει, να παίζεται, να ακούγεται -γενικώς, "γουστάρει"-, με την αρχή να έχει γίνει με τους Bazooka.

Έχοντας ήδη ένα EP στο ενεργητικό τους, οι Μινέρβα πραγματώνουν το όραμά τους σε μεγάλης διάρκειας πόνημα το οποίο -σε αντίθεση με τον τίτλο του- ακούγεται φρέσκο και αποδεικνύεται νοστιμότατο. Υπάρχει όμως ένα catch κάπου εδώ: η "φρεσκάδα" που βγάζει η συγκεκριμένη παρέα δεν υπόκειται σε ανάλυση δια στυγνής επιχειρηματολογίας, απλά στο βγάζει. Το νιώθεις, σε πλημμυρίζει, πώς αλλιώς να το πούμε ντε. Και πραγματικά, αυτό μας έχει λείψει, μιας και αναλωνόμαστε συνεχώς με το να διακρίνουμε τι κάνει διαφορετικά ένας καλλιτέχνης και τι αντλεί ξεκάθαρα από κάποιον πνευματικό/αισθητικό πρόγονο. 

Επιμελημένη φαζίλα, rhythm section που γκρουβάρει εύστοχα και -σε σημεία- καθοδηγητικά, μαζί με παιχνιδιάρικα, αλλοπαρμένα διά παραμορφώσεος φωνητικά και απλή στιχουργία που βασίζεται στην αμεσότητα και στο "επί τόπου" (είτε επί τόπου "συναίσθημα" ή επί τόπου "παρατήρηση"). Αυτά είναι τα συστατικά της συνταγής, απλώνονται δε σε 10 κομμάτια μέσης διάρκειας 3 λεπτών. Η προαναφερθείσα γκαραζάτη ψυχεδέλεια φέρει τα δικά της ψήγματα από post-punk και ολίγον surf, ενώ κάποια σημεία δεν λένε να ξεκολλήσουν από το κεφάλι σου- ρωτήστε με τι έπαθα με το εναρκτήριο "Eye On You" και το αδιαφιλονίκητο χιτ του δίσκου "Με Νεύρα". Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα η επιλογή να μοιραστούν κάπως οι στίχοι σε αγγλικά και ελληνικά, είναι κάτι που νομίζω αρκετοί -εάν όχι οι περισσότεροι- θα θέλαμε να δούμε και στη συνέχεια. Το κερασάκι στην τούρτα είναι μάλλον η φράση-στίχος της χρονιάς που ακούμε στο "Δράμα": "με γαμάει το κάρμα/το γαμάω κι εγώ".

Συνοπτικά, οι Μινέρβα σερβίρουν κονσέρβα που θα κρατήσει για καμπόσο καιρό, τιμώντας το όνομά της. Μας κάνουν να περνάμε καλά, φανερώνοντας χώρους για βελτίωση σε επί μέρους σημεία τους. Εάν η "βελτίωση" υπάγεται στα δικά τους κριτήρια ή στα κριτήρια (μερίδας) του κοινού είναι άλλο θέμα. Προς το παρόν, πατάμε το replay, γιατί τι σόι άνθρωπος είσαι αν δεν το κάνεις με αυτό που μόλις άκουσες.