Mikael Delta - Elation

Κατά καιρούς γίνονται συζητήσεις περί του αν ο εκάστοτε καλλιτέχνης, κάθε φορά που παρουσιάζει μια φρέσκια δουλειά, έχει την ανάγκη να «αποδείξει κάτι». Ασχέτως με το αν μια τέτοια παρατήρηση είναι δόκιμη ή όχι (σ.σ.: δεν θα έπρεπε να είναι, σωστά;), υπάρχουν συγκεκριμένοι καλλιτέχνες που χρίζονται από την (δική τους) ιστορία ως απαλλασσόμενοι από αυτή την «υποχρέωση». Ένας από αυτούς, κατά γενικότερη ομολογία, είναι ο Μιχάλης Δέλτα.

Έχοντας στο ενεργητικό του δίσκους-ορόσημα για την ελληνική εναλλακτική σκηνή, είτε ως συνδημιουργός (τα άπαντα των Στέρεο Νόβα) ή ως solo καλλιτέχνης, έχει καταφέρει επιπλέον να αφήσει το αποτύπωμά του στη διεθνή ηλεκτρονική μουσική σκηνή. Οι τελευταίοι του δίσκοι παρουσιάζουν μια εσωστρέφεια - δεν έχουν ιδιαίτερη διάθεση να προσελκύσουν νέο κόσμο φτιάχνοντας νέα hits. Μια φυσιολογικότατη εξέλιξη, λοιπόν, στην καριέρα ενός καλλιτέχνη που έχει φτάσει στο σημείο μιας θετικής «(επ)ανάπαυσης» σχετικά με το ίδιο του το ποιόν. 

Η (επ)ανάπαυση δεν χρειάζεται να έχει αρνητικό πρόσημο, εξού και η διευκρίνιση. Ο καινούριος δίσκος του Μιχάλη Δέλτα ονομάζεται “Elation”, (μάλλον) προφέρεται «Ελέησον». Μια συλλογή από κομμάτια που βασίζονται περισσότερο σε μια λογική «συναισθησίας» - στοχεύουν περισσότερο στο να «νιώσεις» το συνολικό ύφος παρά να «ακούσεις» το κάθε ένα σαν μονάδα σε αρχεία mp3 ή 33 και 1/3 στροφές. Η ambient house/techno (γενικότερα η ambient) ζωγραφίζουν όμορφα ηχοτοπία, ζεστά και ψυχρά, ελπιδοφόρα και μελαγχολικά σε ισόποσες δόσεις, τα πλήκτρα είναι εύστοχα αποφεύγοντας να πλημμυρίσουν με την παρουσία τους. Κάνοντας ένα στερεονοβικό λογοπαίγνιο, θα μπορούσαμε να πούμε ότι εδώ επικρατεί μια ισορροπία που ενδεχομένως μόνο κατασταλαγμένοι καλλιτέχνες θα μπορούσαν να προσφέρουν. Κομμάτια που ξεχωρίζουν φέροντας μία παραπάνω ιδιαιτερότητα αποτελούν τα “DIM 111”, “Avatarism”, το ομότιτλο “Elation” (ή «Ελέησον», η απόφαση δική σας) καθώς και το «κατανυκτικό» “Art In Heaven”, με τα φωνητικά της Katarzyna Kafel να απαγγέλουν μια προσευχή στα Πολωνικά. 

Ο Μιχάλης Δέλτα αναγνωρίζει για ακόμη μία φορά, τόσο το πάθος του για τη μουσική όσο και τη θέλησή του να πράξει αυτό που μόνο ο ίδιος επιθυμεί δισκογραφικά. Η νέα του δουλειά έχει ένα ύφος ανασκόπησης και στοχασμού πιο καίριων από ποτέ σημειολογικά, μιας και αποτελεί την πρώτη του σόλο προσφορά μετά τη επιστροφή των Στέρεο Νόβα. Θέλει χρόνο και θέληση –κατά συνέπεια επανάληψη- να το αποκωδικοποιήσεις, πάντα κατά το δοκούν. Δεν προορίζεται για dance floors, αλλά για μοναχικές (και, πολλές φορές, χρήσιμες ως εκ τούτου) στιγμές.