Morrissey - I Am Not A Dog On A Chain

Οι δισκογραφικές καταθέσεις του Morrissey έχουν πάψει εδώ και αρκετά χρόνια να είναι ''δισκογραφικά γεγονότα'' και πλέον συγκαταλέγονται ως άλλη μία επιστροφή ενός βετεράνου. Για μια στιγμή όμως. Ο Morrissey δεν είναι αυτός που λατρεύτηκε υπερβολικά από μεγάλη μερίδα του κοινού; Οι Smiths, στους οποίους ήταν ο εμβληματικός μπροστάρης, δεν καθόρισαν όσο λίγοι την indie μουσική και επηρέασαν στρατιές μεταγενέστερων; Ναι όλα αυτά ισχύουν, αλλά πλέον το πέρασμα του χρόνου έχει παρέλθει και η αδιαφορία έχει αντικαταστήσει τη λατρεία. Προφανώς είμαστε αρκετοί οι ορκισμένοι fans που θα ασχοληθούμε με  κάθε του νέα κυκλοφορία. Αλλά ακόμα και εμείς οι αμετανόητοι Morrissey-ικοί οφείλουμε να παραδεχτούμε, αφενός ότι έχουμε λιγοστέψει (πολλοί παλιοί συνοδοιπόροι έχουν εγκαταλείψει τις τάξεις μας) και αφετέρου οι νεότερες γενιές δεν πολυασχολούνται στην καλύτερη ή αγνοούν στη χειρότερη τον πάλαι ποτέ εκφραστή της στοιχειωμένης ρομαντικής μοναξιάς. Ακόμα και εμείς όμως ακούμε τους νέους δίσκους του με λιγότερη προσοχή και βρίσκουμε λιγότερους λόγους για να ταυτιστούμε με αυτούς. Και σίγουρα οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι οι τελευταίες κυκλοφορίες του είναι χειρότερες από αυτές που μας έκαναν να τον λατρέψουμε. Φταίει όμως και ο Morrissey για την αδιαφορία που πλέον αντιμετωπίζει και όχι μόνο για το ότι οι τελευταίοι δίσκοι του υστερούν από τους παλαιότερους. Φταίει γιατί δεν μπορεί να παραδεχτεί ότι πλέον δεν μπορεί να είναι role model της σύγχρονης γενιάς και αυτό τον οδηγεί σε μία υπερβολική γκρίνια. Φταίει γιατί οι κάποτε γοητευτικές εμμονές του έχουν μεταλλαχθεί σε υστερία. Φταίει ίσως και γιατί οι πολιτικές του θέσεις αγγίζουν, αν όχι ξεπερνούν, τα όρια του ρατσισμού. Όλα αυτά έχουν οδηγήσει πολλούς να τον απορρίψουν ή έστω να είναι αδιάφοροι απέναντί του. Βέβαια εύλογα μπορεί κάποιος να αναρωτηθεί, ''αυτός δεν ήταν πάντα ο Morrissey''; Ναι αυτός ήταν αλλά παλιότερα ο δηκτικός κυνισμός του, η μη βρώση κρέατος και η Αγγλία για Άγγλους, δίνονταν μέσα από ένα ρομαντικό πλαίσιο και με μερικές καθηλωτικές μουσικές. Πλέον οι μουσική είναι μέτρια και το πλαίσιο είναι η οπτική ενός μεσήλικα που εξακολουθεί να αναζητά με άστοχους τρόπους τη προσοχή του κοινού.

Ο καινούργιος του δίσκος ονμάζεται ''I Am Not A Dog On A Chain'' και είναι ο πιο ενδιαφέρον που μας έχει παραδόσει τη τελευταία δεκαετία. Προφανώς δεν αγγίζει τα αριστουργήματα της νιότης του, αλλά περιέχει το πιο δυνατό σύνολο τραγουδιών εδώ και χρόνια. Πράγμα που με εξέπληξε ευχάριστα, γιατί οι προσδοκίες μου δεν ήταν ιδιαίτερα υψηλές. Προφανώς ο σκύλος είναι ο ίδιος ο Moz και οι αλυσίδες είναι οι κοινωνία που ζει και προσπαθεί να τον περιορίσει βάζοντας τον σε καλούπια. Το ίδιο το ομώνυμο κομμάτι είναι από τα πιο παιχνιδιάρικα που έχουμε ακούσει από αυτόν τελευταία. Η χρήση πλήκτρων σε ορισμένα σημεία λειτουργεί ανοζωογονητικά για τον ήχο του. Αυτά είναι που μετατρέπουν το ''JIm Jim Falls'' σε ένα από τα πιο επικά singles που έχουμε ακούσει από αυτόν τελευταία. Στο ''What Kind Of People Live In This Houses?'' σχολιάζει τη σύγχρονη δυτική οικογένεια, αλλά το πιο ενδιαφέρον είναι ότι οι κιθάρες έχουν κάτι από την αύρα του Johnny Marr, κάνοντας όλους τους Smiths-αδες να αναπωλήσουν νοσταλγικά. Εξακολουθεί να μπορεί να γράψει κομμάτια που σε κολλάνε συναισθηματικά στο τοίχο, σαν το ''When I Saw The River Clean'' και να τραγουδά σαν pop star χωρίς αύριο στο ''Darling, I Hug A Pillow''. Στο ''Bobby, Dont't You Think They Know?'' τα ''μαύρα'' γυναικεία φωνητικά δίνουν το κάτι διαφορετικό στο κομμάτι και τα ''Love Is On Its Way Out'' και ''Knockabout World'' κινούνται στη κλασσική Morrissey-ική indie pop. Προς το τέλος του δίσκου οι ταχύτητες κατεβαίνουν και προφανώς δεν πρόκειται να ακούσουμε ένα καινούργιο ''Asleap''. Αλλά κομμάτια σαν το ''The Truth About Ruth'' και ''The Secret Of Music'' είναι μία χαρά λειτουργικά. Ο δίσκος κλείνει με το γλυκόπικρα νοσταλγικό ''My Hurling Days Are Done'', όπου ο Moz κάνει τον δικό του απολογισμό.

Το ''I Am Not A Dog On A Chain'' είναι ένας δίσκος δουλεμένος στη παραμικρή του λεπτομέρεια και ο καλύτερος του Moz εδώ και πολλά χρόνια. Και αυτός είναί ένας σημαντικός λόγος για να χαμογελά, όπως απεικονίζεται και στο εξώφυλλό του. Για να το πετύχει αυτό βούτηξε στο παρελθόν του για να ανασύρει κάτι από τη μαγεία του. Στο στιχουργικό κομμάτι πάντα το είχε. Εξάλλου οι στίχοι του είναι αυτοί που δημιούργησαν αυτή τη τόσο φανατική fanbase. Προφανώς η ασφαλέστερη μέθοδος για ένα βετεράνο, που κάποτε υπήρξε καθοριστικός, είναι να γυρίζει στο παρελθόν του και να αντλεί έμπνευση από αυτό. Ο Morrissey το έκανε επιτυχημένα αυτή τη φορά και θέλω να πιστεύω ότι δεν το λέω αυτό επειδή είμαι ένας από τους πιστούς οπαδούς του.