Bill Callahan - Shepherd in a Sheepskin Vest

Από τους πλέον συνεπείς «εργάτες» της Αμερικανικής δισκογραφίας, ο Bill Callahan δημιουργεί μουσική με το βαφτιστικό του πλέον, έχοντας αφήσει πίσω το moniker του “Smog” που τον καθιέρωσε ως κομβικής σημασίας φιγούρα στην ολιγαρχία του (επιφανούς) lo-fi. Ο 16ος δίσκος βρίσκεται από τον Ιούνιο στα χέρια μας, κατόπιν ενός πενταετούς κενού – που, για την ιστορία, αποτελεί το μεγαλύτερο διάλειμμα που έκανε ποτέ ο ίδιος.

Διάλειμμα που αποζημιώνεται με τον μεγαλύτερο σε διάρκεια δίσκο που έχει έως τώρα δημιουργήσει: διάρκεια ελαφρώς πάνω από τη μία ώρα σε έναν διπλό δίσκο που μιλάει, εκ πρώτης όψεως, για έναν ποιμένα που φοράει μια προβιά. Αγγλιστί, “Shepherd in a Skinsheep Vest”. Συνεχίζει, από άποψη ευκρίνειας, να βαδίζει στο δρόμο που αφήνει ολοένα και πιο πίσω την αισθητική του lo-fi χάριν μιας ευγλωττίας που προσδίδει μια καθαρότερη παραγωγή. Η ενορχήστρωση είναι μεν πλούσια πλην όμως διακριτική και εξαιρετικά εύστοχη: πέραν της ακουστικής κιθάρας θα ακούσουμε αναλογικά συνθεσάιζερ, μπάντζο, κοντραμπάσο καθώς και επικουρικής φύσεως κρουστά. Όλα αυτά συνοδεύουν την χαρακτηριστική βαθιά, παραδοσιακά άνοση σε υπερβολές φωνή του Callahan, η οποία ναι μεν έχει μια deadpan υφή, ποτέ όμως δεν στερείται εκφραστικότητας σε συναίσθημα. Θα λέγαμε ότι δεν είναι τόσο απόφοιτος της σχολής του Lou Reed όσο ένας πραγματικά άξιος συνεχιστής του σπουδαίου Nick Drake – και όχι μόνο.

Η στιχουργική παλέτα αποτελείται από σκέψεις καταγεγραμμένες με λιτότητα, χωρίς να διστάσει να βουτήξει σε ενδοσκοπικά, αυτοαναφορικά ύδατα. Ένα φωτεινό παράδειγμα είναι το “Call Me Anything” – “I sing for answers/I sing for good listeners/And tired dancers”. Άλλα κομμάτια του δίσκου που ξεχωρίζουν, μεταξύ άλλων, είναι το εναρκτήριο “Shepherd’s Welcome”, το “Writing” (“It feels good to be writing again”, νομίζω αισθανόμαστε και εμείς με τη σειρά μας το ίδιο), το “Son of the Sea”, το “Camels” καθώς και μια αβίαστα (όσο και φοβερά) ενσωματωμένη διασκευή παραδοσιακού κομματιού ονόματι “Lonesome Valley”. Ίσως, δε, το highlight του δίσκου να είναι το εξομολογητικό “Angela” που, μεταξύ άλλων, περιέχει το στίχο “Like motel curtains, we never really met”.

Πάντοτε δημιουργικός, πάντοτε έχοντας κάτι να πει, πάντοτε με εξαιρετικά επιλεκτικές συνεργασίες, ο Bill Callahan γελάει από μέσα του ελαφρώς σαρδόνια γνωρίζοντας μάλλον πόσο θετικά προκατειλημμένοι είμαστε απέναντι σε κάθε του κυκλοφορία. Γελάει σαρδόνια όμως γιατί παράλληλα ξέρει ότι θα καταφέρει να δώσει κάτι ακόμα και σε ανυποψίαστο ακροατή που δεν έχει την παραμικρή ιδέα με τη δισκογραφία του. Ακόμα και με μια κυκλοφορία του 2019 από έναν τύπο που δισκογραφεί από το 1990.