Puta Volcano - AMMA

Υπάρχει μία ανυπομονησία με τον τρίτο δίσκο μιας μπάντας που παρακολουθείς αρκετά, καθώς και μια περιέργεια που ίσως να έχει φτάσει στο peak της. Ένα κλασικό όσο και αγαπημένο παράδειγμα αποτελούν φυσικά οι Led Zeppelin, που ενώ ο δεύτερος τους δίσκος διόγκωσε και διεύρυνε το (hard) bluesy ύφος του πρώτου, ο τρίτος μπέρδεψε το κοινό προσφέροντας απλόχερα τα κατάλοιπα από τις folk επιρροές τους. Για να μη μακρηγορούμε, οι Puta Volcano κυκλοφόρησαν χθες έναν τρίτο δίσκο που δικαίως έχει εδώ και καιρό μπει στις λίστες πολλών αναφορικά με τα πιο πολυαναμενόμενα (ελληνικά) albums της χρονιάς. Καιρός λοιπόν για μια πρώτη ετυμηγορία.

Η Αθηναϊκή τετράδα αποτελεί μια ψυχεδελική/stoner περίπτωση που, αν και φέρει (ή με τον καιρο της έχουν προσάψει) την συγκεκριμένη ταμπέλα, αποτελούν άκουσμα (και αντικείμενο προσοχής) ακόμα και ορισμένων που ωχριούν μπροστά σε οτιδήποτε θυμίζει «φτηνή αντιγραφή από Kyuss ή Sabbath». Τουτέστιν, η αποδοχή που έχουν επιτύχει σχετίζεται με το γεγονός ότι δεν επιδίδονται σε άσκοπες επαναληψιμότητες στη ριφολογία ή τη γκρούβα τους (και αν γίνει αυτό, θα είναι επαρκώς στοχευμένο), ενώ παράλληλα μέσω του ήχου τους έχουν καταφέρει να είναι μια πολύ πιο «ζωηρή» μουσική οντότητα από το μέσο stoner καλλιτέχνη. Νέυρο και γκάζια δηλαδή, με άπλετη αγάπη και αστείρευτο σεβασμό προς τους μεγάλους του Αμερικανικού (ως επί το πλείστον) hard rock.

Η δε εξέλιξη τους, αξιοσημείωτη. Εάν το “The Sun” σύστησε μια πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση σκληρής ψυχεδέλειας στο κοινό, με τα άμεσα αναγνωρίσιμα όσο και κομβικής σημασίας φωνητικά της Άννας Παπαθανασίου να ξεχωρίζουν, το “Harmony of Spheres” τους καθιέρωσε για τα καλά και άρχισε να δημιουργεί τη βάση στη φήμη που τους συνοδεύει σήμερα. Εν έτει 2020 λοιπόν, συναντάμε την τρίτη τους προσπάθεια ονόματι “AMMA”.

Στην καρέκλα του παραγωγού κάθεται και πάλι ο Johnny Tercu (όπως είχε κάνει με μεγάλη επιτυχία στο “HoS”) και αρχικά παρατηρούμε τον (ακόμα πιο) γυαλισμένο ήχο που αβαντάρει ιδανικά το παρόν υλικό. Για πρώτη φορά έχουμε δύο ατμοσφαιρικά interludes σε δίσκο, τα “Re-Entry” και “Echoing Icons” – σαν να μας υπενθυμίζει ο Alex Pi ποιος είναι ο μουσικός μαέστρος της μπάντας. Ένας εκ των πιο εύστοχων και αποτελεσματικών κιθαριστών που έχουμε συναντήσει σε εγχώρια (και μη) ύδατα τον τελευταίο καιρό, γνωρίζει που μπαίνει η fuzzίλα, αντιλαμβάνεται πότε φτάνει η ώρα για ένα κιθαριστικό σόλο και προσθέτει όπου νιώθει απαραίτητη ένα clean μελωδικό riff με μια άνεση που έχει κάνει τους υπόλοιπους να περιστρέφονται γύρω από αυτόν. Για πρώτη φορά, τόσο ξεκάθαρα, συναντάμε ασυνήθιστα ρυθμικά μέτρα, όπως στις κορυφαίες στιγμές του δίσκου “Entropica” και “Black Box” που, σε συνδυασμό με την παραδοσιακά στιβαρή παρουσία του rhythm section και την ήρεμη, ατμοσφαιρική κιθάρα των “Sugar Cube” και “Kassandra’s Gift” μαρτυρούν ύποπτα (και ασφαλώς καλοδεχούμενα) κρυφοκοιτάγματα σε μια άσημη μπάντα της Δυτικής Ακτής των 90s – τους Tool. Για να μην ξεχνιόμαστε βέβαια, έχουμε και έναν δυναμίτη που ακούει στο όνομα “Primitive Data”, που, κρίνοντας από το πόσο σε κάνει να κουνηθείς υπό του κλασικόυ του hard rock  πνεύματος, φέρνει στη μνήμη το πόσο μπορούν να διαπρέψουν οι PV και σε 4/4.

Η ετυμηγορία βρίσκεται πλέον εδώ: η ελαφρώς πιο prog διάθεση, η (σχεδόν) πλήρης κάθαρση της μουσικής τους ατμόσφαιρας από την κάπνα καθώς και η μεταξύ τους χημεία που μοιάζει (σ.σ.: «ακούγεται») καλύτερη από ποτέ φανερώνουν ότι οι Puta Volcano μπήκαν ορεξάτοι σε μια νέα φάση στην καριέρα τους, εμπλουτίζοντας τόσο τον κατάλογο και τις μελλοντικές επιλογές τους όσο και τη διάθεση που πλέον θα βγάζουν σε ζωντανές εμφανίσεις. Μια σπάνια περίπτωση αναμενόμενου δίσκου που δεν προσφέρει απλά μια υποτυπώδη ανακούφιση αλλά προσμονή και πείνα για ακόμη περισσότερα.